Wat een bijzondere dag

Een bijzondere dag

De eerste twee dagen in Istanbul konden we nog gezellig mee bruisen met de stad en haar levendigheid, maar aan het eind van de tweede dag werd het langzamerhand al wat minder. Gisterenavond was overduidelijk te veel geweest. Ik had pijn bij het lopen, maar vooral mijn hart ging weer erg raar doen. Alles deed trouwens veel pijn. Vanmorgen was ik nog steeds zo ontzettend beroerd, dat Gerard het ontbijt voor mij naar boven heeft gehaald. Het mocht eigenlijk niet, maar meestersmokkelaar Gerrie is zijn ware roeping misgelopen en het is hem natuurlijk toch weer gelukt. Na het eten viel ik doodmoe weer uren in slaap. Bah! Ik wil niet slapen, ik wil naar buiten, genieten, leven! Gerard was wel naar buiten. Hij ging op vitaminejacht in de hoop dat ik daar wat energie van kreeg. Ook had hij twee van die foute energiedrankjes gekocht, maar meestal helpen ze wel wat. Mandy, wil je niet meer van die foute tips mailen?

Behalve op fruittocht was hij ook op zoek geweest naar een fietsenmaker, omdat een band van de rolstoel erg zacht was. Toen ik tegen 16.00 uur eindelijk zonder om te vallen meer dan 30 seconden overeind kon blijven, besloten we naar het geweldige Topkapipaleis te gaan. Maar ai, we waren het hotel nog niet uit, of de band van de rolstoel, die een uur geleden nog flink hard was opgepompt, bleek toch echt lek te zijn. Chips! Nu kan ik het helemaal wel vergeten. Leuk hoor en die ellendige feestdagen duren maar voort….

In plaats van het paleis werd het dus een ander ritje. Gerard had vanmorgen een autobandenreparateur gevonden (fietsenwinkel was dicht) met behulp van een uiterst vriendelijke Turk en de band was daar opgepompt. Nu hoopte Gerard die toko zelf te vinden. Het was nog een aardig eindje, maar we hebben hem gevonden. Er vlakbij zagen we ineens een moskeetje, wat hier nu niet echt schokkend is, maar deze was wel heel mooi om te zien. De deur van de muur eromheen stond open en wierp een uitnodigende blik op het sierlijke gebouwtje. Hier besloten we eerst even heen te gaan. We parkeerden de cabrio – daar liep het toch al niet meer mee- deden samen drie schoenen uit en liepen enthousiast naar binnen. “Wauw! Wat een mooi, warm gebouw!” Op de een of andere manier ziet hij er anders uit dan de gemiddelde moskeeën.

