143. Een heftige dag

We staan hier inmiddels al 10 dagen en vandaag gaat het dan eindelijk gebeuren. We laten de badkleding nog even voor wat het is en halen onze wandelschoenen tevoorschijn! We gaan de ruïnes aan de overkant van de weg bekijken. ’t Is gek, maar omdat je er zowat naast staat, denk je ook meteen dat het vast niets voorstelt. Niets is minder waar. In plaats van wat vage stenen en veel onkruid, zagen we een grote basiliek, mooie mozaïekvloeren, een cisterne en zelfs nog een amfitheater. En als bonus kregen we er ook nog een supergrote, zwarte, griezelige hagedis bij. Oei, wat een engerd. We gaan maar weer snel terug.

Eerst hebben we een kaartje bij Juul afgegeven om haar te bedanken voor de mooie trui en het warme gebaar. Daarna gingen we door naar onze andere buren. De kleine, bruine, blote kindjes liepen allebei met een vis in hun groezelige handjes en klommen zo via de keukentrap hun camper in. Wat een schattig plaatje.

Even later kwam Juul eraan. Ze vond ons kaartje heel lief en nodigde ons uit om raki bij hen te komen drinken. En zo zaten we even later weer in hun caravan, waar we diepe gesprekken hadden. Ze vertelden niet alleen over moeilijke dingen, maar ook dat ze veel van muziek en melancholie houden. Mehmet blijkt al jaren bezig te zijn met het schrijven van een boek over zijn leven. Een pittige klus, want je moet niet denken, dat hij een typemachine heeft. Laat staan een laptop. Nee, bij hem gaat het met een schrift en een potloodje. Monnikenwerk dus!

Mehmet heeft ondanks het feit dat hij in een kindertehuis is opgegroeid, wel een moeder. Ze had echter al twee zonen en geen behoefte aan een derde. Als hij nu een meisje was geweest, had ze hem waarschijnlijk in haar armen en hart gesloten, maar Mehmet dus niet. Hij werd door zijn steenrijke moeder naar een weeshuis gebracht. Wat een drama.

Julia heeft haar moeder helemaal niet gekend. Zij is tijdens de bevalling overleden. Julia werd eerst door een oma en later een stiefmoeder opgevoed. Gelukkig waren dit wel aardige vrouwen.

Het is gek maar zowel Juul als ik voelde vanaf het eerste begin iets bijzonders voor elkaar. Alsof we elkaar al jaren kenden. Julia en Mehmet wonen hier al tien jaar en hebben met niemand echt contact. Ze leven volledig in hun eigen wereld. Maar met ons was het gelijk vertrouwd. Alsof het familie is. Nu ben ik haar kleine Schwesterchen, wat ik best leuk vind. Ze zit de hele tijd al zo lief naar me te kijken. En we proosten heel wat af.

Maar toen we weer in onze eigen hut zaten, was de pret snel over. Hoewel ik echt niet veel op had, daarvoor was het goedje mij te sterk, kreeg ik wel een flinke black-out. Tja en een paar uur later ongesteld. Man, man wat was ik ziek. Het koude zweet gutste over mijn lijf en ik had het aan bijna zekerheid grenzende gevoel dat ik toch wel dood lag te gaan. Ben ik allergisch voor cultuur geworden of was het toch die straffe raki?