70. Een eindeloos lange, saaie rijdag.

We hebben prima geslapen, maar werden wel wakker van de wekker. We keken onze ogen bij daglicht uit waar we precies beland waren. Voor Duitse begrippen was het toch een licht vaag terreintje. Het gebouw waar ze twee jaar geleden mee bezig waren, is nog steeds half af, het terrein zelf is niet echt geasfalteerd en overal om ons heen staan oude Mercedesen. Zijn we in een sprookje beland en heeft iemand ons vannacht ergens in Albanië teruggezet?

Terwijl Gerard ons broodje banaan klaarmaakte, startte ik de apparaten op om nog wat stukjes te plaatsen. We bleken al een superaardige app van Hans ontvangen te hebben. Leuk Hans, dank je! Rond 10.45 uur gingen we naar hem toe. Het was leuk om Hans weer eens in het echt te zien! We hebben lekker bijgepraat over gezondheid, gedoe op Gerards werk, de Seychellen waar hij net vandaag kwam en natuurlijk ook over onze vakantie.

Om 13.45 uur waren we weer bij de camper. De zon scheen heerlijk en we hadden een blauwe lucht. We vrezen, dat dit de laatste dag met blauw en boven de 20 graden is! München uit was nog wel een dingetje. Het was stervensdruk en we hadden de stoplichten al vier kier van groen naar rood zien wisselen, voordat we er überhaupt in de buurt kwamen. Zucht. Er bleek een ongeluk te zijn gebeurd.

Eenmaal op de snelweg ging het prima. We zagen zelfs nog ‘nieuwe’ dingen voor deze vakantie zoals een paar zonnebloemvelden en oneindig veel hopplantages. We moeten vandaag als het even kan nog 500 km rijden. En dat is met zo’n oude bak best heel veel en ook heel vermoeiend. Al was het maar door de herrie. En we hebben ook geen brood meer. Tja, dan ruimen we het buffetkastje maar wat verder uit. Gisterenavond hebben we op cup-a-soup en koekjes geleefd en vandaag werden het chocola en wafels. We gunden ons ook geen tijd om te stoppen, want we willen gewoon echt morgenmiddag thuis zijn. Anders zien we onze geliefde kindjes niet meer!

We stoppen alleen maar om te tanken. Wat zijn de parkeerplaatsen hier allemaal overvol. De vrachtwagens staan zelfs al in lange rijen op de vluchtstrook VOOR het tankstation om er te overnachten. De prijzen in de tankstations zelf waren belachelijk hoog. Vergeleken met een supermarkt ging het zeker 3x over de kop! Wat een oplichters en wat sneu voor al die vrachtwagenchauffeurs, die hier deels afhankelijk van zijn.

Terwijl Gerard tankte, hoopte ik een leuk tijdschrift te vinden. Maar de Duitse ‘Mijn Geheim’ bestaat volgens mij al twee jaar niet meer. Jammer. Na het tanken bleek de camper weer eens niet te starten, terwijl de temperatuur van de olie niet eens zo extreem hoog stond. Hij deed zelfs na dik tien minuten helemaal niets. Zelfs niet een heel klein geluidje. Gerard keek me somber aan. “Nou Maan, ik weet het niet.” “Schat, ik start hem wel even voor je!” Een kusje op de sleutel, een smile naar buiten waar Gerard me licht wanhopig aankeek en hup, daar liep de motor weer. Ik blijf het grappig vinden.

En terwijl Gerard manmoedig honderden kilometers wegwerkte, las ik hem voor uit onze vakantieverhalen tot ik geen stem meer had. We hadden helemaal geen files en het ging urenlang voorspoedig. Alleen hadden we op een gegeven moment een man voor ons rijden met een aanhanger waar de lichten het niet van deden. We schrokken ons rot want het was al donker! Er gingen nog heel wat auto’s na ons vol in de remmen. We hebben een hele tijd geseind, maar meneer reed gewoon door. Het was levensgevaarlijk. Op een gegeven moment zijn we naast hem gaan rijden en hing ik half uit het raam te gebaren, dat er iets met zijn aanhangwagen was. Maar of hij het snapte? Gelukkig ging hij even later dan eindelijk van de snelweg af.


We waren rond 20.30 uur bij het leuke stadje Limburg an der Lahn, dat een beetje ons doel voor vandaag was. Eigenlijk zijn we iets te vroeg en hebben we net te weinig kilometers gemaakt. We gaan nog eventjes door en na wat gepuzzel besloten we de camperovernachtingsplaats in Keulen te nemen. Strak langs de Rijn en niet al te ver lopen naar de binnenstad. We werden er helemaal enthousiast van. Tegen 22.00 uur reden we de stad in en dankzij de goede tip op de camperapp hadden we de plaats al snel gevonden. Hij stond echter hutje mutje vol met campers kop aan kont en op het tweede deel stonden ze zij aan zij en wel zo dicht naast elkaar, dat ik net zo dicht naast de buurman zou slapen als naast Gerard. Ik werd al moe toen ik die hele enclave zag staan. Het enige plekje dat nog vrij was, was erg krap en dan zouden we ook nog heel scheef staan. Nee, dat gaan we niet doen. Dan maar geen Kölnisch Wasser in een Kneipe. We gaan weer door.

