20. Toch geen rustdag, integendeel!

De vooruitzichten voor vandaag waren slecht. Onweersbuien en regen. Wij hadden ons dan ook maar ingesteld op een rustdag. Het onweerde nogal heftig en na een avond spelletjes doen, gingen we slapen in de veronderstelling om na een paar uur weer wakker te worden van de harde klappen.

Ha niet dus. Of we hebben de voorspelde onweersbuien niet gehoord, of we zijn er dwars doorheen geslapen. We hadden de wekker niet gezet en werden pas om 10.30 uur wakker. Het was lekker weer en bijna iedereen was al vertrokken! Verdikkie, ik heb ook geen zin om hier een dag te blijven hangen. We raadpleegden de weerapp en zagen dat de onweersbuien niet meer zouden komen en we alleen tussen 15.00 uur en 17.00 uur regen zouden hebben. Nou, dan kunnen we onderweg wel wachten. “Geer, weet je wat, zullen we gewoon vast naar Albanië rijden? Dan hebben we dat stuk en de grens maar vast gehad en kunnen we als het morgen weer mooi weer is, een beetje door Albanië gaan toeren!” Hij keek me verbijsterd aan en belde nog net de dokter niet!

We brachten de boel snel in orde en schoten nog wat fotootjes van de nostalgische brug, de gekleurde bootjes en het romantische restaurantje erachter met bomen in mooie herfstkleuren. Daarna reden we het vlakbij gelegen dorpje Rijeka C. in. Er lagen nog behoorlijk wat bootjes van eigenaars die mistroostig op een gammel stoeltje zaten te appen. Veel toerisme was er niet en wij hadden die tocht ook al eens gedaan. Het verbaasde ons eigenlijk wel, dat er in de afgelopen twee jaar helemaal niets verbeterd was. De boottochten zijn niet echt goedkoop en iedere toerist maakt bijna zo’n tochtje. Maar de ooit zo mooie boulevard heeft al lang zijn beste tijd gehad. De stoepen zijn scheef, er missen tegels, de huizen zijn vervallen en de panden waarin ooit winkels hebben gezeten, zien er heel depressief uit. Er zat nog één mannetje buiten met een stel potten honing en sterke drank, maar ook hij had klandizie nul.

Wat zou er hier met een paar handige klusjesmannen nog veel van te maken zijn en wat zou het een nog leuker plekje kunnen worden! Wij genieten toch wel van de rivier, de oude brug en de vele bootjes, maar ik denk, dat het voor de mensen daar veel beter moeten kunnen. Er staat achter in het dorp een flat in zwaar deplorabele toestand. Je zou verwachten, dat er niemand meer woonde omdat het er gevaarlijk slecht uitzag. Toch sjokt er iemand met een tasje boodschappen naar binnen en zit een ander op een leeg kratje een sigaretje te roken! De houtblokken liggen al dan niet onder een zeiltje in de tuin of gewoon op de stoep voor het huis en de zwaar verroeste schotel zwaait zachtjes heen en weer. Wat een bouwval. Gelukkig voor hen is er nog één winkeltje open, waar de mensen hun boodschappen kunnen doen. En wij ook. We hadden uiteraard weer brood en bananen nodig. En daarna gaan we sowieso richting de grens. Zal ik wel, zal ik niet, ik ga toch wel, nee toch maar niet……Oh jongens, ik vind het zo spannend!