Maar we waren nog geen twee meter binnen of er kwam een nare, norse man naar ons toe, die gebaarde, dat ik eruit moest. Hij wees naar mijn voet en demonstratief naar de deur. Ik probeerde hem uit te leggen dat die walker geen schoen was, maar loopgips. Maar ja, het misselijke kereltje sprak geen Engels en mijn Turks gaat ook niet zodanig ver dat ik dat vloeiend uit kan leggen. Ik zei de woorden ‘voet, kapot, probleem, en niet lopen’ achter elkaar in de hoop dat hij het begreep. Maar de man wilde het gewoon niet begrijpen. Hij werd boos en begon te schreeuwen. Ik voelde me er heel rot bij. Ik heb een hoofddoek om, een omslagdoek, ik ben heel netjes gekleed, toon respect en dan word ik als een schurftige zwerfhond zo naar buiten gebonjourd? Wat een hufter!
Ik snapte eigenlijk niet eens waarom. Ik vroeg het buiten aan een vrouw, maar die sprak alleen Turks. Wel stuurde ze meteen een van haar kinderen naar een winkel om een plastic zak voor mij te halen. Erg aardig. Ik deed dat ding om mijn walker en dacht dat nu de kous wel af was. Hoewel dit helemaal eng lopen was (spekglad) en ik nu echt moest schuifelen, deed ik het toch. Ik ging weer naar binnen, want ik wilde de voormalige kerk echt graag zien en ten tweede laat ik me niet zo wegjagen. Tot mijn stomme verbazing (en shock) kwam de man meteen weer naar me toe en wilde me weer de kerk uit hebben. “Ja vent, je kunt me wat, je gaat maar een hobby zoeken of in de koran lezen.” Ik was helemaal klaar met die gast en besloot hem te negeren. Ik overtreed geen enkele regel en ik ga nu gewoon deze kerk bekijken.” Hij begon te schreeuwen en in de weg te lopen. Ik werd het kereltje goed zat, maar deed alsof het me niets deed. Ik stopte demonstratief mijn vingers in mijn oren en ging rustig verder met de kerk te bekijken. Hij werd steeds furieuzer en begon te schreeuwen en me letterlijk beet te pakken om mij de kerk uit te trekken. Dat ging me te ver. “Don’t touch me or I ‘ll call the police!” Maar nee, uitleggen wat het probleem was deed hij niet en iets oplossen al helemaal niet. Hij bleef schreeuwen en tieren en aan me trekken. Het was meer dan naar. En dan ook nog zoiets in een kerk, een heilige plaats? Ik vond het een beschamende vertoning. Gelukkig was er inmiddels een jonge Turkse vrouw binnengekomen, die goed Engels sprak. Ze vond het meer dan schandalig wat hier gebeurde en zij belde daadwerkelijk de politie. Ik kon er niet meer tegen en liep een eindje weg. De tranen liepen iets te royaal over mijn wangen. De manier waarom hij met me omging was nogal mensonterend. Zelfs Gerard kreeg hij boos en Gerard moest de man wegduwen om hem met zijn poten van mij af te laten blijven! Dat is echt heel zeldzaam!

Ik voelde me opgelaten en heel verdrietig en ben maar naar buiten gegaan. Tot mijn stomme verbazing arriveerde er binnen enkele minuten een politiewagen. Er werd een tolk uit de nabijgelegen theetuin gevist en zij vertaalde wat er was gebeurd. De politieagent, die het misselijke mannetje aanvankelijk heel amicaal begroette, bleek hem toch flink de waarheid gezegd te hebben. De man moest inbinden en mij gewoon binnen laten. De politieagent ging nota bene zelf ook weer een plastic zak halen (die weer over die andere ongebruikte heen moest) en bleef wachten om te kijken of ik nu wel fatsoenlijk behandeld werd. De agent vond het agressieve gedrag van de man ook abnormaal en zei tegen ons, dat we meteen moesten bellen als hij weer begon.
Ik zou liegen als ik zei dat ik er echt genoten heb, maar ik heb mijn bezoek afgemaakt. Ben zelfs nog naar boven geweest (de vrouwenafdeling). Was dat verstandig qua voet? Nee. Maar ik laat me niet door die hufter wegjagen. Boven werd ik door een Duits-Turkse vrouw aangesproken. Zij had een deel van de scene opgevangen en even naar de conversatie tussen de man en de agent geluisterd. Die man beweerde dat ik agressief was en hem aangeraakt zou hebben en erger…. Ik was perplex. Ik vertelde haar hoe het ging. Aanvankelijk was ze erg op de hand van die kwal, maar na een aantal minuten vragen stellen (tjonge, is dit de plaatselijke rechtbank of zo?) vond zij het ook schandalig. Zeker dat zoiets in een kerk / moskee gebeurde. Ze vond het erg, dat die man zo had lopen liegen.

