202. Kokino, een schitterend afscheidscadeautje

En zo loop je dagenlang door Skopje met het gevoel helemaal tijdloos te zijn, en zo rijd je dan het laatste plaatsje in, waar we in Macedonië iets wilden bekijken. En wel het 11e eeuwse kerkje van Kokino.

Na het hoogtepunt van bui nummer zoveel afgewacht te hebben, renden we snel naar het kerkje toe. Maar wat een pech, het bleek dicht te zijn. Alleen de klokkentoren die ernaast stond, was open. Soms is het best jammer om zo braaf te zijn, want er stond een ladder in, waardoor je bij het touw kon. Dan zou er vast wel iemand komen kijken, wat er loos was en misschien wel iemand met de sleutel! Erg verleidelijk! Maar ja, we zijn net ietsjes te netjes opgevoed.

Omdat het kerkje midden in het dorp stond en de sociale controle er nogal goed was, duurde het niet al te lang eerdat er iemand kwam kijken, wat wij hier toch aan het doen waren. Tja, het rijdt in een camper, heeft een fototoestel om en een folder over Macedonië in zijn hand… Zelf vonden we de vraag dan ook niet zo heel erg moeilijk. Maar ach, we zijn de beroerdste niet en zeiden dus vriendelijk, dat we toeristen waren en graag het kerkje wilden bezoeken. Volgens onze informatie zou deze heel mooi moeten zijn. En bovendien hadden we toch niet voor niets een stuk omgereden.

De man brabbelde een paar onverstaanbare zinnen, maar door zijn vele handbewegingen en mimiek - een echte hintspeler dus - begrepen we toch wel wat hij bedoelde. Volgens ons wist hij wie de sleutel had en zou hij er iemand heen sturen, om te zeggen dat wij graag naar binnen wilden.

En ja hoor, even later kwam er een vrouw aanlopen, die ons voorging naar de grote deur. Wij hadden eerlijk gezegd niet iets heel bijzonders verwacht, maar dat bleek het dus wél te zijn. Het kleine kerkje bleek helemaal vol geschilderd te zijn met mooie, kleurrijke en onbeschadigde fresco’s. Er was nergens een stukje wit of hout meer te zien. Wat een juweel van een interieur! Wauw! We vonden het heel erg bijzonder om hier zo met zijn tweetjes te staan. Het was voor ons een schitterend afscheidscadeautje van een ontzettend vriendelijk en leuk land.

Jammer genoeg, mochten we geen foto’s maken. Zelfs niet zonder flits. Hier baalden we wel van, vooral ook omdat er ook geen ansichtkaarten van verkocht werden. Maar wel had ze overhemden en zelfgebreide pantoffels te koop. Natuurlijk, dit ligt echt voor de hand in een kerk.

In het winkeltje-van-Sinkel achter de kerk, hadden ze zowaar nog een fles liggen van de wijn, die wij in Macedonië zo lekker vonden (Tsa tsa jug). Helaas lag er nog maar één. Ai, hadden we daarvoor al die ruimte in het kastje vrijgehouden? Daar ging Gerards grote smokkelproject!

Om 16.00 uur reden we Kokino weer uit. Het was al bijna donker en het regende nog steeds. We hadden gisteren echt mazzel gehad in Skopje. Maar dat hebben we qua weer en timing de hele reis toch wel heel veel gehad. Toevallig waren we overal op de juiste tijd op de juiste plaats!

Toen we vijf maanden geleden Macedonië inreden, vonden we het ontzettend arm. Maar nu we Juul en Mehmet kennen, vinden we het lang zo erg niet meer. Hier hebben ze toch allemaal een stenen huis met een schuurtje, een stukje land waar ze groenten op verbouwen, wat dieren, een auto, brommertje en of fiets, water, elektriciteit en een eigen wc. En zij? Helemaal niets. Armoede kent vele gradaties. Maar hun situatie spant toch echt de kroon.