166. Op stap met Mehmet

Vandaag gaan we inkopen doen voor de toekomstige Imbiss van Juul en Mehmet. Keurig op tijd stond Mehmet klaar om met ons naar Mersin gegaan. Hij had voor deze gelegenheid zijn zondagse broek aangetrokken. Het was een typische broek uit deze streek, waar ik Gerard nog niet zo 1-2-3 in zie lopen. Het was een gek en superwijd model waarvan het kruis tot ver onder de knie hing en dan de laatste paar centimeter boven de enkel zijn het ineens van die hele smalle pijpen. Julia kon niet mee, omdat ze moest werken. Onderweg hier naar toe hebben we in Erdemli het toegezegde geld gepind en zijn we even snel een internetcafé ingedoken. We waren bang dat er iets met de afschrijving mis was gegaan, maar dat bleek gelukkig niet het geval.

Mehmet wist goed de weg in Mersin. Hij regelde zo een parkeerplekje voor onze bak, alsof hij het dagelijks deed en even later liepen we dan richting Zwarte Markt. Tjonge, hadden we dat geweten dat hier zo iets was, toen we dat gezeur met ons visum hadden. Dan was dit een zeer welkome afleiding geweest. Nu moesten we rennen om Mehmet bij te houden, want hij is overduidelijk geen winkelen en slenteren gewend. Hij heeft een lijstje in zijn zak, waar hij zich strak aan houdt en dit zo snel mogelijk af wil werken. Na zijn baal tabak (die wij betaald hebben, omdat we ons voor kunnen stellen dat mensen daar geen geld voor geven), gingen we op stoelen- en telefoonjacht, maar dit lukte niet zo erg.

Eerst maar wat eten. Die aan het spies geregen schapen zag ik niet zo zitten, dus stelde hij een çorbaseri (soeptent) voor. Ik vond het prima, mits er maar geen dieren in zwemmen. Mehmet had iets besteld wat dé specialiteit van Gazi-Antep zou moeten zijn. De tafel werd gedekt en we kregen een vork. “Mehmet, je hebt toch soep besteld?” Maar ja, het contact is toch een stuk moeilijker, nu tolk Julia er niet bij is. Daarna kwam er een bordje met tomaten, rauwe uien, stukken hete peper en partjes citroen op tafel. Wat is dit nu weer? Moeten we de soep zelf gaan maken of zo? De mand met brood verbaasde ons inmiddels niet meer, die krijg je er in Turkije overal te pas en te onpas bij.

Even later kwam dan de verassing: het was een gerecht met humus. Het zag er meer uit als donkerbruine aardappelpuree wat je op het brood moest smeren en op smaak kon maken met de spulletjes op tafel. Ik moet zeggen dat we het zelf vast niet besteld zouden hebben, maar het was zeker voor herhaling vatbaar. Hopelijk staat het recept in mijn Turkse kookboek, zodat ik het thuis ook eens kan proberen.

Daarna gingen we snel verder. Op zoek naar een goedkope telefoon. Dit lukte niet. Maar de Zwarte Markt zou de Zwarte Markt niet zijn als je er het een en ander niet tweedehands kon kopen. Gelukkig konden we even later dan ook een telefoon voor een redelijke prijs vinden. Terwijl Mehmet zijn telefoonzaken in orde maakte, ging ik heel even voor mezelf shoppen. En ja, dit moet je heel letterlijk nemen, want meer dan drie minuten had ik niet. Jammer dat we hier nu niet samen kunnen slenteren en shoppen in deze bazaarwijk. Je kijkt je ogen uit hier. Het was dan eigenlijk ook best wel een straf om meteen weer door te rennen. Maar ja, het is voor een heel goed doel moet je maar denken.

Voor tafels en stoelen moesten we hier niet zijn. Dat zouden we op de terugweg wel doen. We zijn tig keer gestopt, maar Mehmet vond het steeds te duur. Hij wilde het geld zo goed mogelijk besteden. In Erdemli wist hij wel een goedkope zaak. Maar helaas bleek deze toen wij ervoor stonden, al gesloten te zijn. Dat kan nooit een Turk zijn. Het is pas 17.00 uur ’s middags?!

Toen we weer bij de camping waren, was het al donker. Juul was weer eens total loss en wilde het liefst gelijk gaan slapen. Dan praten we morgen wel weer verder. Jammer dat het allemaal nog niet gelukt was. Het voelde voor ons licht verloren aan. De benzine was duurder dan de rest... Maar ja, wij staan dan ook niet in hun straatarme schoenen, die ook al nodig aan vervanging toe zijn.