Cami-dag

Het hotel is vooral ’s morgens nogal gehorig, maar dankzij de watjes slapen we steeds beter. Ik heb het nog steeds megadruk met chaotische dromen, maar qua uren begint het weer op een normaal slaappatroon te lijken. We worden alleen steeds vermoeider.

Ook vandaag waren we nog maar net op tijd voor de eindtijd van het ontbijt wakker. Na het ontbijt vielen we meteen weer twee uur in slaap. ’t Moet niet veel gekker worden. We willen de stad in! Slapen doen we thuis wel weer.

Vandaag blijkt de eerste dag van het grote offerfeest te zijn. We vroegen bij de receptie of de Grote Bazaar dicht was. Ai, hij bleek zelfs alle vier de feestdagen dicht te blijven en met een beetje pech gaat hij maandag pas weer open. Nee hè, dan kunnen we er helemaal niet meer heen?! Dat zou echt balen zijn.

De mensen bij de receptie waren eerst licht stug, maar nu we ze van alles in het Turks konden vragen, ontdooien ze supersnel. We mogen niet eens meer zelf de rolstoel die paar treetjes naar beneden tillen. Ze vliegen nog net niet voor je.

Omdat het precies deze week het grootste feest van Turkije is (tja, dat is het nadeel van totaal onvoorbereid weggaan), wisten we niet zo goed wat we nu moesten of konden gaan doen. We besloten de moskeeënwandeling uiteindelijk maar te nemen, die zijn tenminste altijd open.

Leuk hoor, dat Istanbul net als Rome op zeven heuvels is gebouwd, maar jammer dat ons hotel net precies onderaan één zo’n onding moet staan. Elke dag begint met een flinke klim. Die straat is zo steil, dat Gerard de rolstoel naar boven duwt en ik er achteraan pinguïn met dat rot poot. Eenmaal bovenaan zie ik eerst 5 minuten sterretjes en daarna mag ik dan in mijn cabrio stappen. Zucht.

Tot onze verbazing waren er toch nog best wel wat winkels open. Oké, het is misschien maar 20% van wat er anders geopend is, maar als je nagaat dat Istanbul eigenlijk één grote verzameling winkels, markten en bazaars is, valt er toch nog genoeg te zien onderweg.

Gelijk al aan het eind van die eerste steile rotstraat vond ik eindelijk weer een bruine omslagdoek. Tijdens onze laatste reis in Turkije had ik er ook een gekocht, maar was die in Slovenië meteen weer verloren. Ik was weer helemaal happy en het afdingen ging ook best aardig. Ik laat ze gewoon lullen totdat ze klem staan en eigenlijk wel verkopen moeten.

Even later kwamen we in een ontzettend leuk straatje bij een moskee terecht, waar het wemelde van de bont gekleurde sjaals en die geweldige lampen, waar 3 tot 12 glazen bollen aan hangen in alle kleuren van de regenboog. Zodra ik die lampen zag, viel ik er als een blok voor. We hebben een hele mooie gezien, maar zijn bang dat hij niet heel in Nederland aankomt. Maar ja, hij blijft maar in mijn kop zitten…

De Beyazitmoskee bleek niet al te ver weg te liggen, maar was helaas hartstikke gesloten in verband met renovatie. Alleen het poortje naar de bijbehorende religieuze boekenbazaar was open, maar daar stond maar één kraamhouder. Ook bij de Rustem Pasamoskee vielen we niet in de prijzen. Net als de prachtige toegangspoort aan het Beyazitplein stond ook deze in de steigers. Ze zijn wel lekker druk aan het renoveren hier. Op zich goed, maar zoveel tegelijk? Gisteren zijn we eigenlijk ook al voor Jan Joker naar de overkant gevaren. ’t Is dat we daar zo fantastisch gegeten hebben, anders was het toch wel balen.

Onderweg naar de Suleymanmoskee kwamen we door het straatje waar het de vorige keer zo leuk was, omdat het vol was met oude ambachten. Nu was alles hermetisch gesloten op één klein winkeltje na. Hier lagen allemaal leuke inplakboeken buiten. Alleen zat de deur wel op slot. Vreemd. In het theehuis een stukje terug, dachten ze dat hij even bidden was in de moskee. Hij is vast wel binnen vijf minuten terug. En ja hoor, na even gewacht te hebben kwam er een grote donkere man met een witte tulband aan. Zou hij de verkoper zijn? Yes. Het bleek een Arabier te zijn, die onze namen zowel in het Nederlands als in het Arabisch in onze boeken kalligrafeerde. Echt heel leuk!

