169. Waar gaat dit heen?

Door de heftige avond van gisteren heb ik erg lang geslapen. Het weer bleek vandaag niet veel soeps te zijn, dus besloten we eerst maar onze film af te kijken. Eigenlijk zat ik meer op een reactie van Julia te wachten, maar zij bleef de hele dag bokkig en zielig in hun caravan zitten.

Daarna ging ik verder met het bewerken van de foto’s van ons reisverslag. Intussen probeerde Gerard een technisch hoogstandje met de converter uit te halen, maar helaas sloegen ook de nieuwe zekeringen door. Chips, hij is dus echt kapot en dat betekent dat we vanaf nu onderweg geen stroom meer zullen hebben. Hopelijk kunnen we nog ergens een nieuw apparaat opduikelen.

Intussen had ik al minstens 500 keer uit het raam gekeken. Van alles gezien, maar geen enkel spoor van Julia. Op een gegeven moment werd de stress ons te hoog en is Gerard er maar eens poolshoogte gaan nemen. Julia lag ziek van de kaakontsteking op bed en Mehmet zat verslagen op de bank. Ze beseften dondersgoed dat wij hun enige kans zijn om hen uit deze ellendige situatie te halen. Maar het zelf goed met ons proberen te maken…? Nee, ze willen absoluut niet bedelen, wat op zich wel voor hen pleit. Door mijn brief, die ik ’s nachts nog geschreven had, bleek hun trots gekrenkt te zijn. Een jonger ‘zusje’ mag zulke dingen niet tegen een oudere ‘zus’ zeggen en moet altijd haar excuses aanbieden volgens de Turkse cultuur. Ja doei, ik ben gewoon een Hollandse meid en dat blijf ik ook. Zij was doorgeslagen, ik niet!

Ja hoor, zo gaat hij weer lekker. Waarom praten ze het gewoon niet uit? Maar Julia was totaal niet aanspreekbaar. Ze had veel pijn. Enerzijds was dit zielig om te zien, want haar wang was al helemaal dik, maar anderzijds moeten ze zich ook maar eens proberen te verplaatsen in een ander. Een gesprek was hopeloos. Hier werd ik helemaal gek van. Wat moeten we nu?

Gelukkig ging ridder Gerard er een poosje later nog een keer heen. Hij zei dat ik haar nooit zou willen kwetsen en gaf de met veel liefde gemaakte hartjesketting alvast. Het leek haar wel iets meer te ontdooien, maar niet veel. Zij kapte alles af vanwege de pijn en moeheid (kater misschien?). Zullen ze morgen dan reageren? Het was de moeilijkste dag tot nu toe voor ons. Wij voelden ons gekwetst omdat ze zo lomp over onze gevoelens heen walsten en zij dachten dat wij nu boos waren en geen contact meer wilden. Nee, wat doet Gerard dan in hun caravan? Als mensen toch eens niet voor elkaar zouden denken... En nee, ik ben geen haar beter.