120. Een snufje Syrië en vooral veel vliegen

Helaas voor ons werden we vandaag weer ziek wakker. Moe, hoofdpijn, spierpijn, snipverkouden en zwaar klam. Bah, alwéér ziek! Is één keer per vakantie niet ruim voldoende?

Nu we zo dicht bij de Syrische grens zijn, willen we als het even kan hier ook wel iets van meemaken. In de buurt zou een belangrijk Syrisch-Orthodox klooster moeten liggen, waar wij wel eens een kijkje wilden nemen. Ondanks onze zware dweiltoestand, besloten we het toch maar te gaan proberen. Maar wat is dit trouwens een goor gebied. Het is helemaal vergeven van de duizenden vliegen. Echt niet normaal. Zodra je je deur of je raam maar ietsjes opendoet, komen ze met tientallen tegelijk naar binnen. Lekker hoor. Het is al zo warm en nu kun je bij lage tot normale snelheden, niet eens je raam openzetten. Toen we op de parkeerplaats van het klooster iets wilden gaan eten, heeft Gerard zowat 40 vliegen het loodje laten leggen. Daar was het kleermakertje uit het sprookje ‘7 in één klap’ nu echt helemaal niets bij. Maar bah, wat smerig. We hadden meteen gegeten en gedronken. Dat schoot dus wél weer lekker op.

Dit klooster zou de grootste bezienswaardigheid van de stad Mardin moeten zijn. Bijna zevenhonderd jaar lang verbleven de patriarchen van de Syrisch-Orthodoxe kerk in dit complex, dat in de 5e eeuw is gebouwd. Het handjevol monniken dat hier nog rond zou moeten lopen, zou zich bezig houden met het lesgeven van kinderen in het Aramees. Zo te zien was hier niet echt belangstelling voor. We hebben niet eens één monnik gezien.

Voordat dit klooster gebouwd werd, schijnt er een zonnetempel gestaan te hebben. Die werkt zo te voelen nog steeds erg goed. Dit gebied schijnt het warmste van Turkije te zijn. Wat een land en wat een variatie. Twee weken geleden konden we niet slapen van de kou, omdat we op een hoogvlakte stonden waar we al nachtvorst hadden, en nu weten we niet waar we het zoeken moeten van de hitte. Die extra truien en dekens hebben we volgens mij in Turkije niet meer nodig. Hooguit nog op doorreis naar huis.

Ik zeg het niet graag, maar in dit klooster was de souvenirshop interessanter dan het klooster zelf. Het was not-bad-for-one-day en het was iets Syrisch, maar we gingen hier niet echt op z’n kop vandaan. Wij vonden vooral de draagkoetsen erg apart. Op deze manier wil ik de stad Mardin wel eens door en dan graag met een bijpassend gewaad! Verder had het spul een gezellig binnenpleintje en een aardig kerkje. Maar heel schokkend was het allemaal niet. Het voordeel hiervan was wel, dat zelfs wij eens ergens snel klaar waren. Mooi, dan kunnen we de stad zelf ook nog op ons gemak in. Hopelijk zullen we hier iets van de Arabische sfeer kunnen proeven!

Pas dagen later zagen we eindelijk eens iets met een Syrisch kenteken rijden. En niet één, maar meteen zes vrachtwagens. Leuke nummerborden hebben die gasten. Het lijkt mij reuze handig om er eentje op de kop te tikken voor in Nederland, want dan krijg je vast nooit meer een boete. Van dat abracadabragepriegel bakt toch niemand iets!