Leuke wijkjes!
Door: MGJ
Blijf op de hoogte en volg Gerard en Manuela
19 Oktober 2013 | Turkije, Istanbul
Leuke wijkjes!
Bij de Beyazitmoskee was het ook vandaag weer flink druk. Er was niet alleen een bijzonder levendige straathandel, maar ook weer rommelmarkt. Eigenlijk is heel Istanbul één grote, levendige markt. Als je hier drie minuten geen winkel of handelaar gezien hebt, ben je waarschijnlijk ontvoerd of lig je in het ziekenhuis. ’t Zou me trouwens niet eens verbazen als ze zelfs daar nog langs je bed komen met van alles. Ze zeggen wel dat Hollanders handelaars zijn, maar de Turken zijn daar volgens mij nog wel een paar graadjes beter in!
Voordat we verder gingen met ons programma, besloten we eerst maar eens onze energiereserves wat aan te vullen met een tosti en een glaasje thee. Ik weet niet hoe ze die tosti’s zo vreselijk plat krijgen (staat er een olifant achter de kiosk of zo?) maar je krijgt hem zelf niet eens meer open om hem met een fles ketchup op smaak te krijgen. Dan spuiten we het er wel overheen.
Na een tijd lopen passeerden we de romantische Shezademoskee weer. Ons doel was echter de nog verder weg liggende Fatihmoskee. Deze enorme moskee was al van verre zichtbaar. Via een indrukwekkende poort betraden we het moskeeterrein, waar het niet echt toeristisch was. Heel veel geheel in het zwart geklede en gesluierde vrouwen, die wij zeer oneerbiedig kraaien noemen. Ook de mannen hadden bijna allemaal zo’n gehaakt mutsje op. Goed model om eens mee te beginnen; lekker klein en veel gaten.
Omdat de tijd in Istanbul vleugels lijkt te hebben, besloten we de binnenkant voor later op de avond te bewaren en nu door te stiefelen naar de wijken Balat en Fener, waar veel Joden, Grieken en Bulgaren wonen. Er zouden daar een paar mooie kerken staan. De eerste was i.v.m. renovatie volledig ingepakt (alweer…) en de rest hebben we alleen vanaf de heuvel gezien. Toen we eindelijk beneden waren, was het donker en konden we die hele kerken ondanks de plattegrond niet meer vinden. We zagen van alles, maar kerken? Nee.
Het was wel duidelijk dat we in een zwaar strenge wijk terecht waren gekomen. Er waren heel veel winkels met ‘strenge, zware’ kleding, veel koranwinkels en andere boekenhuizen, die je verder nergens in Istanbul ziet en als tegenhanger dan veel toetjeszaken. Tja, dat is denk ik ter compensatie van hun zure leven. De meeste mensen zien er hier niet echt blij uit. Voor zover je hier tenminste een gezicht kunt zien.
Wij waren zo te zien de enige toeristen en genoten van de aparte, authentieke sfeer van deze wijk. Echt niet stads, laat staan werelds. En wat een verschil met de prijzen tussen deze wijk en de Grote Bazaar. Daar vroegen ze 90 Lira voor een kilo sumak en hier kochten we het voor 15 Lira! Wat een afzetters daar. Niet te hopen, dat ik zo mijn sjaal nog ergens voor een habbekrats op de kop kan tikken.
Ook hadden ze hier in tegenstelling tot op de Egyptische kruidenbazaar goede lahmacun; een soort Turkse pizza. Die van de week was lauw en had net zo goed van krantenpapier gerold kunnen zijn. Vandaag hadden we echter een super verse, heerlijke warme lahmacun. Omdat er een paar mensen voordrongen en de verkoper onze pizza’s aan hen gaf, waren wij aanvankelijk doorgelopen. (Vr)eet ze dan zelf maar op. Maar even later kwam er toch iemand heel hard achter ons aan rennen met niet alleen de twee pizza’s, maar ook met duizendmaal sorry voor de fout. Oké, het is al goed.
