Bedevaartsoord Eyüp
Door: MGJ
Blijf op de hoogte en volg Gerard en Manuela
16 Oktober 2013 | Turkije, Istanbul
Eyüp
We werden vandaag zowaar iets eerder wakker dan de andere dagen, maar dat bleek niet zo veelzeggend te zijn. . Opoe was enorm vervelend, ik was ijskoud en kon niet meer op mijn benen staan van uitputting. Het enige wat ik nog kon was trillen en kokhalzen. Resoluut werd ik dan ook met een kruik naar bed teruggestuurd. “Dit is niets, zo houd je het geen uur vol.” Gerard had gelijk, maar ik voelde me schuldig. Hij moet al de hele tijd die rolstoel duwen en nu kunnen we niet eens weg. Arme jongen. Gelukkig viel ik snel in slaap. Dit dankzij de warme kruik, die ik van Geertje kreeg. Tja, de echte kampeerder heeft alles zelf bij zich en dus ook een waterkoker en een kruik.
Na wat paracetamollen en een flinke dosis hoop, namen we de gok dat het wel weer zou gaan en vertrokken om 13.45 uur uit het hotel. De straten richting Eminönü waren worstvol. Niet te geloven! Het was nog een hele klus om de boot naar Eyüp te vinden, maar na veel vragen en zoeken konden we kantje boord nog mee.
Gedurende een half uur voer de boot kriskras over de Gouden Hoorn. Het leek wel een dronkenmansgang. Maar we hebben geen andere boten geramd en stapten om 15.30 uur ongedeerd in Eyüp uit. Wij hadden gehoopt op een rustig vissersdorpje, waar het aantal mensen per vierkante kilometer nog licht te overzien was, maar helaas. Misschien kwam het door het Grote Slachtfeest, maar het was hier ontzettend druk. Heel veel in het zwart geklede en gesluierde vrouwen en nauwelijks (buitenlandse) toeristen. Dat ‘stomme’ feest verpest wel veel voor ons. De helft is dicht en de andere helft is zwaar overbevolkt in Istanbul. Zucht.
Volgens de boekjes is Eyüp een van de heiligste plaatsen van Istanbul en erg conservatief. Je wordt geadviseerd kleding met lange mouwen en een lange broek of rok te dragen. Vrouwen moeten op de heilige plekken uiteraard weer zo’n charmant hoofddoekje om. Maar goed, wij zijn gast in hun land en willen we wat zien, dan moeten we ons aanpassen. Daar hebben we geen problemen mee. Maar ik ben blij dat ik thuis geen hoofddoekje om hoef. Niet echt mijn ding.
Voordat we het moskeeëncomplex van het bedevaartsoord betraden, slenterden we nog wat door de straatjes met hun mooie, gekleurde houten huizen en langs de vele stichtelijke kraampjes die vol rozenkransen, korans, sleutelhangers met het blauwe oog en andere ‘gewone’ prullaria lagen. Tot mijn verbazing was de prijs van een stuk zeep hier ook drie keer zo laag als in het centrum.
Voordat we de moskee ingingen, besloten we eerst naar de kabelbaan te lopen. Nu is het nog licht! Na wat op het megagrote en dito drukke plein gegeten te hebben, liepen we via de volgende sliert kraampjes richting de teleferic, waar je mee naar boven zou kunnen, alwaar je een prachtig uitzicht over de begraafplaats, de groene heuvels en de Gouden Hoorn zou hebben. Dit leek ons erg leuk, maar de wachtrijen waren nogal depressie bevorderend (twee uur) en we besloten dit dan ook maar te schrappen. Jammer. Zeker ook, omdat ik met dat been en die rolstoel niet via de steile trappen naar boven kon komen. Ik was vandaag dan ook best boos op die misselijke, zieke rotstalkers. Ze hebben zoveel van ons jaar verpest en met een beetje pech ook van de rest van ons leven…Ik ben zó ontzettend veel vrijheid en vertrouwen kwijtgeraakt en helemaal afhankelijk van Gerard.
Gerard is even een stuk naar boven geklommen, omdat er tussen de graven een speciale dienst aan de gang was. Hij was nog niet weg, of ik zag al een spoor bloed gaan. Net toen hij boven was, bleek de dienst afgelopen te zijn. Hij had geen zin om in zijn eentje helemaal naar het café te lopen, het begon wat te miezeren en we besloten om samen het moskeeëncomplex te gaan bewonderen. Ik vond het er in de buurt nogal stinken. Even later zagen we een flinke kudde schapen dicht tegen elkaar aan in een snel geïmproviseerd hok staan. Je kon ze hier ter plekke laten slachten. Bah, ik vind het toch wel zielig.
