164. Vreugdevuur!

Na onze excursie rond Uzuncaburç wilde Gerard op de terugweg in Kìz Kalesi, waar we toch langskwamen, nog even naar een internetcafé. Ik liever niet, omdat ik bang was voor een kater. Niets vermoedend openden we onze mail, waarna we elkaar sprakeloos aankeken. We hadden een zeer royale gift van Hervormd Woerden gekregen. Na het drie keer gelezen te hebben, gaven we een gil van vreugde. “Yes, nu komt het goed, nu gaat het lukken!” Volgens ons staat hun kans op leven nu toch echt zowat voor hun deur. De mensen om ons heen keken ons wel wat vreemd aan. Waarschijnlijk dachten ze dat we de lotto of iets dergelijks gewonnen hadden. Nou, voor ons voelde dit inderdaad zo. We gingen compleet uit ons dak!

We waren zo verschrikkelijk blij dat we op de camping direct het vreugdevuur aan wilden steken. Voor we dit echter konden doen, was Julia er al. Het leek wel of ze op de uitkijk had gestaan. Ze voelde zich iets beter dan gisteren, maar gedroeg zich wel wat vreemd. Afstandelijk, zeker voor haar doen. Ze had foto’s meegenomen, die ze enerzijds graag wilde laten zien, maar die anderzijds zo ontzettend veel emoties opriepen, dat ze niet wist hoe zich moest gedragen. Zo zagen we er enkele van de gevolgen van die vreselijke aardbeving en ook een van de lappenconstructie waarin ze jarenlang noodgedwongen moesten zien te overleven.

Na het bekijken van de voor haar moeilijke foto’s werd het tijd voor iets leukers. Samen met Gerard heeft Mehmet een groot vuur gestookt. Mehmet kan dit erg goed, maar heeft dit dan ook jaren noodgedwongen moeten doen om te overleven, te koken en een beetje warm te blijven. Je wilt trouwens niet weten hoe vol we onze camper gestouwd hadden met takken en boomstronken. Het lag er zeker een meter hoog in en ik kon er niet eens meer uit!

Daarna hebben we hen het blijde nieuws verteld dat er voldoende geld binnen was gekomen voor hun droom. Na een hele korte blijde reactie, doofde hun vreugde pijlsnel uit. Hè, wat is dit nu weer? Ze bleken geen enkele lira in reserve te hebben en konden toch niet zomaar van het geld een paar maanden gaan overleven? Ze willen dat iedere cent die ze krijgen goed besteed wordt aan hun toekomst en zijn bang er één snee brood van te eten.

Nadat ik een poosje met hen gepraat had en gezegd had, dat ze er natuurlijk ook van mochten eten en ze bovendien een tijdje rust nodig hebben omdat ze over- en oververmoeid zijn, draaiden ze bij. Elke keer als ze ons aankeken, begonnen hun ogen meer te stralen. Het drong steeds meer tot hen door dat ze echt een kans op een nieuw leven krijgen. Julia knuffelde mij half dood en Mehmet heeft lekkere broodjes voor ons in het vreugdevuur gemaakt.

Hand in hand brachten we hen later op de avond terug naar de caravan. Wat was het heerlijk om de hoop en blijdschap in hun ogen te zien. We hopen dat er ontzettend veel zegen op hun nieuwe toekomst gaat rusten. ’t Kan me niet dik genoeg zijn. Na al die wanhoop en tranen eindelijk sterretjes van hoop!