Nadat ik alles gezien had, schuifelde ik weer heel voorzichtig naar buiten. Je zou door die rot plastic zakken nu juist vallen en nóg meer schade oplopen! Gelukkig haalde ik veilig de deur, waar ik meteen die zakken eraf haalde. Levensgevaarlijk! Verdrietig liepen we weg. Wat een rotervaring!
Ineens stond onze tolk weer voor ons. Ze bood ons een kop thee aan en verontschuldigde zich voor wat er gebeurd was. Ze vond het heel erg. Ik was verbaasd en zei, dat zij niets verkeerd had gedaan en dat ik het ook niet als iets Turks zag. Die man spoorde gewoon niet. Ze wilde erg graag, dat we mee de theetuin ingingen en dat was niet zo’n straf. We wilden er zelf toch ook al heen toen we hem voor het bezoek aan de moskee zagen liggen.

Het was een super authentieke theetent. Hij was overdekt met doorzichtig plastic en overal stonden banken en leuke tafeltjes, waar het trouwens wemelde van de katten. Ze vertelde dat dit niet het eerste voorval met die man was en dat zijzelf er al twee keer getuige van was geweest, dat de man zo agressief was. De maat was wat haar (en de buurtbewoners) betreft vol en morgen gaan ze met de imam praten en een klacht indienen.

Even later kwamen er een man en een vrouw aan, die haar vrienden bleken te zijn. Onze tolk, die in het dagelijkse leven nota bene ook tolk was, (geen wonder dat ze zo ontzettend goed Engels sprak) vroeg of zij het voorval mocht vertellen. Ik vond het goed. De vrienden vonden het ook meer dan belachelijk en schaamden zich ervoor dat dit gebeurd was. Ik nam niemand (behalve die hufter) iets kwalijk. Ze stonden erop dat wij hun gast nog even waren en op een gegeven moment ging de man zelfs even naar huis om met zijn ney terug te komen. Dit is een rieten fluit, die moeilijk te leren bespelen schijnt te zijn. Speciaal voor ons heeft hij een paar bijzonder vreemd in de oren klinkende nummers gespeeld. We voelden ons erg gevleid, maar ook wel zwaar opgelaten. Soms is het heel fijn om niet zoveel Turks te kunnen spreken. Het klonk ons zo raar in de oren. Ik weet wel dat ze hier met andere toonladders en toonsoorten werken, maar dat wil niet zeggen dat ik het mooi vind. En er waren meer gasten die ineens een gezicht trokken, alsof ze nodig naar de wc moesten. maar goed, het tweede nummer vonden we al mooier. Tegen de tijd dat we Istanbul uitgaan, zijn we vast gewend. Het ging ons om het gebaar en dat hebben we 200% gewaardeerd.

En ineens waren we 4 uur verder! Op de een of andere manier hadden we een zeldzame klik en dat was toch wel heel bijzonder. Op een gegeven moment vertelde ze, dat ze eigenlijk heel verlegen was, maar dit onrecht wat mij aangericht werd en mijn tranen niet kon aanzien, waardoor ze toch meekwam. Wat later vertelde ze iets, wat wij vast niet zouden geloven. Ze had last van stalkers. Nou meid, lucht je hart maar, daar weten wij alles van.

Terwijl wij het over van alles en nog wat hadden en dan met name over God, liefde, energieën en hoe mensen kunnen zijn, was Gerard met de lekke cabrio op pad gegaan in de hoop, dat de Vulcanico nog open zou zijn. De rest schrijft hij zelf, ik ga nu in bad. Tot morgen jongens!

Gelukkig was de autobandenreparateur nog aan het werk toen ik daar arriveerde. Het was leuk om te zien hoe hij met zeer weinig gereedschap uiterst snel en in mijn ogen vakkundig een autoband plakte. Toen ik aan de beurt was, krabde hij wel even achter zijn oren, want een rolstoelband plakken behoorde niet tot zijn standaard repertoire. Gereedschap zoals een fietsenmaker dat heeft had hij niet en het lukte hem dan ook niet om de buitenband eraf te lichten. En het wiel in zijn geheel demonteren lukte ook al niet. En zo zaten we even later samen aan zin pizza. Een Turk zal immers alles delen en weigeren kon ik absoluut niet, hoe vaak ik ook ‘nee, dankjewel zei.’