Precies toen we bij de moskee aankwamen begon het flink te hozen. Dat was nog eens goed getimed. De moskee zag er mooi uit. Warme kleuren en heel sfeervol. Veel biddende mensen. Ik ben naar boven naar de vrouwenafdeling gegaan, waar het ook al druk was. Meestal is er bijna niemand boven. Hier was zelfs een aparte koranstudie-afdeling voor de vrouwen! Voordeel van de bovenverdieping is wel, dat je hiervandaan betere overzichtsfoto’s kunt maken. Maar wat denk je? Was ik eindelijk bovengekomen met dat rot been, bleek de batterij precies leeg te zijn…. Gelukkig rende Gerard even snel de trap op en af en kon ik toch nog foto’s maken. Die jongen verdient nog eens een ere-onderscheiding voor pure liefde. Wat hij al niet voor me overheeft en doet is echt heel bijzonder. Hij is zó ontzettend lief voor me, dat ik af en toe nog steeds denk, dat ik het maar droom.
Een van de redenen die Eyüp tot bedevaartsoord maken is dat de vaandeldrager van de profeet Mohammed hier begraven ligt. Het was een drukte van belang voor zijn tombe. Behalve zijn graf zijn er ook tombes met andere Turkse grootvizieren en hoge heren te bewonderen. Wij waren moe, hadden het koud en het zei ons eerlijk gezegd weinig, dus we besloten weer snel naar de veerboot te gaan. Onderweg in de souvenirsstraat kon ik nog een paarse cape voor een goede prijs krijgen, wat ik dan ook niet kon laten. De rozenkransen waren bijna gratis en er hingen weer honderden sjaals in alle kleuren van de regenboog. Ik blijf dit fleurige erg leuk vinden.
Ook op dit moskeeterrein stikte het van de zwerfkatten. Op sommige plekken staan zelfs houten poezenhuizen. Bij het wachthuis voor de boot aangekomen te zijn, bleken we de vorige net gemist te hebben en moesten we drie kwartier wachten. Maar we zaten warm en droog en het voordeel van die cabrio is, dat ik tenminste overal kan zitten. Door de regen waren we zwaar vervroegd teruggegaan en dat was achteraf maar goed ook, want anders hadden we de laatste boot zeker gemist. Elk nadeel heeft zijn voordeel. Alleen bij grotere ellende moet je wel heel lang zoeken, wat voor nut het heeft. Als het dat al zou moeten hebben…
Op de boot was het vrij rustig en konden we genieten van een tochtje over de Gouden Hoorn bij avondlicht. Best romantisch. Om 20.30 uur waren we weer in Eminönü. Ook vandaag was de Afrikaan die ons een invalide schildpad had verkocht weer niet te vinden. Jammer, we willen toch liever een hele. Omdat het nog niet al te laat was, besloten we de visbrug over te gaan om nog even in de wat noordelijkere wijk Beyoglu te kijken. We wilden naar de Galatatoren, maar bleken al snel hopeloos verdwaald te zijn. Toch knap dat we die toren zomaar konden kwijtraken! We liepen langs een megadrukke weg, die niet over te steken was. Na eindeloos veel gedoe kwamen we aan de overkant en kon het spoorzoekertje voor gevorderden weer beginnen. Gelukkig kregen we al snel hulp van een uiterst vriendelijke Turk. Hij is een heel eind met ons meegelopen. Net zolang tot we onderaan de trappen van de toren stond. Petje af voor zijn vriendelijkheid.
Ook in deze wijk was het ontzettend druk. De straten en trappen waren megasteil, waardoor het per rolstoel geen doen was. Ik moest lopen, wat niet meeviel want juist trappen zijn zo’n ellende en arme Gerard moest dat onding weer naar boven sjorren. De buurt was overduidelijk anders dan de andere wijken. De muren zaten onder de grafitti en er hingen ontzettend veel jongeren rond. De Gladiatoren bleek net dicht te zijn en het panoramische uitzicht over de stad ging dan ook niet door. Jammer.
