59. Rondje Skadar

Om 15.25 uur reden we dan eindelijk het land uit. Het land met zijn schitterende natuurschoon, overvolle steden, voornamelijk lieve mensen en zijn geweldige streetlife! We hebben ervan genoten! De rij voertuigen die Albanië in wilde, was aanzienlijk langer. Er stond gewoon kilometers lange rij! Die mensen kunnen gewoon minstens 2 uur gaan picknicken! Er staan wel 200 voertuigen! Echt vreselijk. Dan hadden wij nog best wel veel geluk! Wel raar dat we trouwens maar een halve grens gehad hebben. We zijn alleen Albanië uit, maar kregen nergens meer een grens om Montenegro in te gaan. Er stond zelfs nergens een bord?! Heel vreemd.

We wilden graag de Montenegrijnse kant van het Skadarmeer gaan rijden en zo hobbelden we via de plaats Vladimir, waar we twee jaar geleden nog spontaan op een bruiloft terecht gekomen waren, richting het meer. Eenmaal boven aangekomen, kon Gerard zowel de camping als de stad Shkodër terugvinden. Lang leve de telelens. Maar wat een gek idee. Tussen de middag stonden we nog aan de overkant tussen de zomerse parasolletjes en nu rijden we dus hier.

Persoonlijk vinden wij de Montenegrijnse kant van het Skadarmeer vele malen mooier. Niet alleen omdat we hoog rijden, maar ook omdat er veel eilanden in allerlei maten voor de kust in het diepblauwe, soms groene water liggen. We reden echter niet eens zo heel lang langs het meer, een groot stuk van de weg – ik zou het liever fietspad noemen- ging door het bos en dorpjes. Maar dat had ook wel wat. We herkenden het gehucht met zijn eeuwenoude meters dikke bomen en genoten van de struiken op het witte gesteente in flitsende herfstkleuren. Veel geel, oranje en zeker ook rood! Prachtig. Zeker ook, omdat we er heerlijk weer bij hadden. Wel waren de bochten nogal gevaarlijk. Je zag helemaal niets aankomen, en als dat wel zo was, reden ze nogal hard en hadden wij de verkeerde kant van de berg. Inderdaad ja, die aan de kant van het meer en meestal zonder vangrail.

“Stop! Er komt een vrouw met twee koeien en een paar geiten aan!” Tjonge, er is eigenlijk nog maar weinig veranderd sinds we Albanië uit zijn. De weg is veel te smal en ook slecht en hier komen we dus ook gezellig wat landleven tegen. Wat verderop zaten vier oude mannetjes naast elkaar van alles te bespreken, we passeerden nog een veld met de laatste tabaksplanten en een verlaten kraampje waar nog wat bundels bladeren te drogen hingen. Ook hier wordt nog wel gezwaaid!

Weer een dorpje verder passeerden we een aantal militairen, die in hun gewone personenwagen in de kofferbak hingen te chillen. Even verderop nog veel meer met heel erg veel honden. Wat hier nu weer aan de hand is? “Ah, gelukkig, eindelijk komen we weer langs het meer.” Bij dit uitzichtpunt hebben we twee jaar geleden noodgedwongen moeten overnachten en kregen we het de volgende morgen aan de stok met een vreselijke bitch, die ons van alles voor belachelijke prijzen wilde verkopen. Als ze normale bedragen had gehanteerd, hadden wij heus wel wat gekocht, maar dit was echt bezopen. En toen dat zeer onaardige vrouwmens haar zin niet kreeg, wilde ze campinggeld eisen, omdat wij hier vast geslapen hadden! “Ja, maar niet in jouw tuin, trut!” Haar man was veel liever en keek ons toen al heel verontschuldigend aan. En zij maar schreeuwen en tieren en haar ezel afbeulen. Maar het hele spul was toen wij langs kwamen, gelukkig al naar huis. Wij zetten de camper even neer om nog wat foto’s te maken en zien even later iets bewegen.

