144. Spreekuur

De volgende dag was ik uiteraard geen klap waard en heb dan ook voornamelijk op bed en op de stretcher gelegen. Behalve bezoek van grote zus Juul, die er helemaal niet tegen kon dat ik ziek op bed lag, kreeg ik ’s middags ook nog bezoek van een jongetje, dat mij een schattig kettinkje kwam brengen, wat hij die dag tijdens zijn schoolreisje gekocht had. Wat een lief gebaar!

Ook hebben we nog een hele tijd met onze buren gepraat. Nadia is best wel aardig, maar of ze nu geschikt is als moeder? Hoe kun je nu zeggen dat je dochter een kwaadaardig kind is, omdat ze veel hysterische buien heeft? Zij laat de kinderen constant in de steek omdat ze een vrij leven wil leiden, dumpt ze uren in een auto, terwijl zij iets gaat bezoeken en thuis brengt ze de kinderen regelmatig voor enkele maanden naar haar moeder. De enige zekerheid die haar kinderen hebben, is dat hun vader onbekend is en hun moeder hen steeds ergens achterlaat. Ik neem het haar wel kwalijk. Zo ga je toch niet met een klein kind om? En ook laat ze hen ’s morgens rustig zelf de camper uit klimmen en bij het water spelen, zodat zij nog uit kan slapen…? Vandaag of morgen gaat het fout! Nu kan ik nog een oogje op ze houden, maar morgen vertrekt het spul weer. Hopelijk hebben die kleintjes veel beschermengelen. Ze hebben ze in ieder geval hard nodig!

Ik wil met alle liefde een bachbloesemflesje voor Morgana maken, maar met een moeder die van haar houdt en goed voor haar zorgt, zou ze een stuk meer opknappen. Het lijkt wel alsof ik vandaag spreekuur heb, want Nadia was nog niet weg of Juul kwam er aan gesjokt. Ze zat rot in haar vel en had veel pijn aan haar gebit. Morgen gaat er weer een kies uit. Verder zit ze er ook psychisch helemaal doorheen. Alle pijn en al het vechten voor een beter bestaan lijken los te komen. Gelukkig kon ik haar troosten en moed in spreken. Ze zei erg blij met me te zijn. Ik ben in haar ogen de liefste zus van de hele wereld en ons contact is voor altijd. Natuurlijk heb ik ook voor mijn verdrietige Schwester een flesje gemaakt. Ik ga binnenkort maar een bord met ‘De Klaproos’ (naam van mijn bachbloesempraktijk) op het strand zetten. Volgende!

En manlief krijgt iets anders. Hij is de hele middag al kopjes thee aan het zetten en probeert de camper voor de zoveelste keer dicht te kitten. Hij krijgt morgen de ‘Rubber Ducky Award’ voor zijn koprolcapriolen in het water! Wat een overwinning voor mijn lieve, stijve tuinkabouter met een zware allergie voor turnen en aanverwante sporten!