119. Op naar de Syrische grens

Na ons geweldige bezoek aan de tombe en vooral de ernaast levende nomaden, hebben we in het dorp met heerlijk gebak geluncht. Je bent jarig, of je bent het niet. En nu rijden we richting Mardin (nog 90 km). Het is een kaal gebied waarin geen mens of dier te zien is. Hooguit af en toe een boom. De weg is nog steeds ok kötü! Turks fonetisch is dit ‘tsjok keutuu’. Nou en ik kan je zeggen, het rijdt zoals het klinkt. Absoluut niet dus! Ook passeerden we weer heel wat jandarma’s. In Hasankeyf vloog er zelfs een militaire heli laag over de weg en net kwam ons weer een rijdende tank tegemoet. Gaaf plaatje. Maar ja, we durven nog steeds geen foto te maken. Zo meteen kun je je camera inleveren. Zonde in het kwadraat!

Na Midyan koersten we recht op de Syrische grens af. Wat een arme dorpen! Het dorp van net, was echt het allerarmste, wat we ooit gezien hebben. Niet te geloven. Wel zijn ze voor ons weer erg fotogeniek! En wat lopen hier veel ezels! Net zagen we er één met de druivenoogst op zijn rug. Als reïncarnatie bestaat hoop ik hierna niet als Turkse ezel terug te komen. Dan heb je het echt niet best. Behalve het vele gesjouw, word je ook nog eens aardig met stokken bewerkt...

We rijden nu door een druivengebied, waarvan de verkoop geschiedt uit takkenhutjes. De mensen vallen er nauwelijks in op. Tegen de tijd dat wij én doorhadden dat er mensen inzaten én ook dat ze iets verkochten, waren wij het gebied zo ongeveer al weer uit. De kleding van de mannen is hier duidelijk anders. Ze dragen niet alleen een tulband, maar ook een hele wijde broek met een kruis tot ver onder de knie, waarna de laatste 10 of 20 cm ineens strakke pijpen zijn. Voor Gerard hebben we zoiets nog niet kunnen vinden. Wie weet op een Arabisch getinte bazaar. Als hij dat nu op zijn eerste werkdag aantrekt, samen met de tulband die we al wel hebben, mag hij misschien wel weer terug naar huis. Wat zou dat heerlijk zijn!

Het gebied waar we nu rijden (eigenlijk al weken), wordt door heel wat mensen ontraden. Waarschijnlijk omdat het 100 % bevolkt is door Koerden. Wij vinden dit echter meestal hele vriendelijke mensen. En het voordeel is, dat er door al deze wildwest verhalen, bijna niemand rijdt. Heerlijk rustig dus. En de dorpen worden nog steeds armer. Wij blijven ons zo ongeveer iedere dag hierover verbazen. Wanneer houdt het op?

Even verderop reden we langs een smal, maar superhelder en sprankelend stroompje, waarboven allemaal vlonders met palen en rietconstructie stonden. Ook zagen we redelijk wat borden met ‘restaurant’ en ‘picknick’. Puur op de locals gericht, want hier komt echt geen toerist.

Net zagen we nog een dorp, dat helemaal verlaten was. Zou er een aardbeving geweest zijn? Hierop heb je een redelijke kans in dit gebied. Of toch de PKK-ellende? Zij bevorderen het woongenot hier ook niet echt. De mensen schijnen in deze streek dan ook niet al te vrolijk te zijn. Hier kunnen wij ons wel iets bij voorstellen. Iedere week gebeurt er wel wat en deze halve oorlog duurt al zeker 20 jaar. Als we nu eens naar elkaars overeenkomsten kijken in plaats van de verschillen en beseffen dat we zelf ook graag geaccepteerd willen worden zoals we zijn, dan is de wereldvrede toch een heel stuk dichterbij gekomen.

De stad Nusaybin lag pal tegen de Syrische grens aan en was straatarm. Het straatbeeld bestond voornamelijk uit veel handkarren, bakfietsen, oude brommertjes (met zijspan), kruiwagens en paard en wagens. En ezels natuurlijk. Aan het einde van de winkelstraat stonden ineens prikkeldraadversperringen. We bleken zowat letterlijk tegen de grens met Syrië aan te rijden! Daarachter stonden meteen de vele en inmiddels redelijk vertrouwde wachttorentjes. Wat een raar einde van een winkelstraat. Zo zout hadden we het hier nog niet gegeten. Het leek wel een getto uit de Tweede Wereldoorlog!