De Grote Bazaar
Door: MGJ
Blijf op de hoogte en volg Gerard en Manuela
19 Oktober 2013 | Turkije, Istanbul
De Grote Bazaar
Deze nacht geen kudde krijsende kinderen maar een club kwekkende Koreanen. Om 1.30 uur was het me ineens een herrie. Niet te geloven! Niet alleen met zijn zessen op de kamer naast ons lopen tetteren, maar ook telkens met kastdeuren smijten, douchen en misschien zelfs wel een stoelendans. Feit was, dat wij baalden als een stekker en al gauw mee stuiterden. Na een half uur stress hebben we de receptie gebeld. Er zou iemand komen. Het hielp niet. Na poging drie, die gasten naast ons lieten de receptionist niet eens binnen, werd het eindelijk rustiger, omdat er met politie gedreigd werd. Toen was het inmiddels wel al 2.45 uur. Intussen was ik zo boos, dat ik überhaupt niet meer kon slapen. Wat een aso’s! We hebben nog maar één dag en daar hebben we de nodige plannen voor, maar als ik zo kort slaap, kan ik het wel weer vergeten. Lang leve de slaappillen. Zonder pillen en watjes, hadden we dit hotel geen drie dagen volgehouden.
Het zal dan ook waarschijnlijk niemand verbazen, dat wij net voor tijd weer zo stoned als twee garnalen aan de ontbijttafel zaten, waar we amper op onze stoelen konden blijven zitten. Moe in het kwadraat was er niets bij. We hebben nog foto’s gemaakt, maar daar staan alleen twee zombies op. Die zijn leuk voor het vierkant archief.
Na het boring breakfast, wat ons inmiddels aardig de neus uitkomt, ging ik bijkomen in bad en probeerde Gerard een shuttleservice voor de terugreis te regelen. Intussen checkte hij de mail en kwam hij vertellen, dat we al een leuke mail van onze nieuwe Turkse vriendin Leyla ontvangen hadden. Wat meer dan toevallig, dat zij ook last van twee stalkers heeft en wat was ze blij dat wij haar zo goed begrepen. Tja, We hadden het ook liever niet begrepen, maar ja, de kassabon kwijtgeraakt en we konden het dus niet meer ruilen. Nu kunnen we haar in ieder geval een beetje steunen.
Om 13.00 uur gingen we dan eindelijk weg. Op naar de Kapalı çarşı, oftewel de Grote Bazaar! Het was mooi weer en er lagen weer heel wat boten op een gids te wachten op de zee van Marmara, om de Bosporus op te mogen varen. Hier in Istanbul staat echt alles in de file; auto’s, trams, bussen, mensen en zelfs boten. En daar tussendoor laveren de duizenden zwerfkatten. Op zoek naar wat eten of aandacht.
We hoorden dat er een aantal jaar geleden ook heel veel zwerfhonden waren. Deze zijn massaal gevangen genomen en op de boot naar een onbewoond eiland gebracht, waar ze stierven door hongerdood of aangevallen werden door andere honden. Het moet een hel geweest zijn. Nu zie je nog wel wat zwerfhonden lopen, maar het zijn vooral de enorme aantallen katten die opvallen. Ze zien er niet slecht uit en worden overal gevoerd. Dat is op zich heel aardig, maar over een jaar heb je drie keer zoveel katten. Wat dan? Maar ja, met al die hopen afval, die iedere dag in de straten liggen, is een kattenplaag eigenlijk wel fijn. Dat scheelt een hoop muizen en ratten en ik weet niet wat erger is.
Via een van de prachtige, metershoge poorten gingen we de overdekte bazaar in. Dit oriëntaalse oerwoud bestaat uit vele straten met duizenden winkeltjes, waar de mensen je enthousiast naar binnen proberen te kletsen. Het was er vrij druk, maar daar verbazen we ons inmiddels niet echt meer over. We hadden het eigenlijk nóg gekker verwacht.