Even later liepen we ineens in een wel hele vage wijk. Alle zwarte kraaien waren uit het straatbeeld verdwenen en we kwamen terecht in een volkswijk met vervallen houten huizen, die soms al niet eens meer bewoonbaar waren. De straatverlichting deed het niet en de was hing in lange rijen hoog boven de straten, van het ene huis naar het tegenoverliggende huis via een ingewikkeld, maar grappig katrollensysteem. Maandag wasdag is hier nog een heel gedoe, dat was ons wel duidelijk. Toch vonden wij die bouwval, semikraakpanden en andere dubieuze optrekjes en in het donker spelende kinderen wel wat hebben. Gerard was net even lekker aan het filmen toen we ineens in een grote groep mannen terecht kwamen. Zijn het agenten? Een knokploeg? Wat is dit nu weer? Maar nee, het bleek een filmploeg te zijn en zij wilden per se niet, dat wij ook filmden. Ze waren bang dat dat schadelijk zou zijn voor hun eigen film. Gerard werd meegenomen en moest zijn filmpjes verwijderen. Bah, wat een asbakken. Filmen is niet verboden en bovendien was die van ons voor privédoeleinden bestemd. Ik vond het best jammer, maar ja, wat doe je eraan. Zij waren met zoveel! Er stonden om de hoek zelfs drie redelijk goede campers. Dit ziet er toch licht serieus uit. Jammer, dat we het niet terug kunnen zien, maar we hebben in ieder geval de herinneringen nog. Hoe veilig die in onze overvolle hoofden zitten, mag Joost weten, maar dat zien we later wel.
We hebben nog een hoop moeite gedaan om de synagoge te vinden. Uiteindelijk is het gelukt, maar hij was al lang gesloten en meer dan een deur in een soort stadsmuur hebben we niet gezien. Later hoorden we, dat de synagoge in verband met veiligheidsredenen überhaupt niet meer zomaar te bezoeken is. Heftig. ‘k mag hopen, dat ze deze mensen in vrede hun eigen geloof laten belijden.
Via een paar superleuke authentieke straatjes met ouderwetse winkeltjes liepen we richting de Gouden Hoorn, waar we met de laatste veerboot terug naar het centrum zouden varen. Maar ai, om de een of andere reden klopte onze gloednieuwe tabellenfolder blijkbaar niet meer. Ferrybot yok. Chips! Dat is vet jammer. Gerard had niet eens meer zin om 10 km terug te lopen. De mannen aan wie we het vroegen wezen naar de overkant van de straat, waar we de otobüs naar de wijk Eminönü moesten nemen. Binnen één minuut kwam de bus er al aan. Dat was mazzel! Maar nee, hoewel ik mijn hand opstak en ik al naar de deur liep, reed hij ineens weer weg. Wat een eikel. Niet te hopen dat ze hier volgens de Zegveldtijden rijden, want dan kunnen we nog wel twee uur gaan kwartetten. Tot onze verbazing kwam er binnen enkele minuten wéér een bus richting Eminönü aan. Deze stopte wel. Terwijl ik voorin instapte, nam Gerard met rolstoel de achteringang. Zo, binnen is binnen. In mijn beste Turks vroeg ik de chauffeur om twee kaartjes. “Wat? Heb je geen tickets?” Oeps, ik had begrepen dat je dat in de bus kon regelen. Gelukkig voor mij had een passagier achter mij niet alleen mijn ‘prachtige’ volzin gehoord, maar ook begrepen. Heel galant pakte hij zijn maandkaart en haalde hem twee keer door het apparaat, waarna wij hem het verschuldigde bedrag overhandigden. Wauw, wat ontzettend aardig!
De mensen in de bus vonden het allemaal wel grappig, dat wij zo overhaast naar binnen rolden en dan ook nog zonder kaartje. Het gaat hier allemaal zo snel, je hebt nauwelijks tijd om in te stappen. En ook niet om uit te stappen, maar daar kwamen we een kwartiertje later pas achter. De man tegenover mij knoopte een gesprekje aan en ik had lol dat ik er houtje touwtje toch wat van kon bakken. Hij vond het ook leuk. Ineens reden we in een wijk, die een stuk verder lag. Oh nee, hè, wat is dit nu weer? De man gebaarde dat de bus hier ging keren en zo weer terug ging naar Eminönü. Gelukkig maar. Daar bij de visbrug en het superlevendige (en dito stinkende) plein gingen we er snel uit. Maar niet snel genoeg. De bus trok al op, maar de rolstoel stond er nog in. Gerard en iemand anders bonsden hard op de deur. Gelukkig hoorde de chauffeur het en konden we alsnog de cabrio er uit halen.
We genoten hier op het plein volop van de levendige sfeer met al die handkarren en kraampjes vol gestoomde mais, versgebakken vis, gepofte kastanjes, karren met sinaasappels en granaatappels die ter plekke voor je werden uitgeperst en weet ik veel wat nog meer. Wat een raar idee, dat we hier morgen niet meer kunnen lopen. We voelen ons inmiddels al aardig ingeburgerd.
