142. Bijzondere contacten

Het leuke van de plek waar we nu staan en voor ons gevoel al zowat wonen, is dat er alleen maar ‘echte’ reizigers komen. Zo reed er van de week een onwijs grote vrachtwagen het terrein op. Er zaten twee Duitse mannen in, die al 15 jaar met dat ding door Afrika scheuren. En dan weer een gepensioneerd Frans echtpaar, dat gezellig een rondje Syrië gedaan heeft. Ook klikte het goed met de Duitsers die net hun bedrijf verkocht hadden en voor het eerst een lange reis (meteen 6 maanden) gingen maken. En we verwachten eigenlijk onze Duitse kennissen Ruth en Wolfgang, die we twee jaar geleden in Turkije hebben ontmoet, hier ook nog wel tegen te komen. Maar zij zijn nu nog bezig met een rondje Iran en Arabië.

Door de weeks zien we elke dag wel een paar vissers en in het weekend is het licht tot irritant druk met auto’s van de plaatselijke bevolking, waar altijd zóveel uitkomt, dat je je afvraagt waar het gezeten heeft. Van kinderschaar tot schoonmoeder en van samovar (dubbele theepot) tot royaal gevulde picknickmand. Echt alles komt eruit.

Behalve hordes picknickers, die ons met hun kebabrook zo ongeveer bedwelmen, zijn illegale rijlessen hier ook vaste prik. Dit gebeurt meestal op zaterdag. Op zich geen gek terreintje om je vrouw en kinderen eens te laten rijden, maar wij worden er af en toe stapeldol van. Want wat is er nu leuker dan én bochtjes oefenen én gluren tegelijk? Kortom de hele tijd rondjes om ons heen rijden, vooral als we buiten op de stretchers liggen. De ernstige gevallen rijden dan ook nog telkens over onze stroomkabel heen, wat niet echt goed is. Van ellende graaft Gerard deze dan ook zo’n drie à vier keer per week op, en weer in. Bezigheidstherapie genoeg hier.

En natuurlijk die Hitlerbak van Nadia. Nadat we een paar dagen alleen op het strand gebivakkeerd hadden, reed er op een dag een grote legertruck het terrein op. Tot onze verbazing stapte er een klein en graatmager grietje uit, die nog moeder van 2 kinderen bleek te zijn ook. Ze is een echte avonturier die alle rockparty’s in Europa afstruint. Onderweg heeft ze een Tsjech opgeduikeld en nu staan ze dus hier al een poosje naast ons.

Wat een stel en wat een ‘camper’. Met een flinke keukentrap kunnen ze er net in komen. Binnen is het een grote zwijnenstal, maar daar liggen ze echt niet wakker van. Ongelooflijk hoe gemakkelijk zij leven. Ze laten de kinderen ook rustig in de vrachtwagen slapen als ze samen iets willen bekijken. En dan snapt ze niet dat ze zo krijsen als zij wegloopt. De ukkies zijn pas twee en drie jaar oud. Veel verantwoordelijkheidsgevoel heeft ze niet, maar verder zijn ze best aardig.

Op een keer kwam de Italiaanse met haar dochtertje Morgana het water in. Even later gaf ik haar mijn vis (luchtbed), wat ze erg leuk vond. Van het een kwam het ander en zo hebben we uren met elkaar gezwommen en gepraat. Haar vriend en zoontje Damian waren er inmiddels ook bij. De kinderen waren absoluut niet bang voor water en vonden onze gekleurde spaghettidrijvers helemaal super. Ik vond het geweldig dat die kleine (3 jaar) mij zo vertrouwde. Op een gegeven moment zwom ik op mijn rug en lag zij op mijn buik. Geweldig. Haar moeder was al tijden het water uit, maar wij hadden elkaar helemaal gevonden. Het was een contact zonder woorden, maar met open harten en stralende ogen. Fantastisch!