198. De stalker van Stobi

Omdat we onze draai in Griekenland niet echt konden vinden, zijn we gisteren doorgereden naar Macedonië. Ook hier hadden we totaal geen noemenswaardig oponthoud bij de grens. Tot zover gaat het op dat gebied gesmeerd. Ze wilden wel naar binnen en overal in kijken, maar veel gedoe hadden we niet. Ook een overnachtingsplek was snel gevonden. Tja, het was pas een paar maanden geleden dat we drie weken door Macedonië rondgereden hadden en we kenden het kleine, vriendelijke landje inmiddels al aardig. We besloten om linea recta naar het antieke Stobi te rijden. Daar was een kleine parkeerplaats bij, die niet alleen níet in het zicht van voorbijgangers lag, maar ook nog eens redelijk bewaakt werd. Kat in ’t bakkie dus.

Omdat we er toch stonden, besloten we nog een kijkje in de oude stad te nemen. Het weer was aardig voor de tijd van het jaar en er was verder helemaal niemand. Dat had wel een apart sfeertje. We vonden het leuk om hier weer te lopen. Verbazingwekkend hoeveel we nog onthouden hadden. “Hé, waar zijn die mozaïeken gebleven? Ze zijn allemaal weg!” Gelukkig voor ons liepen er verderop wat archeologen en die vertelden ons, dat ze de mozaïeken zojuist met een dikke laag zand bedekt hadden in verband met de voor de deur staande winter. En dan kan het hier nog wel eens flink koud worden. Een halve meter sneeuw is meer regel dan uitzondering. Qua tijd van het jaar had er al gemakkelijk een dik pak kunnen liggen. Oeps, wij mazzel dat koning Winter niet veel haast had. Onze kachel doet het namelijk niet.

En we bleken nog veel meer geluk te hebben. Nog geen twee weken geleden was er hier een schitterende, compleet intacte vloer in het forum gevonden, die bestond uit hele bonte, grote, marmeren tegels. Speciaal voor ons veegden ze nog een stuk zand weg zodat we dit met eigen ogen konden bewonderen. Gaaf! We hadden gewoon een archeologische wereldprimeur!

Zowel de archeologen als wij vonden het bijzonder leuk om met elkaar te praten en we hadden dan ook een interessante ochtend. Tótdat het opperhoofd van het hele spul er aankwam en zich ermee ging bemoeien. Hij heeft dan wel een hele interessante baan, maar wat ons stoorde, was dat hij zichzelf ook zo vreselijk interessant en geweldig vond. Dat ego van hem was nog sterker dan alle overblijfselen hier bij elkaar. En dan hebben we het nog niet eens over die enorme plaat voor zijn kop…

De man vond het reuze interessant om twee redelijk onschuldige reizigers te bedelven onder stapels informatie, die bij ons in de categorie ‘lekker belangrijk’ viel. We vonden het een nogal opdringerig heerschap en begonnen aanvankelijk heel subtiel wat hints te geven; we willen in principe niemand kwetsen. “We zijn hier al eens geweest, en ja dat boek hebben we ook in de camper liggen en we willen nu gewoon nog even SAMEN genieten en wat foto’s maken.”

Maar je moet niet denken, dat het overkwam, want hij bleef achter ons aanrennen, of sloeg soms zelfs ‘gezellig’ een arm om me heen. Tja, de bonuspunten kan hij nu echt vergeten. En met elke zin die we uitspraken - als we er al tussen kwamen - werden we duidelijker. Tenminste, dat dachten we. Maar helpen? Nee, dat deed het niet. Bah, het leek wel een stalker. Wat er bij hem in zijn bovenkamer zit, weet ik niet, maar heel functioneel kan het niet zijn. Die man hadden ze nu net zo goed zonder oren en met Duracel batterijen kunnen bakken, dat had weinig verschil uitgemaakt.

Maar goed, je begrijpt dat ons prima humeur steeds meer barsten begon te vertonen en aardig naar het nulpunt zakte. Wat een vent, en hij bleef maar achter ons aanrennen… Man, hoepel toch een eind op en laat ons eindelijk eens met rust. Wel eens van opzouten gehoord?

Mocht er iemand hebben staan kijken, dan moet ie vast gedacht hebben, dat we tikkertje aan het doen waren. We bleven maar rennen. Ging die gladjakker rechtsaf, dan wandelden wij zo snel mogelijk naar links en voice versa. Maar het was tamelijk hopeloos. Hij bleef in onze nek hijgen. Verdorie zeg, we willen gewoon samen lekker in ons eigen wereldje zijn. Wat kan mij het schelen waar de linker- en rechter bakstenen vandaan gehaald waren. Pas nadat we met de politie gedreigd hadden, nam hij een paar meter afstand. En toen vroeg hij doodleuk nog om geld voor zijn ‘fantastische rondleiding’. Dit gaan wij dus echt niet doen, hè. Ik had er eerder geld voor over om van die eikel af te komen. Brrrr!

Jammer, dat die man het ons zo ontzettend moeilijk maakte. Het had zo’n fijne ochtend kunnen zijn. Wat kunnen mensen het elkaar toch nodeloos ingewikkeld maken. Maar goed, hopelijk waait dat gevoel zo weer weg. Voor de zekerheid zetten we de ramen wel even flink open!