199. Op naar Skopje

We hebben nog even overwogen om de irritante architect hier ergens op te slaan voor een winterstop - hij blijft toch wel goed in al die sneeuw - maar dat lukte niet. Er waren alleen maar ruïnes, en die kon je helaas niet op slot doen.

De eerste kilometers waren nog niet echt succesvol. In de tolkrotjes zaten agressieve grietjes, die je niet alleen meer dan het dubbele vroegen als je in euro’s wilde betalen, maar het geld ook nog eens zelf uit je portemonnee probeerden te grissen. Zo invalide zien we er toch niet uit? Bah! Wel vonden we het fantastisch om al die leuke autootjes weer te zien scheuren. De mini-Fiat blijft op één staan. Het lijkt mij ook wel wat. En dan knalroze spuiten en vol laten schilderen met bloemen en vlinders. Ik zie het al helemaal voor me.

In Veles bleek het ongelofelijk druk te zijn. Het lijkt er verdacht veel op dat bijna iedereen hier ’s winters werkloos is. Het was zo druk, dat we pas na veel zoeken een parkeerplekje voor gevorderden vonden. Gelukkig draait Geri zijn hand hier niet meer voor om. Petje af voor zijn geweldige rijstijl!

Ineens liepen we op onze eerste kerstmarkt van het jaar. Een minimarktje met dingetjes uit het jaar nul. Oubollige kaarten en bakken vol ballonnen. Maar toch had het wel wat. Gerard miste hier eigenlijk wel het (vr)eetgedeelte. Verder vonden wij het op deze plek op de een of andere manier wel wat Russisch aandoen.

Onderweg naar Skopje zagen we veel politie en wijngaarden en maar één schaapskudde. De paard en wagens en zigeuners lijken zich uit het dagelijkse leven te hebben teruggetrokken. De tolweg was extreem rustig. We dachten een tijdlang zelfs, dat we misschien een bordje ‘verboden toegang’ gemist hadden. Heb je ooit op een snelweg gereden en een kwartier lang niemand gezien? Wij nu dus wel.

Het centrum van Skopje was bar moeilijk te vinden. Bij iedere kruising stond weer een bord met hele andere bezienswaardigheden, zodat je er nooit leek te komen. Had je net een bord ‘oude bazaar’ gevonden en was je helemaal happy, dan stond er op het volgende kruispunt ineens weer iets anders. Ook het vinden van een parkeerplaats, en ’t liefst een waar je kans had dat ze je wielen en zo lieten zitten, was nog een hele klus. Maar na 86 keer vragen en een snufje geluk, stonden we een uur later dan op een terrein met slagbomen, dat goed bewaakt werd. En nog strategisch gelegen ook: precies tussen het oude en nieuwe stadscentrum in! Er zijn ergere dingen.

Het nieuwe winkelcentrum vonden wij niet echt leuk. Veel te modern en bovendien ook veel te duur. We willen de oude bazaar zien. Ineens stonden we dan voor de beroemde, oude brug van Skopje, wat wel een mooi plaatje was. Op de brug zelf stonden veel mensen met een tafeltje kleding hun best te doen om er wat van te slijten. Helaas voor ons liepen hier echter ook wel een handvol hele brutale zigeuners. Maar dat is zeer waarschijnlijk een pleonasme.

Hoewel ik mijn pepperspray in mijn handen had, heb ik het niet gebruikt. Ze bleken het niet te kennen. Tja, dan vind ik het ook niet eerlijk. Het werd dus de 'Antalyamethode'. Stevig beethouden en een poosje boven het water houden. Tot mijn verbazing moesten de kinderen erg lachen, maar hoepelden ze daarna wel op. Gerard was net trouwens bijna bestolen door zo’n minicrimineeltje. Het handje zat al in zijn kontzak. Gerard schrok zich rot, maar was voor zijn doen redelijk snel en gaf hem meteen een mep. Heel goed. We zijn gelukkig niet gerold.

