170. Time-out

Vannacht hadden we behoorlijk veel regen en ook nu ziet het weer er niet al te best uit. De lucht is zwaarbewolkt en het regent meer wel dan niet. De stroom valt ook telkens uit en om met Juuls woorden te spreken: “Das Meer ist ziemlich dreifarbig!” Wij voelen ons eigenlijk hetzelfde als het weer: depressief, klote en bedrogen door Julia en Mehmet. Hebben we hier zoveel geld, tijd, energie en moeite ingestoken?

Toen Gerard tussen de buien door even buiten aan het rommelen was, kwamen Julia en Mehmet eraan. Zij had een nog dikkere wang dan gisteren, hoge koorts en had vannacht amper geslapen. Het was echt een aandoenlijk, zielig hoopje mens.

Ze kwam niet terug op onze brief; het is niet echt een prater. Ze bleek ontzettend geschrokken toen ik eergisteravond boos wegliep en de deur dichtsmeet. Ze gaf eerlijk toe dat ze niet meer wist wat ze gezegd had en dat ze mij zeker geen pijn wilde doen. Daarna ging ze snel terug naar het dorp om antibiotica te halen. Voor mij was het gesprek echter nog niet af. Ik heb dan ook een nieuwe brief geschreven en nu hopen we maar, dat Julia ook mijn gevoelens begrijpt.

Lastig hoor zo’n relatie. Ze zijn zo getraumatiseerd, bijna kluizenaars, hebben nauwelijks echte sociale contacten en zijn nog straatarm op de koop toe ook. Ik ben vaak erg moe en heb geen tijd om ‘s middags te rusten en dan is er ook nog de taal- en cultuurbarrière. En ja, hoe graag ze ook weg willen, we zetten hun wereld aardig en in sneltreinvaart op zijn kop. Ik kan goed begrijpen, dat ze er af en toe een beetje de kluts van kwijtraken. Het valt ook allemaal niet mee voor hen. Er komen zo ontzettend veel gevoelens los!

Hoe begrijpelijk het misschien ook is, wij nemen vanmiddag even vrij. Willen we hen echt goed kunnen helpen, dan moeten we nu letterlijk en figuurlijk even een stukje afstand gaan nemen. We hebben gedaan wat we konden en nu zijn zij aan zet. Maar eerst gaan we weer wat voor onszelf doen. En wel naar Mersin. Wij gaan kijken of we die bazaar zelf ook kunnen vinden.

Tot onze verbazing hadden we de bazaar, inclusief de parkeerplaats zo gevonden. Echt heel erg genieten konden we jammer genoeg niet. Ik voelde me net een wandelende draaikolk vol heftige en soms ook tegenstrijdige emoties. Tel daar het idiote, typisch Turkse, zwaar opdringerige gedrag van het winkelpersoneel bij op en ik ging zowat af als een raket. Ik moet er niet aan denken, dat we verraden en bedrogen zijn door hen. Het zou niet alleen een rot einde van de vakantie zijn, maar ons ook een extra deuk opleveren qua vertrouwen in de medemens. En we hadden er toch al zoveel…

Het positieve van deze dag was, dat we een nieuwe converter (220 Volt) voor in de camper konden kopen voor een zeer goede prijs en dat de vlakbij de bazaar gelegen supermarkt heerlijk warm eten verkocht. Daarna gingen we toch weer met licht knikkende knieën terug naar Ayas. Hoe zal het verder gaan? Er moet morgen toch echt iets positiefs gebeuren, anders vertrekken wij direct!