118. Jarig in het Paradijs

Omdat mijn liefje vandaag jarig is, had ik een paar dagen geleden alvast een paar zakjes ballonnen gekocht. Terwijl ik heel voorzichtig naar buiten sloop om ze aan de camper op te hangen, kwam er direct iemand aan. Het lijkt wel alsof ze in hinderlaag op je liggen te wachten. Zodra er maar een gordijntje beweegt, springen ze tevoorschijn en rennen ze naar je toe. En dan heb je nog geluk als het zo gaat. Het komt ook regelmatig voor dat ze door je deur heen proberen te kloppen of aan je raam staan te fluiten. “Bello, kom nu naar buiten….!” En helaas ging het ook vandaag weer zo. We beseffen inmiddels wel dat we een bezienswaardigheid zijn, maar we voelen ons absoluut niet zo en we beginnen een beetje (of twee) moe van die opdringerigheid te worden. Ik geloof niet dat we hier ooit aan wennen.

Ondanks deze vervelende, luidruchtige man, die mijn verrassing zowat verpestte, is het toch nog gelukt om Gerard te verrassen. De camper hing zowel binnen als buiten vol met ballonnen en achterop zat een spandoekje met Turkse tekst geplakt. Vannacht om 12.00 uur heb ik nog ‘lang zal hij leven’ voor mijn liefje gespeeld. Ik had mijn fluit al uren van te voren in mijn kussen gestopt. Zijn cadeau komt nog. Ik denk aan een nieuwe reis van een maand of 4, daar doe ik hem zeker te weten een heel groot plezier mee!

Omdat we geen visite verwachtten, reden we na het ontbijt al weg. Na een tijdje door hét oliewinningsgebied van Turkije gereden te hebben - je kunt hier strak tussen de ja-knikkers doorrijden - belandden we in een nóg kaler gebied. Maar ja, wat wil je, het is hier ’s zomers dik boven de 50 °C en veel water is er nog niet. Daar wordt via stuwdammenproject honderdzoveel echter wel flink aan gewerkt.

De weg naar Syrië is rustig en slecht. Als je al een auto ziet, is het van de Syrische kant. Verder lijkt het alsof wij de enigen zijn, die die kant op gaan. Nadat we even afgeleid waren door een tegemoet komende tank met 4 militairen, zagen we ineens de eerste grotwoningen opdoemen. Gaaf! Helaas zijn ze niet meer bewoond. Zodra de Turkse regering de financiering voor dit stuwdammenproject rond heeft, gaat het idyllisch gelegen Hasankeyf met zijn vele grotwoningen naar de Filistijnen. Het is zo’n schitterend en zeldzaam apart gebied. Wie laat dit nu voor eeuwig onder water verdwijnen. Alle grotwoningen in een keer weg. Met opzet nog wel! Dit is echt eeuwig zonde! Ik hoop dat het project nog tegengehouden kan worden, maar geef het weinig kans.

We rijden nu langs de Tigris. Ooit het gebied van het Paradijs. Wel gaaf, want wie kan er nu zeggen dat hij zijn verjaardag in het Paradijs gevierd heeft? Wat het Paradijs betreft vinden we dat de grote kuddes schapen en herders met tulband, die hier rondzwerven, prima in dat plaatje passen. Het spreekt bij ons zwaar tot de verbeelding. Ooit moet Abraham ook in deze buurt met zijn vrouwen, tenten en schapen rondgezworven hebben. Maar op zijn exacte geboortegrond hopen we over een paar dagen te zijn.

Even verderop zagen we de met blauwe tegels en visgraatmotieven versierde graftombe (torentje) van een prinses uit Hasankeyf staan. Ernaast bevond zich een veldje waar een familie nomaden bivakkeerde met hun vele ezels en groezelige kindjes. Zullen we er hier wel uitgaan? Zouden we niet meteen belaagd worden? Gevoelsmatig dacht ik dat het wel kon. En dat bleek ook zo te zijn. Ze deden niets, bedelden niet eens (dat kwam later pas) en wilden graag op de foto. Hè, wat naar voor Gerard. Moet ie zich weer met al die prachtige, fotogenieke kindertjes bezighouden.

Daarna konden wij ongestoord verder lopen, zodat we op ons gemak bij het complex in konden breken. De beheerder (die we later in de stad tegenkwamen) bleek met pauze te zijn. Nadat wij de tombe, wat ruïnes voor vergevorderden en de rietgedekte hutjes op het water van de Tigris bekeken hadden, slenterden we via het kamp weer terug. De Koerdische gezinnen zijn in het algemeen bijzonder groot. Elk jaar komt er wel één bij en een gezin met 6 kinderen is volgens ons redelijk normaal. Ook hier krioelde het van de kinderen in alle maten. Toen ik het grut wat snoep ging brengen (ik loop tegenwoordig met een handtas rond, die afgeladen vol zit met zoetigheid) wilden ze ineens ook wel geld. Dat laten wij tegenwoordig uit voorzorg maar in de camper liggen. Gelukkig waren ze niet zo erg, als we al eerder meegemaakt hebben. Met het snoep waren ze ook al blij. Ik vind dat toch een stuk leuker om te geven.