Na een tijdje gingen we toch maar weer terug naar het hotel. Net zoals alle andere dagen, verdwaalden we ook nu weer. Het voordeel is, dat we elke avond nieuwe gebouwen en andere straatjes zien. Maar wat liggen de straten vol met dozen en plastic. Het is gewoon gênant om te zien wat een bende de mensen er van maken. Je wilt niet weten hoe ontzettend veel vuilniswagens er dan ook in Istanbul rondrijden. Waarom kunnen mensen hun afval zelf niet weggooien? Als je iets vol mee kunt nemen, dan is leeg mee terug nemen toch niet al te moeilijk?
Na een paar eenzame straten komen we meestal weer op de drukke winkelstraat uit, waar alles tot laat in de avond geopend is. We blijven genieten van al die winkels; de specerijen, de lampjes en het fleurige keramiek, de gezellige theetuinen en eettentjes enz. We vinden Woerden al niet heel erg boeiend, maar na deze trip gaat dat zeker niet meer goedkomen. Eigenlijk gek, we zijn geen overdreven stadsmensen en houden meer van de natuur en de rust, maar Istanbul werkt op ons als een stevige magneet. Ik denk dan ook, dat we nog wel een derde keer teruggaan.
Nog één keer van de gekleurde fonteinenshow tussen de Haghia Sophia en de Blauwe moskee genoten en heel even mijn nieuwe sjaal omgedaan. Ik ben er zo blij mee! Ik zie me er in Nederland buitenshuis echt niet meelopen, dus heb hem hier maar even ingewijd. Na de hondenoptocht (alle zwerfhonden slapen zeker bij de Blauwe moskee?) besloten we maar naar het hotel te gaan. Gevoelsmatig kunnen we hier op onze laatste avond nog uren zitten, maar ja, dan vallen we morgen wéér steeds om.
Eigenlijk mag je in het hotel geen zelf meegebrachte etenswaar meenemen, maar daar trekt smokkelaar Gerrie zich niets van aan. Hij liep nog even de avondwinkel in voor een paar biertjes en wat chips en sneakte er zo voor de balie mee langs mee naar boven, waar we lekker in een warm bad gingen. We waren door- en door koud. Heerlijk om zo’n groot bad te hebben, waar je samen in kunt. Thuis hebben we zo’n badje voor beginners, waarvoor je eerst drie jaar op yoga moet, wil je er met zijn tweeën in kunnen. Dat doen we dan ook niet. Zo en daarna gingen wij voor ons doen bijtijds naar bed. Hopelijk kunnen we dit keer eens ‘normaal’ slapen.
Bij de Beyazitmoskee was het ook vandaag weer flink druk. Er was niet alleen een bijzonder levendige straathandel, maar ook weer rommelmarkt. Eigenlijk is heel Istanbul één grote, levendige markt. Als je hier drie minuten geen winkel of handelaar gezien hebt, ben je waarschijnlijk ontvoerd of lig je in het ziekenhuis. ’t Zou me trouwens niet eens verbazen als ze zelfs daar nog langs je bed komen met van alles. Ze zeggen wel dat Hollanders handelaars zijn, maar de Turken zijn daar volgens mij nog wel een paar graadjes beter in!
Voordat we verder gingen met ons programma, besloten we eerst maar eens onze energiereserves wat aan te vullen met een tosti en een glaasje thee. Ik weet niet hoe ze die tosti’s zo vreselijk plat krijgen (staat er een olifant achter de kiosk of zo?) maar je krijgt hem zelf niet eens meer open om hem met een fles ketchup op smaak te krijgen. Dan spuiten we het er wel overheen.
Na een tijd lopen passeerden we de romantische Shezademoskee weer. Ons doel was echter de nog verder weg liggende Fatihmoskee. Deze enorme moskee was al van verre zichtbaar. Via een indrukwekkende poort betraden we het moskeeterrein, waar het niet echt toeristisch was. Heel veel geheel in het zwart geklede en gesluierde vrouwen, die wij zeer oneerbiedig kraaien noemen. Ook de mannen hadden bijna allemaal zo’n gehaakt mutsje op. Goed model om eens mee te beginnen; lekker klein en veel gaten.
Omdat de tijd in Istanbul vleugels lijkt te hebben, besloten we de binnenkant voor later op de avond te bewaren en nu door te stiefelen naar de wijken Balat en Fener, waar veel Joden, Grieken en Bulgaren wonen. Er zouden daar een paar mooie kerken staan. De eerste was i.v.m. renovatie volledig ingepakt (alweer…) en de rest hebben we alleen vanaf de heuvel gezien. Toen we eindelijk beneden waren, was het donker en konden we die hele kerken ondanks de plattegrond niet meer vinden. We zagen van alles, maar kerken? Nee.