Deze pauze had hem wel de tijd gegeven om de bandenlichterij uit te denken. Getooid met 2 schroevendraaiers, ging hij voorzichtig te werk. En met succes! Het gat in de binnenband was dankzij zijn badkuip snel gevonden. Ik hoopte alleen wel dat hij het gat niet met autobandenplaksel behoefde te repareren, maar gelukkig viste hij uit een hoekje van zijn 4 m2 meter grote werkplaats een velletje fietsbandenplakkers tevoorschijn. In no-time was de binnenband geplakt, gecontroleerd en er weer voorzichtig omgelegd. En voor 3.75 euro kon ik even later weer naar Manuela terug, maar nu weer met twee volle banden, en met de garantie dat als ie morgen weer lek was, ik dan weer terug mocht komen. Super dat hij ons op deze feestdag zo snel kon helpen. Volgende keer zal ik zelf een bandenreparatiesetje meenemen, want ik weet of men overal zo behulpzaam is.

Onze tolk Leila, die hier al acht jaar twee keer per week komt, heeft wel gelijk. Dit is een hele fijne, ontspannen plek in het hectische Istanbul. Heerlijk rustig, heel gemoedelijk en er iets plaats voor iedereen. Zelfs de zwerfkatten en honden worden niet weggejaagd. Sterker nog, ze krijgen hier voer. Ook loopt er af en toe een koppeltje eenden binnen en buiten huppelen de konijnen. Al gauw had ook Maantje twee poezen op haar schoot, die er de rest van de avond niet meer af wilden. Net als Maantje zelf, waardeerden de dieren de zachte omslagdoeken enorm. Om half tien verlieten we deze bijzondere, lokale theetent. Wat een sfeer en wat heerlijk authentiek. Hebben we toch nog een origineel theehuis voor de lokals meegemaakt.

Onderweg terug naar het hotel hebben we nog heerlijk gegeten bij een lokaal restaurantje, wat alleen maar slowfood op de kaart zou hebbben. Kan zijn, maar ze kwamen er toch vrij snel mee. Ik had gebakken ei met stukjes rundvlees en knoflook. Vreemde combi, maar best lekker. Zeker met dat aparte brood erbij. Gerards eten zag er bijzonder aantrekkelijk uit. Hij had diverse spiesen op een bedje van notenrijst, een geurige, goedgekruide uienmix en nog wat groenten. We vonden het heerlijk om nog even na te genieten van deze toch wel hele speciale ontmoeting inclusief priveconcert.

Om 16.00 uur gingen we weg, we zijn nog geen kilometer bij het hotel vandaan geweest en pas om 23.00 uur kwamen we weer terug. Net als vanmorgen was het er een behoorlijke herrie. We vinden de Turken echt superaardig, maar waarom praten de meesten zo vreselijk hard?

De schrik van wat er bij die kleine Haghia Sophia moskee gebeurd was, zat nog helemaal in Manuela’s lijf. We hebben al vele moskeeën bekeken, en zelfs rolstoelen in een moskee gezien, maar hoe de koster hier absurd discriminerend te werk ging, sloeg werkelijk alles. Degenen die het zagen, schaamden zich dan ook dat dit in hun gastvrije Turkije gebeurde. Hoe durven ze buiten de moskee borden te plaatsen met daarop de meertalige teksten ‘toon respect’. Ik vind het goed dat Manuela zich niet liet wegsturen en nadat de politie geweest was, ook gewoon weer terug ging. Als die man echt spijt had, zoals de politie beweerde, dan had hij haar nog wel zijn excuses aan kunnen bieden. In plaats daarvan verstopte hij zich de rest van de tijd schijnheilig achter zijn stofzuiger.

Maar goed, het was een hele nare ervaring, maar deze is uiterst royaal door andere super vriendelijke mensen gecompenseerd. Al met al was het toch wel een hele bijzondere dag.