68. Een onverwachte meevaller

Na een heerlijke middag kwamen we weer helemaal blij bij de camper. Wat een middag en wat een geweldige afsluiting van onze vakantie! “Hé, er zit een papiertje onder de ruitenwisser? Nee hè! Wat is dit nu weer?” We hoopten op een reclamevodje, maar dat was het niet. Het zag er nogal officieel uit, alleen konden wij er geen woord van lezen. “We hebben toch geen gedoe hè? Chips! Wat doen we? Weggooien? Bewijs maar eens, dat wij dit briefje hadden! Of zullen we het aan iemand vragen? Het is volgens mij geen boete, want er staat geen bedrag op.” Gerard wilde aan iemand vragen om het briefje te vertalen, toen er een wat ouder mannetje in een sleets donkerblauw jasje naar ons toe kwam. Hij gebaarde, dat wij een camper hadden in plaats van een gewone auto (wat een nieuws….) en nam Gerard vervolgens mee naar voren. Bij de ingang hingen de tarieven op een bord voor auto’s, campers en bussen, die we gisteren ook al gezien hadden. Ons kaartje zou voor een personenwagen zijn. Vreemd, er zit maar één knop op het systeem? Maar goed. Even later kwamen Gerard en het mannetje weer richting de camper. Hij ging op de achterkant van het document uitrekenen, wat wij moesten betalen en kwam uit op een bedrag van € 36,00. “Oeps, dat is veel!” Maar het klopte wel, want we hadden hier uiteindelijk zowat een dag gestaan. En campers worden nu eenmaal genaaid op een parkeerplaats. Zelfs als ze gewoon in het vak passen!

Gerard pakte zijn portemonnee en begon met een briefje van twintig euro. De man gebaarde grijnzend, dat dat wel voldoende was, stak het snel in zijn zak en zou de slagboom wel even voor ons open doen. Terwijl Gerard de cabrio erop gooide en het oliepeil checkte, stond hij een aantal keer te wenken.

En ja hoor, even later bij de slagboom gooide hij het op een akkoordje met een wat officiëler uitziende parkeerwacht en ging de boom mooi open! Wat dit mannetje hier nu deed, weten we nog steeds niet, maar hij kon dit geintje ook alleen maar bij campers uithalen. Het riekt naar blauwe briefjes wat zwarter maken, maar het was zeker wel een gevalletje van ‘hij blij, wij blij!’