165. In de krant?

Vanmorgen hebben we Egbert Egberts van het Woerdens Nieuwsblad gebeld over het schrijnende levensverhaal van Julia en Mehmet. Ook vertelden we hem, dat we al diverse mensen en instanties benaderd hadden en we hun verhaal op onze reissite hadden geplaatst. Ondanks onze vele inspanningen was er echter toch nog veel te weinig geld binnen gekomen. Egbert reageerde positief en wilde graag ons verhaal ‘Kans op leven’ lezen. Zeer waarschijnlijk gaat hij wel een artikel plaatsen. Maantje heeft hierna het verhaal dat ze vorige week voor de kerk en diverse instanties geschreven heeft, wat aangepast en van nieuwe informatie voorzien. Morgen gaan we het naar hem mailen. Hopelijk komt het groot in de krant en krijgen we veel reacties.

Zo en daarna was het weer even tijd voor onszelf. Hoewel Maantje last van haar buik had, ging ze toch mee zwemmen. Er stond behoorlijk wat wind, waardoor we flinke golven hadden. We genoten van de zee, de wind en roetsjten met ons luchtbed heerlijk over de golven. Super!

Op een gegeven moment zagen we vanuit de zee, dat Julia en Mehmet naar onze camper liepen. Maantje schoot meteen volop in de stress. “Wat nu weer? Ik doe het ook nooit goed, terwijl ik er zo ontzettend veel tijd in steek! Vanmorgen heb ik ook weer uren zitten typen. Zo wil ik het niet meer. Ze gaan nu of nooit en anders gaan wíj morgen weg!” Hier was ik het eigenlijk helemaal mee eens. Dat gejojo (wel gaan, niet gaan) is om gek van te worden. We horen zo meteen wel wat er nu weer aan de hand is, want voorlopig komen we er nog niet uit. We zijn uiteindelijk geen 24-uurs opvangcentrale.

Nadat ik wat actiefoto’s van Maantje in de golven had gemaakt en we weer iets droogs aangetrokken hadden, zagen we dat Julia en Mehmet er weer aankwamen. Gelukkig hadden ze geen bedenkingen of persoonlijke problemen. Ze kwamen vertellen dat er iemand van de gemeente was geweest en dat onze stroomkabel van het pad weg moet. Over het pad en zichtbaar over het terrein zou te gevaarlijk voor kinderen zijn. We moesten hem snel weghalen, anders zou de stroom afgesloten worden. Tjonge, wat een zeikerds. Er is bijna niemand meer en bovendien staan we er al vier weken. Belachelijk dat ze er nu pas mee komen, maar Allah, we regelen wel wat. Maar wat jammer dat er zoveel zielige gasten zonder hobby rondlopen. Bah! Ga desnoods een cursus origami of volksdansen doen, maar val ons niet lastig!