Wel was er een leuk winkeltje waar we wat (hopelijk) leuke kadootjes voor onze attente taxichauffeurs gekocht hebben. Gerard is geloof ik wel drie keer terug geweest. Elke keer als we net buiten stonden, zagen we iets wat ook wel leuk was. De man moest erg lachen, toen Gerard telkens terugkwam.
Redelijk snel besloten we de wijk weer uit te gaan. Voetje voor voetje schuifelde ik naar beneden. Halverwege stond een groepje hangjongeren, dat nogal onrustig was. Ik vond het wat minder prettig. Maar juist in deze straat, waar we ons helemaal niet op ons gemak voelden, kregen we hulp. Een van de jongens liep naar Gerard toe en bood aan hem te helpen sjouwen (dit gebeurt bijna iedere avond wel een keer) maar nu was het wel een flink eind en een andere jongen kwam naar mij toe, om mij te helpen naar beneden te komen. Juist op de plek waar je het het minst verwachtte, waren ze superaardig. Jongens, dank jullie wel!
We waren helemaal verrot en hadden ook nog steeds niet gegeten. Toen we in de drukke tramstraat een Maccafé zagen, ging Gerard dan ook al snel naar binnen. Na lang wachten kwam hij eindelijk weer terug. Maar tot mijn stomme verbazing zonder eten. “Hè, zijn ze uitverkocht of zo?” Maar nee, het personeel bestond uit een stel lapzwansen, die te beroerd waren je te helpen. Dan niet. Toen hebben we aan de overkant maar een doosje baklava gekocht. Nou, daar waren we wel aan toe, want ik kreeg al een tijdje telkens van die vervelende schokken. Was bang, dat ik zelfs uit de rolstoel zou vallen. Ik werd zo raar in mijn hoofd. Die moderne wijk met zijn steile straten was overduidelijk te veel geweest. Toen we om 00.00 uur eindelijk in het hotel terug waren, stortte ik dan ook meteen op bed neer. Wat een pijn in mijn voet en wat een steken in mijn hart. Ik was te ziek om te slapen, bleef maar schokken houden. Ai, en we bleken precies mijn harttonicum vergeten te zijn en de andere medicijnen ook. Chips! Hopelijk gaat dit vannacht nog een beetje bijtrekken. Ik bestel maar een extra zak zand bij ome Klaas…
We werden vandaag zowaar iets eerder wakker dan de andere dagen, maar dat bleek niet zo veelzeggend te zijn. . Opoe was enorm vervelend, ik was ijskoud en kon niet meer op mijn benen staan van uitputting. Het enige wat ik nog kon was trillen en kokhalzen. Resoluut werd ik dan ook met een kruik naar bed teruggestuurd. “Dit is niets, zo houd je het geen uur vol.” Gerard had gelijk, maar ik voelde me schuldig. Hij moet al de hele tijd die rolstoel duwen en nu kunnen we niet eens weg. Arme jongen. Gelukkig viel ik snel in slaap. Dit dankzij de warme kruik, die ik van Geertje kreeg. Tja, de echte kampeerder heeft alles zelf bij zich en dus ook een waterkoker en een kruik.
Na wat paracetamollen en een flinke dosis hoop, namen we de gok dat het wel weer zou gaan en vertrokken om 13.45 uur uit het hotel. De straten richting Eminönü waren worstvol. Niet te geloven! Het was nog een hele klus om de boot naar Eyüp te vinden, maar na veel vragen en zoeken konden we kantje boord nog mee.
Gedurende een half uur voer de boot kriskras over de Gouden Hoorn. Het leek wel een dronkenmansgang. Maar we hebben geen andere boten geramd en stapten om 15.30 uur ongedeerd in Eyüp uit. Wij hadden gehoopt op een rustig vissersdorpje, waar het aantal mensen per vierkante kilometer nog licht te overzien was, maar helaas. Misschien kwam het door het Grote Slachtfeest, maar het was hier ontzettend druk. Heel veel in het zwart geklede en gesluierde vrouwen en nauwelijks (buitenlandse) toeristen. Dat ‘stomme’ feest verpest wel veel voor ons. De helft is dicht en de andere helft is zwaar overbevolkt in Istanbul. Zucht.