We keken onze ogen uit in dit sfeervolle, kleurrijke megadoolhof voor al je zintuigen. Verdwalen is hier zo simpel… We genoten volop van de oriëntaalse geuren, kleuren, bonte stoffen, de meest prachtige sjaals, Oosterse kostuums, kleurig aardenwerk, kilo’s aan sieraden variërend van kunst tot kitsch – al dan niet versiert met het allesziende blauwe oog van Allah, bont gemozaiekte lampen, prachtig ingelegde houten schaak- of backgammonspellen, waterpijpen in allerlei maten en bijbehorende tabak in alle denkbare smaken. Natuurlijk ontbraken ook de enorme stapels Turkish delight (lokom / Turks fruit), schalen vol baklava en de zakken met kruiden niet. Evenmin als de winkeltjes met allerhande hamamaccessoires zoals badhanddoeken en zelfgemaakte zepen in alle kleuren van de regenboog. De geuren varieerden van zwaar hoofdpijnopwekkend tot zalig. Die abrikozenzeep ruikt trouwens wel heel erg lekker. Ook het sumakkruid, dat we hier deze week ‘ontdekt’ hebben, was hier te koop. Maar wat het nu precies is? Geen idee. Borden vol magneten met de wereldberoemde, kleurrijke Izniktegeltjes (die in veel moskeeën en paleizen te bewonderen zijn) en beeldjes van de in het wit geklede, dansende derwisjen. Helaas hebben we deze Soefi’s nog niet in het echt kunnen bewonderen. We willen toch wel een reden voor ons derde bezoek aan deze geweldige stad overhouden. En natuurlijk ontbraken ook de eindeloze stapels tapijten en bidkleedjes niet.
Deze bazaar is al in 1453 gebouwd en nog steeds volop in bedrijf. Er staan zelfs nog enkele hans (karavanserais) in. Dit zijn een soort herbergen waar mens en dier op doorreis altijd wel een plekje konden vinden. Nu zitten er mensen in, die oude ambachten uitoefenen. Tenminste, dat stond in een van onze reisgidsen. Wij hebben de hans wel gevonden, maar oude ambachten? Misschien de goudweger en inwisselaar, maar verder? Behalve duizenden winkeltjes (± 4.000 ) waren er ook een paar fonteinen en restaurantjes. We hebben dan ook heel wat typisch Turkse theebladen met dito glaasjes sterke thee voorbij zien komen. Hoewel die leuke glaasjes echt niet groot zijn, ga je die thee absoluut niet redden met slechts 2 suikerklontjes. Oei, wat sterk! Hoe moet die Turkse koffie dan wel niet zijn? Misschien hadden we die eens bij het ontbijt moeten proberen?
Bij een van de vele aanlokkelijke winkeltjes viel ik als een betonblok voor een hele aparte, geweldige sjaal. Als ik beschrijf dat het een rode was, die met metaalachtig draad geborduurd was, klinkt het niet echt mooi. Maar dat was hij wel. De man bleek hem ook in het fuchsia roze te hebben en die stond me nog beter. De sjaals variëren hier van 10 lira tot 400 lira. Dit hangt af van de soort stof (katoen, linnen, zijde, kasjmier en nog een vreemd woord. De sjaals die met de haren uit de sik van de geit gemaakt waren, waren echt onbetaalbaar, evenals die waar weken handwerk in zat). Tja, en die had ik nu net op het oog. De man noemde zijn prijs en ik viel nog net niet flauw. Lang leve de rolstoel. Wel fijn dat hij niet te betalen was, dat scheelde weer heel veel hoofdbrekens. Zal ik wel, zal ik niet….Ik zei, dat ik de sjaal werkelijk schitterend vond, de mooiste van de hele bazaar, maar dat ik het veel te duur vond. Ai, en toen begon het onderhandelen dus weer. “Wat wil jij er dan voor geven?” Ik zei dat dat een dusdanig veel lager bedrag was, dat ik dat liever niet noemde, omdat ik niet de bedoeling had de man te kwetsen. Hij moedigde me toch aan wat te roepen. Oeps, wat nu? Hij vroeg er 120 euro voor en dat ga ik never nooit niet aan een sjaal uitgeven. Normaal gesproken bied je een tegenbod wat rond de 70% ligt, maar zelfs dat vond ik krankzinnig duur. Ik zei, dat ik echt niet meer dan 35 euro voor een sjaal overhad. Natuurlijk was