203. Wie zoekt, vindt niet altijd!

Macedonië uit was een peulenschilletje. De mensen waren gezellig en totaal niet moeilijk. ’t Ging echt fluitend! Na slechts één hokje en twee stempels konden we alweer doorrijden. En bij de grens met Servië stond helemaal niemand voor ons. Mooi, dit kan zeker niet lang duren. Chips, bleek verdorie Murphy himself hier op de loer te liggen! Niets vlotte doorgang, het werd een bezoeking van jewelste! Een driftig mannetje gebaarde ons, de hut open te gooien en stampte even later naar binnen. Hij moet haast wel gedacht hebben, dat een Hollandse camper die eind december uit Turkije komt, vast niet op vakantie geweest is maar voor foute zaakjes. Hij zou die Hollandse varkentjes wel eens even flink de oren gaan wassen… Alles, maar dan ook alles ging open en leeg. Hij was er absoluut zeker van dat deze camper niet spoorde. Hoera.

Nou, aangezien wij propvol zaten, kon hij zich hier heerlijk uitleven. Totaal respectloos ging hij met onze spullen om. Hij bekraste de mooie obsidiaanstenen met een mes en schroevendraaier en ging al even agressief de plaat boven de kluis met een mes losrammen. “Hé boer, dat ding kan ook anders open! Je kunt het ook vragen!” Tjonge, wat een zak op wielen zeg!

Hij kon gewoon niet wachten tot de kluis openging. Je zag het chagrijnige smoelwerk gewoon gaan glimmen van pret. 'Nou heb ik ze, die bijdehante Hollanders', stond nog net niet met hoofdletters op zijn lelijke voorhoofd geschreven. Helaas voor hem zaten hier alleen tassen vol medicijnen, de homeopathische reisapotheek en de bachbloesemflesjes in. Maar helaas voor ons, gaf het ijzervretertje de moed nog niet op. Hij was er van overtuigd, dat we drugs aan boord hadden en dat we die in minstens één van de 35 potjes pillen hadden zitten. Verzegeld of niet, hij maakte ze allemaal stuk voor stuk open en gooide ze daarna leeg.

Die man tergde je echt tot het uiterste. Werkelijk zwaar tenenkrommend! Aangezien ons bloed inmiddels kookte, was tot tien tellen niet meer effectief. We hebben wat dat betreft op dit gebied een megarecord gehaald. Zoveel onbeschoftheid, lompheid, arrogantie en domheid in slechts één persoon. Het was eigenlijk gewoon knap.

En maar doorgaan hè. Toen de kluis na een dik half uur compleet doorzocht was en wij zowat gillend aan het plafond hingen, ging hij onverstoorbaar verder met de kasten. Dat hij in je klerenkast graait, dat trek ik dan met frisse tegenzin nog net, maar gekker moet het toch niet worden.

Maar ja, je voelt hem waarschijnlijk al op je badslippers aankomen… En inderdaad. Driftig deed hij een greep in het ondergoedkastje en slingerde doodleuk de lingerie in het rond. Leuk, zo’n temperamentvolle man. Ik moest zowat buiten mijn bh’s uit de boom gaan plukken… Nee jongens, ik vond het drie keer niets. Gewoon gênant! En dan ook nog alles uitgebreid gaan staan te betasten? Vrijgezel zeker.

Maar ja, je kunt helemaal niets doen of zeggen, want zulke dombo’s kunnen het je heel moeilijk maken. En denk maar niet dat hij de spullen weer terug in het kastje legt. Nee hoor, mijn slipjes en bh’s slingerden gezellig de hele camper door.

In verband met zowel zijn als mijn veiligheid besloot ik maar naar buiten te gaan, voordat ik echt ontplofte. Ik kreeg al behoorlijk wat fantasieën met wat ik allemaal met die man zou willen doen! De temperatuur was buiten niet echt hoog meer, dus koelde je in ieder geval letterlijk flink snel af. Nu de rest nog...