Het oude centrum was heel mooi voor zover we dat in het donker konden beoordelen. Het winkelaanbod in de lange hoofdstraat was bedroevend eentonig. Het bestond voor 80% ,als het al niet meer was, uit juwelierszaken. Bah. We waren duidelijk in de enige toeristische straat van het land terechtgekomen. De goudgoot van Macedonië.

Maar na juwelierszaakje 58 belandden we dan op de echte, oude bazaar. Het terrein bestond uit een grote hoeveelheid ijzeren kraampjes die samen een compleet dolhof vormden. Het was er afgeladen vol met alles wat je maar kunt bedenken, behalve olifanten en goudvissen. Er werd echt overal handel in gedreven en ook zagen we nog tal van oude ambachten. We vonden het ontzettend leuk om hier wat rond te struinen. Alleen candidfoto’s maken lukte niet zo erg. We waren de laatste 2 toeristen van het jaar blijkbaar en we vielen nogal op. Zelfs in het donker. Jammer, maar dat mocht de pret niet drukken. We vonden het sfeertje hier wel een beetje Turks. Jammer dat het zo donker is en ze op het punt staan te gaan sluiten. Wij gaan morgen mooi weer terug, want we willen het graag bij daglicht zien. Heel graag zelfs!

Op de terugweg hebben we ergens bij de Mac Snack gegeten. Volgend jaar moeten we het toch eens over aandelen gaan hebben. Ook nog ergens 2 kerstmutsen en wat versiering voor in de camper opgeduikeld. Wij vinden het maar een gek idee, dat het over 10 dagen al Kerst is. Wij zitten gevoelsmatig net drie dagen in de herfst.

We besloten op de parkeerplaats te overnachten. Het is veel te veel gedoe om nu rond de hoofdstad wat te gaan zoeken en te weten dat we morgen weer terug willen. En zo stonden we deze avond voor het Holiday Inn. Hebben we op de valreep toch nog een keer op stand overnacht. Het kostte € 7,00 voor 24 uur bewaakt parkeren. Not bad!

Gerard is nergens bang, maar ik vond dit toch niet zo’n fijne plek. Sterker nog, ik voel me hier helemáál niet op mijn gemak. Vooral niet omdat we zoveel rotverhalen over de grote aantallen zigeuners in Skopje gehoord hadden. Dat was ook precies de reden waarom we de stad op de heenweg zonder enige twijfel uiterst links hebben laten liggen. Maar na alle gebeurtenissen in Oost-Turkije, moet dit appeltje-eitje voor ons zijn en daarom gingen we er nu dus gewoon zonder enige vorm van stress wél heen. Maar dat we zelfs midden in het centrum zouden blijven slapen, had ik toch weer niet verwacht.

Op de heenweg waren we echt bang voor Skopje. We gingen toen zo snel mogelijk van de doorgaande weg af om geen enkel risico te lopen ineens toch in het centrum van Skopje te staan. Ha, wisten wij veel dat de stad met de auto inkomen zowat onmogelijk was, zelfs als je het heel graag wilde.

Op een gegeven moment ging Gerard naar buiten om bij het betaalhok naar de veiligheid ’s nachts van deze plek te informeren.
Gerard: “Mogen we hier overnachten? “
Bewaker: “Ja hoor, geen probleem.”
Gerard: “Oh, dat is mooi meegenomen. Is het hier wel veilig?”
Bewaker: “Nee, absoluut niet, ik zou het zelf echt nooit doen.”

Oeps, Chips! Dit antwoord was wel heel erg duidelijk en eigenlijk hadden we dit toch ook weer niet verwacht. En dus moesten we weer eens ’s nachts gaan verplaatsen. Van het relatief rustige plekje aan de rand, moesten we hem nu pal tegen het hok van de bewakers aanzetten, waar het dus gewoon de hele nacht lawaaierig is. Maar ook het minst onveilig. En daar ging het ons om!