Het zal inmiddels niemand meer verbazen dat er ook bij de Suleymanmoskee erg veel in de steigers stond. Gelukkig niet de moskee zelf, maar wel vrijwel alle bijgebouwen (hamam, gaarkeuken, ziekenhuis en weet ik veel wat nog meer). Ik voelde me beroerd en heb eerst maar een paracetamollen en ibuprufenmix gemaakt. Hopelijk werkt ie en blijf ik er wakker bij… Het uitzicht op de Gouden Hoorn en de Bosporus is hiervandaan trouwens erg leuk. In de moskee was net even geen dienst aan de gang en was het er vrij rustig.

Daarna verlieten wij voor het eerst het bekende deel van Istanbul en gingen op zoek naar de Sehzademoskee. De buurt werd wat smeriger en dubieuzer en vonden het er ook nogal stinken. Opeens kwam er een groep mannen uit een deurtje zetten en zeulden iets met zich mee. Ze bleken zojuist even de kop van een koe afgehakt te hebben en het dier aan zijn poten de straat over te sjorren. Gatver, wat een vreselijk ranzig gezicht. Wij zijn voorlopig weer maanden vegetariër. In de auto’s in dat straatje lagen in de kofferbak trouwens ook hele stukken dier. Niet eens verpakt of zo, nee, hup, gewoon in de kofferbak. Lekker fris, morgen weer fijn de appeltjes van de groenteboer erbij. BAH! Het bloed liep hier ook gewoon over straat.

De schemer viel in en de buurt werd alleen maar viezer en dubieuzer. Veel meer bedelaars en zwerfkatten en –honden ook. En waarom gooien ze toch altijd alles maar gewoon op de grond? Echt vies. Ineens liepen we langs een oude poort met boogjes. Verhip, hebben we per ongeluk spontaan dat aquaduct dan nog gevonden, wat ons veel te ver lopen leek? Ja dus.

Langs de muur van de volgende moskee lag een gepromoveerde zwerver. Gelukkig voor hem had hij zelfs een flink matras en een paar dekens. Toch wel een raar gezicht. Wat ook nogal afwijkend was voor vandaag, was dat er helemaal niets van de Sehzademoskee in de steigers stond en dat hij nog mooi was ook. Er lag een grote tuin omheen en langs de paden groeiden volop rozen. Ook stonden er veel soorten bomen in. Zelfs nog een paar palmen. In plaats van de geijkte blauwe tegels, hadden ze hier voor roze gekozen. Helemaal top! En omdat we inmiddels buiten het toeristencentrum waren, stonden er zelfs geen hekjes tot waar de toerist mocht komen. Er was net een dienst aan de gang, waarvan wij de laatste dissonanten nog konden aanhoren. Leuk om het nu eens niet-toeristisch mee te maken!

Daarna waren we al die moskeeën wel zat. Het was donker, we waren erg moe en hoewel het zeker tegen mijn gevoel van vakantie indruist, besloten we toch maar vroeg naar het hotel terug te gaan. Mijn voet was gisteren in de loop van de dag al steeds stijver geworden en een beetje rust is geen overbodige luxe. Istanbul is niet rolstoelvriendelijk qua straten (en juist trappenlopen is niet goed voor die peesplaat), maar gelukkig is de bevolking overwegend vriendelijk en wordt Gerard nog wel eens geholpen door iemand, die dat ding voor ons naar beneden of naar boven zeult. Superaardig!

Na moskee 18 en trap 47 waren we wel even toe aan een vitamineshot en hebben we bij de eerste de beste geopende kiosk, die er netjes uitzag een glas versgeperst granaatappelsap en een glas verse jus d’orange op. Heerlijk. Daarna nog een zakje granaatappellokum met pistache gekocht en wij kunnen er wel weer even tegen.

Om 20.00 uur waren we terug bij het hotel. Precies op tijd voor de voetbalwedstrijd Holland – Turkije die hier maar een paar kilometer vandaan wordt gespeeld. Het leeft hier blijkbaar nogal want van alle kanten horen we de tv’s op dezelfde zender aanstaan. Het is grappig om te horen hoe de Turkse verslaggever de namen van de Nederlandse spelers uitspreekt. We horen steeds ‘Bliend’, Snaidur, Janmat en dan met de klemtóón op de verkeerde lettergreep. Inmiddels is de eerste helft voorbij en staat Holland met 1-0 voor. Heel goed, dat scheelt weer een hoop geschreeuw en getoeter in de buurt. Wat dat betreft hopen we dat Holland wint. Verder maakt het ons letterlijk geen bal uit.