Al vrij snel kwam er iemand aanslenteren, die een praatje met me begon. Gelukkig sprak de man goed Engels. Na de Turkse koetjes en Macedonische kalfjes kwam het gesprek op Servië en vooral deze grenscontrole uit. Ik vertelde de man, dat de controle onder de categorie ‘behoorlijk hopeloos’ viel en de douanebeambte al zeker een uur bezig was.
“Tja, het is hun werk hè?”
“Maar waarom duurt het toch zo lang?”
“Ik denk dat hij naar drugs zoekt.”
“Oh, dan kan het nog uren duren, want we roken niet eens. Laat staan dat we drugs gebruiken. Maarre… waarheen gaat jouw reis?”
“Ik blijf hier.”
“Oh, wordt je vastgehouden dan?”
“Nee, ik werk hier; ik ben hoofd recherche.”
Oeps, kon hij dat niet eerder zeggen?

Intussen was die lompe hufter nog steeds ‘vrolijk’ de camper verder aan het doorspitten. Alle dekenkisten moesten open en soms leeg, de tassen met hazelnoten werden doorgespit, de laptop- en fototas werden grondig bestudeerd, en zelfs de hele voorcabine, inclusief de ruimte onder de stoelen, gereedschapkist, accordeonkoffer en het dashboardvak werden minutieus onderzocht. De broodzak moest van de haak af en werd helemaal binnenste buiten gekeerd. Nee meneer (ik had echt pijn in mijn kaken van het grimlachen…) dit zijn doodnormale cakejes. Spacecake wordt voor zover ik het weet, niet voorverpakt in de supermarkten. Nee, zelfs in Holland niet.

En nog was het niet genoeg. Er lagen rozenblaadjes in een bakje op het aanrecht. Souvenirtje van het boeket, dat ik van Juul voor mijn verjaardag had gekregen. Meneer dacht echter dat het een nieuw soort drugs was. Ja hoor, echte ‘lovedrugs’. En ja meneer, dit zijn echt gewone stenen en geen nieuw soort handgranaten. Was dat maar waar... Man, lazer alsjeblieft op en ga een eind fietsen.

Niet dus. Enne, ooit geprobeerd de inhoud van een homeobox en je complete assortiment bachbloesemessences in het buitenlands proberen uit te leggen? Doe maar niet, ze staan je toch aan te kijken alsof je behekst bent.

De idioot, die per se iets wilde vinden, raakte met de minuut gefrustreerder. Op een gegeven moment moest zelfs het reservoir van het chemisch toilet eruit… De volgende keer gaan wij echt niet meer door Servië, dat moge duidelijk zijn. En hoe de man ook zijn best deed – dat moeten we toegeven – na een uur zoeken had hij nog steeds geen drugs gevonden, maar wilde hij toch een vette boete uitschrijven. Dan maar op zoek naar wapens. Hij begon ineens vreselijk moeilijk te doen over onze honkbalknuppel. Dit was toch eigenlijk wel een fout wapen. De waterpistooltjes konden nog net. Viel er toch nog iets mee. Volgende keer vul ik ze met pepperspray extra strong!

Hoewel we al ernstig rekening hielden met een zeer onvrijwillige overnachting hier, kwam er uiteindelijk toch nog een eind aan deze cursus zelfbeheersing voor vergevorderden. Op een gegeven moment kwam mijn gesprekspartner (hoofd recherche) ook nog een kijkje binnen. Niet veel later kwam hij met de ‘wat minder vriendelijke man’ - netjes gezegd hè? – naar buiten en na nog een handjevol stempels konden we dan eindelijk na drie stressvolle uren weer doorrijden!

Ha, maar onze echt geheime bergplaatsen met drank en de peppersprays had hij mooi niet gevonden. De sukkel! Als ze zelfs na zo’n extreem heftig onderzoek onze geheime plekken niet vinden, dan zijn ze toch wel erg goed. En daar hadden deze amateur smokkelaars toch wel weer lol om. Dit voelde echt goed! Zo zie je maar weer: ook wie goed zoekt, vindt echt niet altijd!