200. De Turkse bazaar van Skopje

Om half elf waren we helemaal klaar om Skopje bij daglicht te gaan verkennen. Het weer was niet veel soeps, tenzij je van depri-grijs houdt, maar daar laten we ons niet door weerhouden. We hebben ontzettend veel zin om over de bazaar te gaan struinen.

Op de brug liep niet één zigeuner. Wel veel verkopers die op een vervelende manier hun producten door je strot probeerden te duwen. We werden soms meters achtervolgd. Tja, dan heb je aan ons een slechte. En parfum en sigaretten zijn aan ons al helemaal niet besteed.

De winkelstraten, die wel iets van Kroatische straatjes weg hadden met hun gladde witte stenen en huizen, waren zo ongeveer uitgestorven. ’t Is niet te hopen dat de hele stad in winterslaap is. Maar gelukkig voor ons was het op de oude bazaar een drukte en uitbundigheid van jewelste. Eén groot doolhof van smalle steegjes, waar je de meest uiteenlopende ambachten en producten tegenkwam.

We zagen hier weer behoorlijk wat tabakhandelaars, heel veel stoffen (Turkije lijkt er niets bij) en gigantische bergen bontgekleurd fruit en groenten. En spotgoedkoop! Opvallend waren de kolen, de reusachtige preien, die je eventueel ook als bezem kon gebruiken, de vele pompoenen en de grote stapels eieren. Aan doosjes doen ze hier nog niet. We keken onze ogen hier uit en genoten dan ook weer volop. Wat een stad. Geweldig!

De Turkse invloeden waren overal goed te merken. Niet alleen op het gebied van waren, maar ook de mensen zelf en hun typische theeglaasjes en de vele kebap-spiezen. We hadden na Edirne niet gedacht, dat we op deze reis nog eens onze Turkse woordjes uit de kast zouden moeten halen.

De mensen zijn hier erg aardig en gelukkig ook niet vies van een foto. Behalve als hun waar al te zwart en illegaal is, want dan hoor je ze over politie fluisteren. Ook zijn ze niet opdringerig. Maar wel heel erg nieuwsgierig. Maar ach, dat zijn we inmiddels wel gewend om de hele dag door aangesproken te worden door onbekenden. ’t Zal in Woerden in de Voorstraat nog wel eens saai voor ons kunnen worden.

Ook vinden we het totaal niet eng om hier te lopen. Gisteravond in het donker zag het er allemaal nogal duister, dubieus en soms gevaarlijk uit. Maar de zigeuners waarvoor we bang waren dat ze overal in een hinderlaag op onschuldige toeristen lagen te wachten, waren hier absoluut niet. Voor ons was het dus onbezorgd genieten in deze bonte, levendige kluwen van mensen en handel.

We verbaasden ons niet alleen over de vaak oude en aftandse spullen, maar ook over de vele mensen die rechtstreeks van het platteland kwamen en ergens op de straat hun bosje groenten of andere dingen aan de man probeerden te brengen.

We hadden veel leuke contacten, zo ook met de twee broers in hun lokanta. Hier hebben we heel wat afgelachen, thee gedronken en ook een paar superlekkere tosti’s gegeten. Daar komt een mens van bij en dat was ook hard nodig, want ik zakte een uur of wat geleden al finaal door m’n hoeven. Nou Juul, ik wou dat jij en Mehmet zo’n goedlopende tent hadden.

Om 15.00 uur verlieten we de geweldige bazaar en liepen we weer terug naar het nieuwe gedeelte. We wilden namelijk ook nog naar een internetcafé. Een geschikt internetcafé vinden viel niet echt mee, want of de computers waren vreselijk traag of ze crashten. Pas bij het derde café ging het goed. Eerst weer een paar verhalen op onze site geplaatst en daarna met de actie aan de gang: Egbert de foto’s voor de krant gemaild en nog een paar mensen benaderd. En natuurlijk waren we benieuwd of we misschien reacties hadden gekregen.

Toen we klaar waren, raakten we nog in gesprek met een leuk meisje dat hier vandaag werkte. Ze sprak vijf talen vloeiend en was niet alleen bijzonder geïnteresseerd in onze reis, maar ook in de actie voor Julia en Mehmet. Ze vond ons heel bijzonder en was blij dat er nog zulke mensen waren. Kijk, daar kunnen die patsers (Duitsers op het strand van Ayas) nog heel wat van leren met hun grote muilen!

Omdat het ver lopen was en we dus pas laat weer bij de camper waren, besloten we om hier nóg maar een nachtje te blijven. Tot ons grote geluk konden we zelfs stroom bij het bewakershok krijgen, waardoor we niet alleen de telefoon en alle batterijen konden opladen, maar ook onbeperkt konden computeren. Vanavond geen stukjes, photoshop of weet ik wat voor artikel. Deze dame is total loss en gaat met verstand op nul en onder minstens zes dekens lekker gamen! Maar eerst die lange, flanellen bloemetjesonderbroeken aan. Gerard ligt helemaal dubbel, maar dat is dan pech. Ik heb het al dagen steenkoud in de camper en ’s nachts is het helemaal afzien.

Geertje kookte een heerlijke pan mantì en haalde als toetje een zak warme, gepofte kastanjes. Daarna gingen we aan de glühwein. We vinden het eigenlijk best leuk om ook eens in de winter op reis te zijn. Elk seizoen heeft toch zijn eigen charme en ook de winter heeft zeker zijn leuke dingen.