Het was wel duidelijk dat we in een zwaar strenge wijk terecht waren gekomen. Er waren heel veel winkels met ‘strenge, zware’ kleding, veel koranwinkels en andere boekenhuizen, die je verder nergens in Istanbul ziet en als tegenhanger dan veel toetjeszaken. Tja, dat is denk ik ter compensatie van hun zure leven. De meeste mensen zien er hier niet echt blij uit. Voor zover je hier tenminste een gezicht kunt zien.
Wij waren zo te zien de enige toeristen en genoten van de aparte, authentieke sfeer van deze wijk. Echt niet stads, laat staan werelds. En wat een verschil met de prijzen tussen deze wijk en de Grote Bazaar. Daar vroegen ze 90 Lira voor een kilo sumak en hier kochten we het voor 15 Lira! Wat een afzetters daar. Niet te hopen, dat ik zo mijn sjaal nog ergens voor een habbekrats op de kop kan tikken.
Ook hadden ze hier in tegenstelling tot op de Egyptische kruidenbazaar goede lahmacun; een soort Turkse pizza. Die van de week was lauw en had net zo goed van krantenpapier gerold kunnen zijn. Vandaag hadden we echter een super verse, heerlijke warme lahmacun. Omdat er een paar mensen voordrongen en de verkoper onze pizza’s aan hen gaf, waren wij aanvankelijk doorgelopen. (Vr)eet ze dan zelf maar op. Maar even later kwam er toch iemand heel hard achter ons aan rennen met niet alleen de twee pizza’s, maar ook met duizendmaal sorry voor de fout. Oké, het is al goed.
Even later liepen we ineens in een wel hele vage wijk. Alle zwarte kraaien waren uit het straatbeeld verdwenen en we kwamen terecht in een volkswijk met vervallen houten huizen, die soms al niet eens meer bewoonbaar waren. De straatverlichting deed het niet en de was hing in lange rijen hoog boven de straten, van het ene huis naar het tegenoverliggende huis via een ingewikkeld, maar grappig katrollensysteem. Maandag wasdag is hier nog een heel gedoe, dat was ons wel duidelijk. Toch vonden wij die bouwval, semikraakpanden en andere dubieuze optrekjes en in het donker spelende kinderen wel wat hebben. Gerard was net even lekker aan het filmen toen we ineens in een grote groep mannen terecht kwamen. Zijn het agenten? Een knokploeg? Wat is dit nu weer? Maar nee, het bleek een filmploeg te zijn en zij wilden per se niet, dat wij ook filmden. Ze waren bang dat dat schadelijk zou zijn voor hun eigen film. Gerard werd meegenomen en moest zijn filmpjes verwijderen. Bah, wat een asbakken. Filmen is niet verboden en bovendien was die van ons voor privédoeleinden bestemd. Ik vond het best jammer, maar ja, wat doe je eraan. Zij waren met zoveel! Er stonden om de hoek zelfs drie redelijk goede campers. Dit ziet er toch licht serieus uit. Jammer, dat we het niet terug kunnen zien, maar we hebben in ieder geval de herinneringen nog. Hoe veilig die in onze overvolle hoofden zitten, mag Joost weten, maar dat zien we later wel.
We hebben nog een hoop moeite gedaan om de synagoge te vinden. Uiteindelijk is het gelukt, maar hij was al lang gesloten en meer dan een deur in een soort stadsmuur hebben we niet gezien. Later hoorden we, dat de synagoge in verband met veiligheidsredenen überhaupt niet meer zomaar te bezoeken is. Heftig. ‘k mag hopen, dat ze deze mensen in vrede hun eigen geloof laten belijden.
Via een paar superleuke authentieke straatjes met ouderwetse winkeltjes liepen we richting de Gouden Hoorn, waar we met de laatste veerboot terug naar het centrum zouden varen. Maar ai, om de een of andere reden klopte onze gloednieuwe tabellenfolder blijkbaar niet meer. Ferrybot yok. Chips! Dat is vet jammer. Gerard had niet eens meer zin om 10 km terug te lopen. De mannen aan wie we het vroegen wezen naar de overkant van de straat, waar we de otobüs naar de wijk Eminönü moesten nemen. Binnen één minuut kwam de bus er al aan. Dat was mazzel! Maar nee, hoewel ik mijn hand opstak en ik al naar de deur liep, reed hij ineens weer weg. Wat een eikel. Niet te hopen dat ze hier volgens de Zegveldtijden rijden, want dan kunnen we nog wel twee uur gaan kwartetten. Tot onze verbazing kwam er binnen enkele minuten wéér een bus richting Eminönü aan. Deze stopte wel. Terwijl ik voorin instapte, nam Gerard met rolstoel de achteringang. Zo, binnen is binnen. In mijn beste Turks vroeg ik de chauffeur om twee kaartjes. “Wat? Heb je geen tickets?” Oeps, ik had begrepen dat je dat in de bus kon regelen. Gelukkig voor mij had een passagier achter mij niet alleen mijn ‘prachtige’ volzin gehoord, maar ook begrepen. Heel galant pakte hij zijn maandkaart en haalde hem twee keer door het apparaat, waarna wij hem het verschuldigde bedrag overhandigden. Wauw, wat ontzettend aardig!
