167. De wensgrot

We werden wakker met een kater omdat we gisteren lang niet zo geslaagd waren als we zouden willen. Bovendien had ik weer erge buikpijn, maar deze onuitgenodigde gast vergezelt me al dagen. Omdat het ook nog eens bewolkt was en geen zwemweer, besloten we er maar weer even een poosje op uit te trekken. We móeten gewoon af en toe samen iets doen, anders verzuipen wij ook. En het is af en toe toch al stevig watertrappelen in die pittige emotiesoep.

Een paar dagen geleden hadden we van Julia gehoord, dat er bij 'Hemel en Hel' ook een wensgrot moest zijn. Ai, deze hadden we gemist. Vandaag gaan we een poging doen om hem te vinden. Hij bleek maar één kilometer verder dan 'Hemel en Hel' te liggen en werd volgens ons ook door dezelfde eigenaar beheerd. Het was eenzelfde soort toko met dezelfde tafelkleedjes, ansichtkaarten en souvenirs. En ook hier lag er een kameel voor de deur en waren de mensen weer net zo sloom en opdringerig als daar. Tja, de grote inteeltclub hè? Zo fout is deze benaming trouwens niet, want van Juul hoorden we dat hier veel familieleden met elkaar trouwen.

Maar goed, na deze hindernis genomen te hebben, kwamen we bij de trap, die naar de grot leidde. Wauw, zo’n mooie grot hadden we nog nooit gezien. Hij was echt meer dan prachtig! Dit hadden we absoluut niet gedacht. Wat een leuke verrassing! Waar we onze wensen precies achter konden laten, hebben we niet kunnen ontdekken. Ook de bomen met lintjes van de bedevaartgangers die voor genezing komen, waren niet te vinden. En toch was het de moeite meer dan waard ondanks de tig treden naar beneden en het glibberen in het halfdonker. Onbegrijpelijk dat je hier én gratis én zonder gids naar binnen mocht. Het was een bijzonder magische ruimte. Tja, en hoe het nu met die wensen zat, weten we nog steeds niet. Laten we hopen dat de wens op een kans op leven voor Juul en Mehmet – en ook onze eigen wens – uit mag komen.

In de bijbehorende souvenirshop heb ik tijdens het wachten op onze gözleme (gevulde bladerdeegpannenkoek met kaas en peterselie) vier hartjeskettingen gekocht en er aan tafel twee kettinkjes met twee hartjes van gemaakt. Ieder hartje stelt één van ons voor. Deze hartjes staan symbool voor onszelf en onze vriendschap en een teken dat onze harten voor altijd met elkaar verbonden zullen blijven.