De afslag die we moesten hebben, was afgezet en ineens hing er een hekwerk boven ons. Verboden voor voertuigen hoger dan 2.80 meter. Nou…. Dat is wel onze maat. Maar, het paste gelukkig net. Daarna ging het wel drie minuten goed. Half Keulen leek op de schop te gaan, straten waren versperd en afslagen spontaan verlegd. En dan rijd je al 8 uur vrijwel non-stop... Hadden we eindelijk de snelweg weer te pakken, hadden ze een slalomrace met zo veel verlichte paaltjes neergezet, dat een kermis er niets bij was. We werden gek van al die lichtjes, palen en hekjes. Het was één grote hindernis. “Maan, de tomtom zegt, dat we er hier al af moeten naar Oberhausen? Wat denk jij?” Tja, als Tommie het zegt, zal het wel zo zijn. Maar bij die afslag was het nogal donker en daarna begon een tweede parcours met allemaal lampjes. “Laten we deze maar nemen, want zo meteen kunnen we er daar niet meer af.” Onderaan de afslag bleek het de verkeerde te zijn. “Chips! Wat een gedoe.” En Tommie wist het ook niet meer en was zolang aan het herberekenen, dat wij iets moesten gokken. Dat bleek net de verkeerde kant te zijn. Pas na 4 km konden we weer keren en zouden we de snelweg weer op kunnen. Zijn we daar eindelijk, is de oprit afgesloten! Wel gloeiende, gloeiende! Borden omleiding dan maar. Vraag me niet, waar we allemaal geweest zijn, want ik weet het niet. Alleen dat het druk, vol en zwaar irritant was. We zagen nog een parkeerplaats, maar toen we de ingang gevonden hadden, bleek ie toch wel erg vol en druk te zijn. We moeten al weer door, maar onze energie begint aardig in de rode cijfertjes te zakken.

Na een tijdje reden we weer op de snelweg. Hindernisbaan 3. Jemig, we rijden nog eens een uurtje langer….En dan al die opwekkende borden: “Wir bauen für Sie!” Nou, dat kan wel zijn, maar vet irritant is het wel. Bij een tankstation stopten we even om te overleggen, wat we zouden gaan doen. We zitten in het Ruhrgebied, er zijn hier minder camperplaatsen en we willen ook niet op een mix-parking bij een stad staan omdat het zaterdag is. De paar camperplaatsen die in theorie zouden kunnen, bleken slechte beoordelingen te hebben en Ponypark Leitung is nog ver weg. Gerards schouders zaten muurvast en ik had lucifers nodig om mijn vierkante ogen nog licht open te houden.

Inmiddels willen we geen stad meer en ook geen beton. Na nog wat reviews van camperplaatsen gelezen te hebben, besloten we toch maar naar het ponypark in Isselburg te rijden. Daar weten we zeker, dat we geen dubieuze mix-parking met treinen die langs je heen zoeven hebben of hordes hangjongeren met stoere motoren. Tja, Flora staat natuurlijk wel in de buurt, maar ik denk dat dat altijd nog beter is dan een nachtmerrie. In alle opzichten!

Ik heb Gerards schouders weer los gemasseerd en na een hoop verkeersellende rijden we nu weer door. De wegwerkzaamheden zijn over, maar we hebben nu vrij veel wind en toch echt licht Albanees wegdek. De koeienbel, die we daar als herinnering aan het geweldige landleven hebben gekocht, rinkelt dan ook af en aan. Nou, dan weet je het wel!

Het is inmiddels 00.20 uur en we rijden al 11.00 uur! We zijn meer dan verrot, vinden het jammer dat we geen leuke bonte avond meer kunnen hebben en hebben behoorlijk trek. Na het bananenontbijt hebben we alleen wat wafeltjes op en een snee brood. Gelukkig hoor ik Gerard net roepen, dat we er over een kwartiertje zijn. Blij toe! We zijn in één dag van München naar de Nederlandse grens gereden! Dat hadden we zelf ook niet durven denken. Op de heenweg was dit onze eerste overnachting en kwamen we erg laat aan en nu is het hier dus onze laatste overnachting en komen we weer laat aan (00.35 uur)! De cirkel is rond. Wel liggen we ineens weer goed voor op schema. Heel erg goed zelfs. In plaats van de gehoopte 500 km, heeft Gerard er maar liefst 720 afgelegd! Niet te geloven! Chapeau, schat! De klok gaat een uur terug en we kunnen dus fijn een uur langer slapen. En waar we helemaal blij mee zijn, is dat er deze vakantie nu eens geen nare dingen gebeurd zijn. En daar nemen we allemaal fijn een wijntje op. We hebben uiteindelijk nog 18 liter imiglykos te gaan. Proost!