De mensen in de bus vonden het allemaal wel grappig, dat wij zo overhaast naar binnen rolden en dan ook nog zonder kaartje. Het gaat hier allemaal zo snel, je hebt nauwelijks tijd om in te stappen. En ook niet om uit te stappen, maar daar kwamen we een kwartiertje later pas achter. De man tegenover mij knoopte een gesprekje aan en ik had lol dat ik er houtje touwtje toch wat van kon bakken. Hij vond het ook leuk. Ineens reden we in een wijk, die een stuk verder lag. Oh nee, hè, wat is dit nu weer? De man gebaarde dat de bus hier ging keren en zo weer terug ging naar Eminönü. Gelukkig maar. Daar bij de visbrug en het superlevendige (en dito stinkende) plein gingen we er snel uit. Maar niet snel genoeg. De bus trok al op, maar de rolstoel stond er nog in. Gerard en iemand anders bonsden hard op de deur. Gelukkig hoorde de chauffeur het en konden we alsnog de cabrio er uit halen.
We genoten hier op het plein volop van de levendige sfeer met al die handkarren en kraampjes vol gestoomde mais, versgebakken vis, gepofte kastanjes, karren met sinaasappels en granaatappels die ter plekke voor je werden uitgeperst en weet ik veel wat nog meer. Wat een raar idee, dat we hier morgen niet meer kunnen lopen. We voelen ons inmiddels al aardig ingeburgerd.
Na een tijdje gingen we toch maar weer terug naar het hotel. Net zoals alle andere dagen, verdwaalden we ook nu weer. Het voordeel is, dat we elke avond nieuwe gebouwen en andere straatjes zien. Maar wat liggen de straten vol met dozen en plastic. Het is gewoon gênant om te zien wat een bende de mensen er van maken. Je wilt niet weten hoe ontzettend veel vuilniswagens er dan ook in Istanbul rondrijden. Waarom kunnen mensen hun afval zelf niet weggooien? Als je iets vol mee kunt nemen, dan is leeg mee terug nemen toch niet al te moeilijk?
Na een paar eenzame straten komen we meestal weer op de drukke winkelstraat uit, waar alles tot laat in de avond geopend is. We blijven genieten van al die winkels; de specerijen, de lampjes en het fleurige keramiek, de gezellige theetuinen en eettentjes enz. We vinden Woerden al niet heel erg boeiend, maar na deze trip gaat dat zeker niet meer goedkomen. Eigenlijk gek, we zijn geen overdreven stadsmensen en houden meer van de natuur en de rust, maar Istanbul werkt op ons als een stevige magneet. Ik denk dan ook, dat we nog wel een derde keer teruggaan.
Nog één keer van de gekleurde fonteinenshow tussen de Haghia Sophia en de Blauwe moskee genoten en heel even mijn nieuwe sjaal omgedaan. Ik ben er zo blij mee! Ik zie me er in Nederland buitenshuis echt niet meelopen, dus heb hem hier maar even ingewijd. Na de hondenoptocht (alle zwerfhonden slapen zeker bij de Blauwe moskee?) besloten we maar naar het hotel te gaan. Gevoelsmatig kunnen we hier op onze laatste avond nog uren zitten, maar ja, dan vallen we morgen wéér steeds om.
Eigenlijk mag je in het hotel geen zelf meegebrachte etenswaar meenemen, maar daar trekt smokkelaar Gerrie zich niets van aan. Hij liep nog even de avondwinkel in voor een paar biertjes en wat chips en sneakte er zo voor de balie mee langs mee naar boven, waar we lekker in een warm bad gingen. We waren door- en door koud. Heerlijk om zo’n groot bad te hebben, waar je samen in kunt. Thuis hebben we zo’n badje voor beginners, waarvoor je eerst drie jaar op yoga moet, wil je er met zijn tweeën in kunnen. Dat doen we dan ook niet. Zo en daarna gingen wij voor ons doen bijtijds naar bed. Hopelijk kunnen we dit keer eens ‘normaal’ slapen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