dat veel te laag en had ik niet gezien hoe prachtig hij wel was en hoeveel maanden handwerk er in zat? En dan proberen ze hem natuurlijk weer bij je om te doen en de spiegel voor je neus te houden. Ik had toch al gezien dat hij prachtig was. Ik bleef heel rustig, kreeg hem regelmatig aan het lachen, kraakte zijn waren niet af en gooide er indien mogelijk wat Turks doorheen, waar hij duidelijk van ontdooide. Hij daalde vrij snel in prijs en ik steeg wat langzamer. Ik was niet van plan er meer dan € 50,00 voor te betalen en had ook lange tijd niet de illusie dat het zou lukken. Hij zei op een gegeven moment: :”Ach, doe er nog een tientje bij, dat maakt toch niets uit?” Ik zei, dat hij dat tientje dan ook wel kon laten vallen. Als het toch niets uitmaakt? Hij moest lachen en zei, dat hij ook moest leven. Hij is echt prachtig, maar ik zie mezelf er in Hollandada er echt niet mee lopen. “yes, I understand, but is very nice.” Ja, daar had hij wel een punt. Ik ben hier al een week en heb nog geen een keer een sjaal zoals deze gezien. Even later zei ik dat ik er nog één keer 5 euro bij zou doen, maar dat het echt mijn laatste bod was. En ineens ging hij de sjaal inpakken? Wauw! Yes, niet te geloven. Ik heb meer dan 50% vanaf gekregen?! Dat lukt de Istanbullu’s zelf niet eens!!!! Helemaal in de gloria reden we even later weg. Ik gaf zowat licht van blijdschap. Ik vind het nog steeds een groot bedrag, maar ik vind wel dat ik het na al die ellendige rotmaanden verdiend heb. Het wordt denk ik maar mijn overwinningsvaandel. Die tactiek van charmant, vriendelijk, humor en half met Turkse woordjes doorspekt houden we er trouwens in. Zeer lucratief! Daarna vond ik alles goed, Gerard kon me heenrijden waarheen hij wilde, mijn dag was toch al top! Man als hij is, greep hij meteen zijn kans en reed me dan ook linea recta de Grote Bazaar uit. ’t Wordt de hoogste tijd voor weer wat buitenlucht.
Deze nacht geen kudde krijsende kinderen maar een club kwekkende Koreanen. Om 1.30 uur was het me ineens een herrie. Niet te geloven! Niet alleen met zijn zessen op de kamer naast ons lopen tetteren, maar ook telkens met kastdeuren smijten, douchen en misschien zelfs wel een stoelendans. Feit was, dat wij baalden als een stekker en al gauw mee stuiterden. Na een half uur stress hebben we de receptie gebeld. Er zou iemand komen. Het hielp niet. Na poging drie, die gasten naast ons lieten de receptionist niet eens binnen, werd het eindelijk rustiger, omdat er met politie gedreigd werd. Toen was het inmiddels wel al 2.45 uur. Intussen was ik zo boos, dat ik überhaupt niet meer kon slapen. Wat een aso’s! We hebben nog maar één dag en daar hebben we de nodige plannen voor, maar als ik zo kort slaap, kan ik het wel weer vergeten. Lang leve de slaappillen. Zonder pillen en watjes, hadden we dit hotel geen drie dagen volgehouden.
Het zal dan ook waarschijnlijk niemand verbazen, dat wij net voor tijd weer zo stoned als twee garnalen aan de ontbijttafel zaten, waar we amper op onze stoelen konden blijven zitten. Moe in het kwadraat was er niets bij. We hebben nog foto’s gemaakt, maar daar staan alleen twee zombies op. Die zijn leuk voor het vierkant archief.
Na het boring breakfast, wat ons inmiddels aardig de neus uitkomt, ging ik bijkomen in bad en probeerde Gerard een shuttleservice voor de terugreis te regelen. Intussen checkte hij de mail en kwam hij vertellen, dat we al een leuke mail van onze nieuwe Turkse vriendin Leyla ontvangen hadden. Wat meer dan toevallig, dat zij ook last van twee stalkers heeft en wat was ze blij dat wij haar zo goed begrepen. Tja, We hadden het ook liever niet begrepen, maar ja, de kassabon kwijtgeraakt en we konden het dus niet meer ruilen. Nu kunnen we haar in ieder geval een beetje steunen.
