15. Een vleugje Bosnie
Door: Maan
Blijf op de hoogte en volg Gerard en Manuela
30 September 2019 | Bosnië en Herzegovina, Trebinje
Trebinje, 30 sep. 19
15. Een vleugje Bosnië
Om 15.00 uur reden we Kroatië uit. Niets aan de hand bij de douane. Vijf minuten later hadden we de douane van Bosnië. Bij het eerste hokje zat niemand en bij het volgende hokje zagen we een mannetje zitten. Wij rijden dus maar door naar dat hokje. Komt er vanuit het niets ineens een hele boze Bosnische douanier aan. Wij werden acuut stopgezet. Midden tussen de hokjes, waardoor er niemand meer door kon. “Paspoort! Autopapieren! Groene kaart! Rijbewijs!”, blafte hij. Hij was overduidelijk erg boos, want wij hadden bij het zowat onleesbare woord stop, moeten stoppen bij een hokje waar dus niemand inzat. Ik zei sorry, waarop hij boos zei:”No sorry! You penalty!” Oh nee, hè, begint dat corrupte gekloot hier al? Kunnen we Gerards beroemde U-tje niet even draaien en snel weer terug Kroatië in duiken? Helaas voor hem, kon hij niets verkeerds in onze documenten vinden. Ik ging maar heel lief en onschuldig met de man praten, domme vragen stellen en uitleggen waarom we zo gereageerd hadden en weer bood ik semi-nederig mijn niet oprechte excuses aan. Hij draaide bij en we mochten door. Jawel, gewoon zonder boete twee hele meter verder rijden naar hokje twee dus. In het eerste hokje bleek de douane te zitten (die er dus niet was) en in het tweede hokje de politie. Ook hij wilde de paspoorten weer zien. We kregen een stempel en daarna was het gelukkig klaar. Pfff, dat ging weer net goed.
Het stukje Bosnië, dat we gezien hebben, vinden we erg mooi. Wat een hoge, groene bergen en wat een mooi riviertje daar diep beneden. We genoten om hier even doorheen te rijden. Eigenlijk willen we dit land wel eens beter bekijken. Maar ja, dat zei ik 2 jaar geleden al. Totdat we een groep zigeuners vlakbij de camper hadden…. En wat zonde, dat ze hier zo veel troep langs de weg gooien. Het is zo’n prachtig land!
Bosnië schijnt de grootste grijze economie van Europa te hebben en overal worden kleine handeltjes langs de weg gedreven. Een man op een stoeltje met een paar pakjes sigaretten, een vrouwtje met wat potten honing, een kind met wat pakken zakdoekjes en hier en daar een kraampje met zelfgemaakte wijn.
Bij het tankstation ging het aanvankelijk ook vreemd. “Wat jij betalen? Kuna’s, BAM (Bosnische Marken), Euro’s?” “Nee, wij betalen met een kaart.” “Not possible, internet no connection today.” “Oké, than we go. Bye!” “Wat? Jij gaan? Internet toch niet kapot, visa kan wel.” Het is gewoon magisch hoe snel internetproblemen hier opgelost worden.
Daarna wilden we eigenlijk wel heel graag eventjes het gezellige stadje Trebinje in. Zowel onderweg als daar, zie je dat Bosnië een stuk armer dan Kroatië is. Wij vinden dit stadje echter wel heel charmant. Aparte huisjes, creatieve, kleurige barretjes, sfeervolle, oude panden,veel restaurantjes en een leuke bouwstijl. Alles ademt gewoon een hele andere sfeer. Het wordt wat oosterser en ook de minaretten zijn weer in beeld. Twee jaar geleden was de oude binnenstad nog vergeven van de vele kleine winkeltjes, maar vandaag was er al veel dicht. In één zo’n klein winkeltje hadden ze van die heerlijk oosters aandoende suikerpotjes en hele bijzondere koffiekopjes. Ze waren iets te duur, maar daar kon ik nog wel wat aan doen. Maar ze waren vooral ook veel te leuk. Nu heb ik er dus twee gekocht. En ik lust niet eens koffie, laat staan die supersterke Turkse koffie, waar ze voor bedoeld zijn! In plaats van één beker chocomelk moeten we er nu minstens zeven drinken, willen we dezelfde hoeveelheid binnenkrijgen! Ik zou haast eens gaan leren koffiedrinken!
We hadden er eigenlijk nog veel langer willen lopen en genieten van de bijzondere sfeer , het heerlijke weer en natuurlijk nog ergens een Turks theetje scoren, maar vadertje tijd riep ons tot de orde. Willen wij morgen die schitterende hoogvlakte in Noord-Montenegro gaan rijden, dan moeten we nu echt gaan! De weg naar het klooster waar we willen overnachten zou goed zijn, maar wel donker. En dus stapten wij met frisse tegenzin in onze woonwagen. Snel het land maar uit en op naar Montenegro! Wel gaaf trouwens, dat we bij het verlaten van Trebinje die prachtige, oude, Romaanse boogbrug nog zagen liggen schitteren in de zon! Cadeautje!
