168. Drank maakt meer kapot dan je lief is!

Terug op camping kwam Juul aangejubeld. Ze huppelde meer, dan dat ze liep en wist van gekheid niet wat ze moest doen. Ze bleek vandaag haar salaris gekregen te hebben en heeft à la minute haar baan opgezegd. Ze was dolgelukkig! Eindelijk van die hondenbaan verlost! Van haar laatste geld heeft ze vast voor een gunstig prijsje een muziekinstallatie van een collega over kunnen nemen en haar dag kon overduidelijk niet meer stuk. We stonden nog niet eens echt stil of we moesten al meekomen. Dit moment, deze dag móest gevierd worden!

De tafel bleek al keurig gedekt te zijn. Ze had een heerlijke salade gemaakt en Mehmet zat op de grond goede tosti’s voor ons te bakken. Die van hem zijn echt tien keer beter dan die bij ‘Hemel en Hel’ of waar dan ook! Voor Gerard hadden ze zelfs nog kipvleugeltjes in marinadesaus klaar gemaakt, die we nota bene voor hen gekocht hadden. Het is zo lief wat ze doen, maar wij weten inmiddels wel, dat ze nu vanavond zelf geen eten hebben. Ook nu namen ze niets van wat er op tafel stond. Ik moest gewoon hun bord pakken en er wat opleggen. Eerlijk zullen we alles samen delen! Anders stelt de vriendschap ook maar bar weinig voor.

Julia was erg vrolijk en ook Mehmet was zichtbaar blij. Hij heeft namelijk van haar vandaag de muziekinstallatie gekregen. Hij kon wel huilen van ontroering. Het is zo’n gevoelsmens en muziek is zó belangrijk voor hem. Het heeft hem dan ook veel pijn gedaan toen er twee jaar geleden bij hen in de caravan ingebroken was en ze o.a. hun muziekinstallatie meegenomen hadden. De ratten! Met onze mooie romantische muziek was hij helemaal gelukkig.

Maar helaas sloeg op een gegeven moment de raki toe bij Juul (niets meer gewend natuurlijk) en kwam er steeds meer los. Op een gegeven moment leek het wel alsof alles verdorie mijn schuld was. Bijvoorbeeld omdat wij zo laat terug waren, had zij zich niet meer bij het gemeentehuis uit kunnen laten schrijven, zodat ze pas maandag kunnen vertrekken in plaats van vanavond. “Vanavond? Lieve help, jij laat er echt geen gras over groeien, Juul!” Het is overduidelijk dat ze heel graag weg willen, maar Julia hoeft zich niet ineens als een sergeant te gaan gedragen. “Geef al het geld nu maar, morgen gaan we inkopen doen en maandag gaan we weg.” Een stoomwals is er niets bij. Hoezo, over gevoelens heen denderen?

De stemming ging dan ook in rap tempo van euforisch naar min drie. Ze was compleet aangeschoten: de mix van raki en de blijheid om de ellende hier in Ayas eindelijk achter zich te kunnen laten, werd haar overduidelijk teveel. Er viel dan ook geen zinnig woord meer met haar te wisselen. Wat we ook probeerden, er was niets goed en er kwam ook eigenlijk helemaal niets meer bij haar aan.


Als laatste poging om de avond niet letterlijk te laten verzuipen, ben ik naast haar gaan zitten. Ik pakte haar handen beet en probeerde op allerlei manieren contact met haar te maken. Maar helaas was er geen verbinding te krijgen. Er kwam echt niet veel soeps meer uit. Ik vertelde dat we hartstikke ons best deden en vanmorgen zelfs de krant gebeld hadden en ik uren had zitten schrijven voor een goed artikel. Met dat geld zouden we haar gebit kunnen laten herstellen. Maar ook hier reageerde ze totaal niet op. Ik werd hier zó ontzettend niet goed van… Ik kreeg voor de zoveelste keer het gevoel dat wij het toch nooit goed genoeg doen. Hoewel ik geen raki op had, was bij mij de maat goed vol: “Bekijk het maar!” Ik ben opgestaan en heel boos weggelopen. Laat haar maar even tot bezinning komen. Wij gaan nu weg!

Ik heb nog een hele tijd buiten rond gelopen in de hoop wat af te koelen en me wat prettiger te gaan voelen, maar veel helpen deed het niet. Ik ben dat vervelende gedrag van haar spuugzat. Het zit me allemaal tot hier! Wat nu vakantie? Dit is gewoon een strafkamp!

Gerard en Mehmet bleken mij toen te zoeken. Ze hadden het hele strand uitgekamd, het archeologische gebied, het tweede strand richting Silifke, het derde strand… maar ik was niet te vinden. Later hoorde ik dat Gerard kilometers ver had gelopen en zelfs nog een stuk bij een Turk achterop een brommertje had gezeten. Hij vertelde later dat hij toch licht in paniek geraakt was omdat ik spoorloos was. Tja, ik had ze eerst nog wel zien lopen, maar omdat Mehmet erbij was, had ik niets gezegd. Ik ben even klaar met die twee.

Gelukkig zagen we elkaar om een uur of tien weer bij de camper. We hebben een boze brief geschreven en bij onze hoofdpijn bevorderende ‘vrienden’ opgehangen. Zo en nu gaan we film kijken! Even iets leuks voor onszelf! Het was fijn om de gedachten wat te kunnen verzetten. Dat was ook hard nodig na zo’n zeikavond. Echt balen in het kwadraat. En de dag was nog wel zo fijn begonnen. Echt jammer.

We voelen ons nogal belazerd en gecommandeerd door Julia. We zijn potverdorie haar bank niet! Ze wilde meteen de toegezegde 2.000 lira hebben, besloot zeer eenzijdig dat we morgen inkopen zouden gaan doen en dat we a.s. maandagavond zouden gaan rijden. En dat allemaal zonder enige vorm van overleg. De manier waarop het nu ineens gaat, staat ons nogal tegen. En morgen en zondag komen er ineens 30 man aan vrienden en kennissen afscheid van hen nemen. En wij maar denken dat ze hier niemand kennen en als kluizenaars leven. Schiet ons maar lek!