Om 13.00 uur gingen we dan eindelijk weg. Op naar de Kapalı çarşı, oftewel de Grote Bazaar! Het was mooi weer en er lagen weer heel wat boten op een gids te wachten op de zee van Marmara, om de Bosporus op te mogen varen. Hier in Istanbul staat echt alles in de file; auto’s, trams, bussen, mensen en zelfs boten. En daar tussendoor laveren de duizenden zwerfkatten. Op zoek naar wat eten of aandacht.
We hoorden dat er een aantal jaar geleden ook heel veel zwerfhonden waren. Deze zijn massaal gevangen genomen en op de boot naar een onbewoond eiland gebracht, waar ze stierven door hongerdood of aangevallen werden door andere honden. Het moet een hel geweest zijn. Nu zie je nog wel wat zwerfhonden lopen, maar het zijn vooral de enorme aantallen katten die opvallen. Ze zien er niet slecht uit en worden overal gevoerd. Dat is op zich heel aardig, maar over een jaar heb je drie keer zoveel katten. Wat dan? Maar ja, met al die hopen afval, die iedere dag in de straten liggen, is een kattenplaag eigenlijk wel fijn. Dat scheelt een hoop muizen en ratten en ik weet niet wat erger is.
Via een van de prachtige, metershoge poorten gingen we de overdekte bazaar in. Dit oriëntaalse oerwoud bestaat uit vele straten met duizenden winkeltjes, waar de mensen je enthousiast naar binnen proberen te kletsen. Het was er vrij druk, maar daar verbazen we ons inmiddels niet echt meer over. We hadden het eigenlijk nóg gekker verwacht.
We keken onze ogen uit in dit sfeervolle, kleurrijke megadoolhof voor al je zintuigen. Verdwalen is hier zo simpel… We genoten volop van de oriëntaalse geuren, kleuren, bonte stoffen, de meest prachtige sjaals, Oosterse kostuums, kleurig aardenwerk, kilo’s aan sieraden variërend van kunst tot kitsch – al dan niet versiert met het allesziende blauwe oog van Allah, bont gemozaiekte lampen, prachtig ingelegde houten schaak- of backgammonspellen, waterpijpen in allerlei maten en bijbehorende tabak in alle denkbare smaken. Natuurlijk ontbraken ook de enorme stapels Turkish delight (lokom / Turks fruit), schalen vol baklava en de zakken met kruiden niet. Evenmin als de winkeltjes met allerhande hamamaccessoires zoals badhanddoeken en zelfgemaakte zepen in alle kleuren van de regenboog. De geuren varieerden van zwaar hoofdpijnopwekkend tot zalig. Die abrikozenzeep ruikt trouwens wel heel erg lekker. Ook het sumakkruid, dat we hier deze week ‘ontdekt’ hebben, was hier te koop. Maar wat het nu precies is? Geen idee. Borden vol magneten met de wereldberoemde, kleurrijke Izniktegeltjes (die in veel moskeeën en paleizen te bewonderen zijn) en beeldjes van de in het wit geklede, dansende derwisjen. Helaas hebben we deze Soefi’s nog niet in het echt kunnen bewonderen. We willen toch wel een reden voor ons derde bezoek aan deze geweldige stad overhouden. En natuurlijk ontbraken ook de eindeloze stapels tapijten en bidkleedjes niet.
Deze bazaar is al in 1453 gebouwd en nog steeds volop in bedrijf. Er staan zelfs nog enkele hans (karavanserais) in. Dit zijn een soort herbergen waar mens en dier op doorreis altijd wel een plekje konden vinden. Nu zitten er mensen in, die oude ambachten uitoefenen. Tenminste, dat stond in een van onze reisgidsen. Wij hebben de hans wel gevonden, maar oude ambachten? Misschien de goudweger en inwisselaar, maar verder? Behalve duizenden winkeltjes (± 4.000 ) waren er ook een paar fonteinen en restaurantjes. We hebben dan ook heel wat typisch Turkse theebladen met dito glaasjes sterke thee voorbij zien komen. Hoewel die leuke glaasjes echt niet groot zijn, ga je die thee absoluut niet redden met slechts 2 suikerklontjes. Oei, wat sterk! Hoe moet die Turkse koffie dan wel niet zijn? Misschien hadden we die eens bij het ontbijt moeten proberen?