Nou, niks snel het land uit. Mooi niet dus! De douane zat bovenop een flinke bergpas. We dachten dat we er na tig haarspeldbochten nooit kwamen. En dan dat fijne Cyrillische schrift weer! Oeps, dat wordt weer even oefenen, want het is diep weggezakt! Heel diep! Maar om 18.15 uur waren we dan zowaar bij de grens. Niemand voor ons, even paspoort inscannen en een stempel erin en door maar weer. De grens met Montenegro duurde iets langer. Of de computer nu stuk was, of dat ze er nog geen een hebben, weet ik niet, maar hier werden de paspoorten en papieren met de hand overgeschreven. Nog mazzel dat het niet gekalligrafeerd werd! En dan denk je het douanegedoe gehad te hebben en kilometers te kunnen gaan maken, krijg je binnen een kwartier wegwerkzaamheden en niet de lulligste. Over een gebied van bijna 10 km moesten we stapvoets over grind en gravel heen. Nou en als je dan een paar tegenliggers had, zag je door het vele stof geen hand voor ogen meer. Het leek de Sahara wel! De verwachte aankomsttijd vloog dan ook vrij snel omhoog.
Pas om 20.30 uur waren we bij het Pivski klooster. Helaas was de poort dicht en durfden we ons niet meer te melden. Maar o, je wilt niet weten hoe aardedonker het hier is en we staan moederziel alleen. Sjorbanden en beugel er meteen maar op en de knuppel en de wielsleutel liggen klaar voor het grijpen. Soms zijn we zó gastvrij… Maar Gerard heeft nergens last van. Die zou hier gerust nog buiten in een tentje durven overnachten. “Ja, want is het hartstikke donker en niemand heeft ons aan zien komen.” “Ja, en als er dus maar één foute gast rondloopt, is er ook niemand die ons hoort.” We hebben de camper uiteindelijk maar een stukje dichter bij de poort gezet. Morgen even snel dit mooie kerkje bekijken (dat we eigenlijk al kennen) en dan de hoogvlakte op. Morgen schijnt het hier nog goed weer te zijn, maar voor overmorgen geven ze al sneeuw en nachtvorst op! Oeps, we waren net weer aan de zon gewend! Zo en nu gaan we thee drinken uit die bronzen minikoffiekopjes! Alhoewel, van whisky wordt je rustiger?! Kan iemand me misschien weer even uit de kroonluchter bikken? Ik ruik ineens sigarettengeur en wij roken niet?! Ooooh help!
PS We hebben inmiddels twee zwerfkatten rond de camper lopen, maar nog steeds geen hond.
15. Een vleugje Bosnië
Om 15.00 uur reden we Kroatië uit. Niets aan de hand bij de douane. Vijf minuten later hadden we de douane van Bosnië. Bij het eerste hokje zat niemand en bij het volgende hokje zagen we een mannetje zitten. Wij rijden dus maar door naar dat hokje. Komt er vanuit het niets ineens een hele boze Bosnische douanier aan. Wij werden acuut stopgezet. Midden tussen de hokjes, waardoor er niemand meer door kon. “Paspoort! Autopapieren! Groene kaart! Rijbewijs!”, blafte hij. Hij was overduidelijk erg boos, want wij hadden bij het zowat onleesbare woord stop, moeten stoppen bij een hokje waar dus niemand inzat. Ik zei sorry, waarop hij boos zei:”No sorry! You penalty!” Oh nee, hè, begint dat corrupte gekloot hier al? Kunnen we Gerards beroemde U-tje niet even draaien en snel weer terug Kroatië in duiken? Helaas voor hem, kon hij niets verkeerds in onze documenten vinden. Ik ging maar heel lief en onschuldig met de man praten, domme vragen stellen en uitleggen waarom we zo gereageerd hadden en weer bood ik semi-nederig mijn niet oprechte excuses aan. Hij draaide bij en we mochten door. Jawel, gewoon zonder boete twee hele meter verder rijden naar hokje twee dus. In het eerste hokje bleek de douane te zitten (die er dus niet was) en in het tweede hokje de politie. Ook hij wilde de paspoorten weer zien. We kregen een stempel en daarna was het gelukkig klaar. Pfff, dat ging weer net goed.
Het stukje Bosnië, dat we gezien hebben, vinden we erg mooi. Wat een hoge, groene bergen en wat een mooi riviertje daar diep beneden. We genoten om hier even doorheen te rijden. Eigenlijk willen we dit land wel eens beter bekijken. Maar ja, dat zei ik 2 jaar geleden al. Totdat we een groep zigeuners vlakbij de camper hadden…. En wat zonde, dat ze hier zo veel troep langs de weg gooien. Het is zo’n prachtig land!
Bosnië schijnt de grootste grijze economie van Europa te hebben en overal worden kleine handeltjes langs de weg gedreven. Een man op een stoeltje met een paar pakjes sigaretten, een vrouwtje met wat potten honing, een kind met wat pakken zakdoekjes en hier en daar een kraampje met zelfgemaakte wijn.