Krijg nou wat, daar komen 4 ezels aan! We gingen snel de camper weer uit om een foto te maken als ze langs zouden komen. Ze bleken zonder hoeder te zijn en bleven bij ons staan. Ik denk dat ze wat liefde en aandacht wilden, want ze probeerden steeds hun kop tegen ons aan te duwen. Moet je net mij hebben. Ik ben nogal handig met dieren. Ze werden steeds vrijer en eentje duwde zowat zijn kop in Gerards lens, die een halve meter achteruit sprong. Daarna was ik de klos. Een van de ezels – het bleken er trouwens 5 te zijn - kwam achter mij aan, waarop ik een stap naar achteren zette. Maar hij ging steeds harder lopen en ik kon nog net de camper in spring, waarop hij zowat zijn kop door het raam stak! Tjonge, dat heb ik weer! Wegrijden konden we wel vergeten, want ze vonden ons en de camper reuze interessant en bleven eigenwijs in de weg staan! Gelukkig voor ons kwam er een poosje later een personenwagen met twee mensen aan, die hier ook stopten. Zij moesten erg lachen en hebben ons eerst gefilmd, waarna ze de ezels gingen aaien, die toen fijn naar hen gingen en wij onze weg weer konden vervolgen. Maar wat een komische ervaring!

Daarna was het nog stevig aanpoten en verboden voor foto’s om nog voor het donker van deze weg af te komen. We moeten ook nog naar de kust rijden, maar dat is in tegenstelling tot dit gele fietspad een fijne rode weg. We haalden Virpazar net op tijd. Eén grote toeristenfuik waar in het hoogseizoen wel honderd standjes staan en nog meer mensen rondlopen en je tegen houden in de hoop je in hun boot te kletsen voor een tochtje over het meer. Het was destijds nog een hele klus om dit stadje door te worstelen, maar nu was er geen mens meer te zien. Wel lagen er nog veel karakteristieke houten bootjes aan de kade, met een wit zeil erboven. Jammer, dat we vandaag – net als toen – weer te laat waren. We willen het laatste stuk van het meer nog een keer bij goed licht zien! Gelukkig heb ik nu dan een mooie zonsondergangfoto van het meer, omringd door vele puntige heuvels en de brug die er dwars doorheen loopt.

Weer wat later toetste Gerard Petrovac in en kozen we voor de toltunnelvariant, waardoor we ruim een half uur later het stadje al inreden. We gingen linea recta naar de brandweerkazerne, waar we destijds een paar dagen gestaan hadden. Ook nu was het geen enkel probleem. Cabrio eraf, iets warms aantrekken (best ernstig) en hup, op naar de boulevard waar wij fijn die overheerlijke goulash bij dat leuke mens gaan eten!

De romantische boulevard met zijn vele palmbomen en andere bloemen en struiken lag er verlaten bij. Niets handel op de muurtjes erlangs, geen flanerende mensen en ook de winkeltjes waren dicht. Uit een hotel schalde ons nog vrolijk muziek tegemoet, maar verder was het uitgestorven. De tent die wij op het oog hadden, bleek gesloten en het strandgedeelte was zelfs helemaal afgebroken! “Nee! Daar gaat mijn goulash!” Een beetje teleurgesteld liepen we verder. We hebben de hele boulevard uitgelopen. Gerard is zelfs nog de trappen opgelopen om te kijken naar de diepe zee-inham erachter waar prachtig blauwgroen water instaat, maar dat kon hij nu niet zien. De inham was niet verlicht. Maar waar zullen we gaan eten? We hebben de kaart van een van de vele restaurantjes – waarvan 90% wel open, maar zonder klandizie zat- wel bekeken, maar het zag er niet uit en was nog hartstikke duur ook! Gelukkig kwamen we halverwege de terugweg nog een gezellig tentje tegen, waar een paar mensen zaten en waar wij nog wel wat konden eten. Maar niet wat wij aanvankelijk bestelden. Er was al een deel van de voorraad op, want vandaag was de laatste dag. Even later kreeg Gerard een wagenwiel van een pizza met tonijn, waar hij de rest van de avond mee zoet was en ik een schaal tagliatelle met knoflook, pepers en Parmezaanse kaas. “It is a bit spicy, madam! Do you like that?” Nou jongen, kom maar op met dat gerecht! De bediening was supervriendelijk en we hoefden maar een keer van tafel te verkassen omdat we een buurman had, die één minikopje koffie besteld had en non-stop aan het roken was. Wat een gore, rotlucht. Gelukkig maar dat het eten zalig was en de wijn er heel soepeltjes bij naar binnen gleed. Jemig en wat een glas ook! Daar had gemakkelijk een halve liter in gekund, maar nee, dan serveren ze een nat glas…… zucht.

Maar goed, we hebben heerlijk gegeten, ons favoriete spel weer eens gedaan, genoten van een rondje boulevard waar het zalig naar zoete, zwoele bloemen rook, we hebben een veilige plek en ook nog Albanese toetjes! Ik ben er klaar voor!