Bij een van de vele aanlokkelijke winkeltjes viel ik als een betonblok voor een hele aparte, geweldige sjaal. Als ik beschrijf dat het een rode was, die met metaalachtig draad geborduurd was, klinkt het niet echt mooi. Maar dat was hij wel. De man bleek hem ook in het fuchsia roze te hebben en die stond me nog beter. De sjaals variëren hier van 10 lira tot 400 lira. Dit hangt af van de soort stof (katoen, linnen, zijde, kasjmier en nog een vreemd woord. De sjaals die met de haren uit de sik van de geit gemaakt waren, waren echt onbetaalbaar, evenals die waar weken handwerk in zat). Tja, en die had ik nu net op het oog. De man noemde zijn prijs en ik viel nog net niet flauw. Lang leve de rolstoel. Wel fijn dat hij niet te betalen was, dat scheelde weer heel veel hoofdbrekens. Zal ik wel, zal ik niet….Ik zei, dat ik de sjaal werkelijk schitterend vond, de mooiste van de hele bazaar, maar dat ik het veel te duur vond. Ai, en toen begon het onderhandelen dus weer. “Wat wil jij er dan voor geven?” Ik zei dat dat een dusdanig veel lager bedrag was, dat ik dat liever niet noemde, omdat ik niet de bedoeling had de man te kwetsen. Hij moedigde me toch aan wat te roepen. Oeps, wat nu? Hij vroeg er 120 euro voor en dat ga ik never nooit niet aan een sjaal uitgeven. Normaal gesproken bied je een tegenbod wat rond de 70% ligt, maar zelfs dat vond ik krankzinnig duur. Ik zei, dat ik echt niet meer dan 35 euro voor een sjaal overhad. Natuurlijk was dat veel te laag en had ik niet gezien hoe prachtig hij wel was en hoeveel maanden handwerk er in zat? En dan proberen ze hem natuurlijk weer bij je om te doen en de spiegel voor je neus te houden. Ik had toch al gezien dat hij prachtig was. Ik bleef heel rustig, kreeg hem regelmatig aan het lachen, kraakte zijn waren niet af en gooide er indien mogelijk wat Turks doorheen, waar hij duidelijk van ontdooide. Hij daalde vrij snel in prijs en ik steeg wat langzamer. Ik was niet van plan er meer dan € 50,00 voor te betalen en had ook lange tijd niet de illusie dat het zou lukken. Hij zei op een gegeven moment: :”Ach, doe er nog een tientje bij, dat maakt toch niets uit?” Ik zei, dat hij dat tientje dan ook wel kon laten vallen. Als het toch niets uitmaakt? Hij moest lachen en zei, dat hij ook moest leven. Hij is echt prachtig, maar ik zie mezelf er in Hollandada er echt niet mee lopen. “yes, I understand, but is very nice.” Ja, daar had hij wel een punt. Ik ben hier al een week en heb nog geen een keer een sjaal zoals deze gezien. Even later zei ik dat ik er nog één keer 5 euro bij zou doen, maar dat het echt mijn laatste bod was. En ineens ging hij de sjaal inpakken? Wauw! Yes, niet te geloven. Ik heb meer dan 50% vanaf gekregen?! Dat lukt de Istanbullu’s zelf niet eens!!!! Helemaal in de gloria reden we even later weg. Ik gaf zowat licht van blijdschap. Ik vind het nog steeds een groot bedrag, maar ik vind wel dat ik het na al die ellendige rotmaanden verdiend heb. Het wordt denk ik maar mijn overwinningsvaandel. Die tactiek van charmant, vriendelijk, humor en half met Turkse woordjes doorspekt houden we er trouwens in. Zeer lucratief! Daarna vond ik alles goed, Gerard kon me heenrijden waarheen hij wilde, mijn dag was toch al top! Man als hij is, greep hij meteen zijn kans en reed me dan ook linea recta de Grote Bazaar uit. ’t Wordt de hoogste tijd voor weer wat buitenlucht.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