Bij het tankstation ging het aanvankelijk ook vreemd. “Wat jij betalen? Kuna’s, BAM (Bosnische Marken), Euro’s?” “Nee, wij betalen met een kaart.” “Not possible, internet no connection today.” “Oké, than we go. Bye!” “Wat? Jij gaan? Internet toch niet kapot, visa kan wel.” Het is gewoon magisch hoe snel internetproblemen hier opgelost worden.
Daarna wilden we eigenlijk wel heel graag eventjes het gezellige stadje Trebinje in. Zowel onderweg als daar, zie je dat Bosnië een stuk armer dan Kroatië is. Wij vinden dit stadje echter wel heel charmant. Aparte huisjes, creatieve, kleurige barretjes, sfeervolle, oude panden,veel restaurantjes en een leuke bouwstijl. Alles ademt gewoon een hele andere sfeer. Het wordt wat oosterser en ook de minaretten zijn weer in beeld. Twee jaar geleden was de oude binnenstad nog vergeven van de vele kleine winkeltjes, maar vandaag was er al veel dicht. In één zo’n klein winkeltje hadden ze van die heerlijk oosters aandoende suikerpotjes en hele bijzondere koffiekopjes. Ze waren iets te duur, maar daar kon ik nog wel wat aan doen. Maar ze waren vooral ook veel te leuk. Nu heb ik er dus twee gekocht. En ik lust niet eens koffie, laat staan die supersterke Turkse koffie, waar ze voor bedoeld zijn! In plaats van één beker chocomelk moeten we er nu minstens zeven drinken, willen we dezelfde hoeveelheid binnenkrijgen! Ik zou haast eens gaan leren koffiedrinken!
We hadden er eigenlijk nog veel langer willen lopen en genieten van de bijzondere sfeer , het heerlijke weer en natuurlijk nog ergens een Turks theetje scoren, maar vadertje tijd riep ons tot de orde. Willen wij morgen die schitterende hoogvlakte in Noord-Montenegro gaan rijden, dan moeten we nu echt gaan! De weg naar het klooster waar we willen overnachten zou goed zijn, maar wel donker. En dus stapten wij met frisse tegenzin in onze woonwagen. Snel het land maar uit en op naar Montenegro! Wel gaaf trouwens, dat we bij het verlaten van Trebinje die prachtige, oude, Romaanse boogbrug nog zagen liggen schitteren in de zon! Cadeautje!
Nou, niks snel het land uit. Mooi niet dus! De douane zat bovenop een flinke bergpas. We dachten dat we er na tig haarspeldbochten nooit kwamen. En dan dat fijne Cyrillische schrift weer! Oeps, dat wordt weer even oefenen, want het is diep weggezakt! Heel diep! Maar om 18.15 uur waren we dan zowaar bij de grens. Niemand voor ons, even paspoort inscannen en een stempel erin en door maar weer. De grens met Montenegro duurde iets langer. Of de computer nu stuk was, of dat ze er nog geen een hebben, weet ik niet, maar hier werden de paspoorten en papieren met de hand overgeschreven. Nog mazzel dat het niet gekalligrafeerd werd! En dan denk je het douanegedoe gehad te hebben en kilometers te kunnen gaan maken, krijg je binnen een kwartier wegwerkzaamheden en niet de lulligste. Over een gebied van bijna 10 km moesten we stapvoets over grind en gravel heen. Nou en als je dan een paar tegenliggers had, zag je door het vele stof geen hand voor ogen meer. Het leek de Sahara wel! De verwachte aankomsttijd vloog dan ook vrij snel omhoog.
Pas om 20.30 uur waren we bij het Pivski klooster. Helaas was de poort dicht en durfden we ons niet meer te melden. Maar o, je wilt niet weten hoe aardedonker het hier is en we staan moederziel alleen. Sjorbanden en beugel er meteen maar op en de knuppel en de wielsleutel liggen klaar voor het grijpen. Soms zijn we zó gastvrij… Maar Gerard heeft nergens last van. Die zou hier gerust nog buiten in een tentje durven overnachten. “Ja, want is het hartstikke donker en niemand heeft ons aan zien komen.” “Ja, en als er dus maar één foute gast rondloopt, is er ook niemand die ons hoort.” We hebben de camper uiteindelijk maar een stukje dichter bij de poort gezet. Morgen even snel dit mooie kerkje bekijken (dat we eigenlijk al kennen) en dan de hoogvlakte op. Morgen schijnt het hier nog goed weer te zijn, maar voor overmorgen geven ze al sneeuw en nachtvorst op! Oeps, we waren net weer aan de zon gewend! Zo en nu gaan we thee drinken uit die bronzen minikoffiekopjes! Alhoewel, van whisky wordt je rustiger?! Kan iemand me misschien weer even uit de kroonluchter bikken? Ik ruik ineens sigarettengeur en wij roken niet?! Ooooh help!
PS We hebben inmiddels twee zwerfkatten rond de camper lopen, maar nog steeds geen hond.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