Volgens de boekjes is Eyüp een van de heiligste plaatsen van Istanbul en erg conservatief. Je wordt geadviseerd kleding met lange mouwen en een lange broek of rok te dragen. Vrouwen moeten op de heilige plekken uiteraard weer zo’n charmant hoofddoekje om. Maar goed, wij zijn gast in hun land en willen we wat zien, dan moeten we ons aanpassen. Daar hebben we geen problemen mee. Maar ik ben blij dat ik thuis geen hoofddoekje om hoef. Niet echt mijn ding.
Voordat we het moskeeëncomplex van het bedevaartsoord betraden, slenterden we nog wat door de straatjes met hun mooie, gekleurde houten huizen en langs de vele stichtelijke kraampjes die vol rozenkransen, korans, sleutelhangers met het blauwe oog en andere ‘gewone’ prullaria lagen. Tot mijn verbazing was de prijs van een stuk zeep hier ook drie keer zo laag als in het centrum.
Voordat we de moskee ingingen, besloten we eerst naar de kabelbaan te lopen. Nu is het nog licht! Na wat op het megagrote en dito drukke plein gegeten te hebben, liepen we via de volgende sliert kraampjes richting de teleferic, waar je mee naar boven zou kunnen, alwaar je een prachtig uitzicht over de begraafplaats, de groene heuvels en de Gouden Hoorn zou hebben. Dit leek ons erg leuk, maar de wachtrijen waren nogal depressie bevorderend (twee uur) en we besloten dit dan ook maar te schrappen. Jammer. Zeker ook, omdat ik met dat been en die rolstoel niet via de steile trappen naar boven kon komen. Ik was vandaag dan ook best boos op die misselijke, zieke rotstalkers. Ze hebben zoveel van ons jaar verpest en met een beetje pech ook van de rest van ons leven…Ik ben zó ontzettend veel vrijheid en vertrouwen kwijtgeraakt en helemaal afhankelijk van Gerard.
Gerard is even een stuk naar boven geklommen, omdat er tussen de graven een speciale dienst aan de gang was. Hij was nog niet weg, of ik zag al een spoor bloed gaan. Net toen hij boven was, bleek de dienst afgelopen te zijn. Hij had geen zin om in zijn eentje helemaal naar het café te lopen, het begon wat te miezeren en we besloten om samen het moskeeëncomplex te gaan bewonderen. Ik vond het er in de buurt nogal stinken. Even later zagen we een flinke kudde schapen dicht tegen elkaar aan in een snel geïmproviseerd hok staan. Je kon ze hier ter plekke laten slachten. Bah, ik vind het toch wel zielig.
Precies toen we bij de moskee aankwamen begon het flink te hozen. Dat was nog eens goed getimed. De moskee zag er mooi uit. Warme kleuren en heel sfeervol. Veel biddende mensen. Ik ben naar boven naar de vrouwenafdeling gegaan, waar het ook al druk was. Meestal is er bijna niemand boven. Hier was zelfs een aparte koranstudie-afdeling voor de vrouwen! Voordeel van de bovenverdieping is wel, dat je hiervandaan betere overzichtsfoto’s kunt maken. Maar wat denk je? Was ik eindelijk bovengekomen met dat rot been, bleek de batterij precies leeg te zijn…. Gelukkig rende Gerard even snel de trap op en af en kon ik toch nog foto’s maken. Die jongen verdient nog eens een ere-onderscheiding voor pure liefde. Wat hij al niet voor me overheeft en doet is echt heel bijzonder. Hij is zó ontzettend lief voor me, dat ik af en toe nog steeds denk, dat ik het maar droom.
Een van de redenen die Eyüp tot bedevaartsoord maken is dat de vaandeldrager van de profeet Mohammed hier begraven ligt. Het was een drukte van belang voor zijn tombe. Behalve zijn graf zijn er ook tombes met andere Turkse grootvizieren en hoge heren te bewonderen. Wij waren moe, hadden het koud en het zei ons eerlijk gezegd weinig, dus we besloten weer snel naar de veerboot te gaan. Onderweg in de souvenirsstraat kon ik nog een paarse cape voor een goede prijs krijgen, wat ik dan ook niet kon laten. De rozenkransen waren bijna gratis en er hingen weer honderden sjaals in alle kleuren van de regenboog. Ik blijf dit fleurige erg leuk vinden.
Ook op dit moskeeterrein stikte het van de zwerfkatten. Op sommige plekken staan zelfs houten poezenhuizen. Bij het wachthuis voor de boot aangekomen te zijn, bleken we de vorige net gemist te hebben en moesten we drie kwartier wachten. Maar we zaten warm en droog en het voordeel van die cabrio is, dat ik tenminste overal kan zitten. Door de regen waren we zwaar vervroegd teruggegaan en dat was achteraf maar goed ook, want anders hadden we de laatste boot zeker gemist. Elk nadeel heeft zijn voordeel. Alleen bij grotere ellende moet je wel heel lang zoeken, wat voor nut het heeft. Als het dat al zou moeten hebben…
Op de boot was het vrij rustig en konden we genieten van een tochtje over de Gouden Hoorn bij avondlicht. Best romantisch. Om 20.30 uur waren we weer in Eminönü. Ook vandaag was de Afrikaan die ons een invalide schildpad had verkocht weer niet te vinden. Jammer, we willen toch liever een hele. Omdat het nog niet al te laat was, besloten we de visbrug over te gaan om nog even in de wat noordelijkere wijk Beyoglu te kijken. We wilden naar de Galatatoren, maar bleken al snel hopeloos verdwaald te zijn. Toch knap dat we die toren zomaar konden kwijtraken! We liepen langs een megadrukke weg, die niet over te steken was. Na eindeloos veel gedoe kwamen we aan de overkant en kon het spoorzoekertje voor gevorderden weer beginnen. Gelukkig kregen we al snel hulp van een uiterst vriendelijke Turk. Hij is een heel eind met ons meegelopen. Net zolang tot we onderaan de trappen van de toren stond. Petje af voor zijn vriendelijkheid.
Ook in deze wijk was het ontzettend druk. De straten en trappen waren megasteil, waardoor het per rolstoel geen doen was. Ik moest lopen, wat niet meeviel want juist trappen zijn zo’n ellende en arme Gerard moest dat onding weer naar boven sjorren. De buurt was overduidelijk anders dan de andere wijken. De muren zaten onder de grafitti en er hingen ontzettend veel jongeren rond. De Gladiatoren bleek net dicht te zijn en het panoramische uitzicht over de stad ging dan ook niet door. Jammer.
Wel was er een leuk winkeltje waar we wat (hopelijk) leuke kadootjes voor onze attente taxichauffeurs gekocht hebben. Gerard is geloof ik wel drie keer terug geweest. Elke keer als we net buiten stonden, zagen we iets wat ook wel leuk was. De man moest erg lachen, toen Gerard telkens terugkwam.
Redelijk snel besloten we de wijk weer uit te gaan. Voetje voor voetje schuifelde ik naar beneden. Halverwege stond een groepje hangjongeren, dat nogal onrustig was. Ik vond het wat minder prettig. Maar juist in deze straat, waar we ons helemaal niet op ons gemak voelden, kregen we hulp. Een van de jongens liep naar Gerard toe en bood aan hem te helpen sjouwen (dit gebeurt bijna iedere avond wel een keer) maar nu was het wel een flink eind en een andere jongen kwam naar mij toe, om mij te helpen naar beneden te komen. Juist op de plek waar je het het minst verwachtte, waren ze superaardig. Jongens, dank jullie wel!
We waren helemaal verrot en hadden ook nog steeds niet gegeten. Toen we in de drukke tramstraat een Maccafé zagen, ging Gerard dan ook al snel naar binnen. Na lang wachten kwam hij eindelijk weer terug. Maar tot mijn stomme verbazing zonder eten. “Hè, zijn ze uitverkocht of zo?” Maar nee, het personeel bestond uit een stel lapzwansen, die te beroerd waren je te helpen. Dan niet. Toen hebben we aan de overkant maar een doosje baklava gekocht. Nou, daar waren we wel aan toe, want ik kreeg al een tijdje telkens van die vervelende schokken. Was bang, dat ik zelfs uit de rolstoel zou vallen. Ik werd zo raar in mijn hoofd. Die moderne wijk met zijn steile straten was overduidelijk te veel geweest. Toen we om 00.00 uur eindelijk in het hotel terug waren, stortte ik dan ook meteen op bed neer. Wat een pijn in mijn voet en wat een steken in mijn hart. Ik was te ziek om te slapen, bleef maar schokken houden. Ai, en we bleken precies mijn harttonicum vergeten te zijn en de andere medicijnen ook. Chips! Hopelijk gaat dit vannacht nog een beetje bijtrekken. Ik bestel maar een extra zak zand bij ome Klaas…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
