Üsküdar

Leuk, zo’n enthousiaste lange dag, maar ai wat waren we verrot vanmorgen. We hebben de ontbijtzaal nog net voor tijd gevonden, maar zijn eigenlijk te moe om iets naar binnen te krijgen. Daarna hadden we uren nodig om weer tot onze positieven te komen. Eerst maar weer lekker samen in ons grote bad.

Rond 13.00 uur gingen we richting Egyptische bazaar ofwel de kruidenbazaar. Qua afstand zou dit in korte tijd mogelijk moeten zijn, maar qua mensen was dit vandaag hopeloos. Morgen is het grote offerfeest en iedereen is megadruk bezig met het voorbereiden hiervan. Het is te vergelijken met de dag voor kerst in de Hollandse supermarkten. Het was zelfs voor Istanbulse begrippen vreselijk druk. Je kon zowat over de hoofden lopen. En dan moesten wij er nog met een rolstoel doorheen zien te ploeteren… Zelfs Gerard werd licht gek van de drukte en dat is heel wat.

Ook op de bazaar zelf was het ook megadruk. En net als de vorige keer in Istanbul nog net zo irritant. Nergens word je zó nadrukkelijk aangesproken en zowat de winkeltjes ingetrokken als hier. Bah! Eigenlijk vinden we deze bazaar vanwege de vele kruiden, specerijen, losse theeën, Turks fruit en de vele zelfgemaakte geurige zepen helemaal top, maar dat geleur verpest het toch een beetje.

Na een snelle lunch (langwerpige opgerolde pizza, lahmacun) namen we de boot naar het Aziatische gedeelte van Istanbul. Hopelijk is het daar rustiger. De overtocht was eigenlijk best kort (jammer) en een kwartiertje later liepen we al bij een van de mooiste moskeeën van de stad. Helaas waren ze bezig met renovatie en dus konden we er niet in. Jammer. In de nabijgelegen supermarkt hebben we deel twee van onze lunch geregeld: baklava en lokum. Je ziet het, we burgeren al aardig in. De prijzen lijken een stuk hoger dan een paar jaar geleden.

De wandelroute in Üsküdar was niet echt denderend. Ook hier veel winkels, een marktje waar je doof geschreeuwd werd. Eigenlijk is heel Istanbul één grote bazaar met om de haverklap een moskee. Maar die mix bevalt ons prima. Wat valt er in deze stad veel te zien. Het leeft, het bruist en werkt bijzonder aanstekelijk op ons gemoed. Juist omdat het zo anders is als thuis, kunnen we snel afstand nemen van al die ellende.

We besloten via de kustweg terug richting boot te lopen. Verbazingwekkend hoe snel het hier donker is. Van schemer hebben ze niet echt gehoord. Ineens is het donker en is het een stuk kouder. Je hebt hier gewoon de vier seizoenen qua temperatuur op één dag. ’s Morgens is het lente, ’s middags zomer, ’s avonds herfst en als je pech hebt licht winters.

Ergens langs de kade hadden ze met kussens allemaal ligplaatsen voor theeleuten gemaakt. Helemaal top. Hier hebben we op ons dooie gemak thee gedronken en genoten van het uitzicht op het Europese gedeelte, waarvan we de skyline toch al aardig begonnen te herkennen. Pal voor ons in de Bosporus lag de mooi verlichte Leandertoren.

Deze toren zou ooit gebouwd zijn door een Sultan, toen een profeet hem vertelde, dat zijn dochter aan een slangenbeet zou sterven. Hij bouwde een mooi optrekje midden in het water voor haar, om haar aan haar lot te laten ontsnappen. Maar helaas. In een van de manden met etenswaren was een slang gekropen en het meisje stierf dan ook aan de voorspelde slangenbeet.

Wat later in de geschiedenis diende de toren als quarantainestation tijdens een cholera-epidemie, vuurtoren, tolheffingsgebouw en douanekantoor. Nu schijnt het als restaurant en nachtclub gebruikt te worden. Wij geloofden dit wel en bleven prinsheerlijk in de kussens liggen. Kijk, hier kunnen Nederlandse tentjes nog wat van leren. Overal lekkere hangbanken al dan niet met dekentjes. Toch heel wat beter dan een stoel.

Onderweg naar de volgende moskee hebben we als voorgerecht een zakje gepofte kastanjes gegeten. Hier waren we wel aan toe, want die ultradunne wegwaaipizza van vanmiddag zet ook niet echt zoden aan de dijk. De Semsipasamoskee, die ook een van de juweeltjes van Sinan zou moeten zijn, stond helaas ook voor een groot deel in de steigers. We konden alleen de daadwerkelijke gebedsruimte (heel klein) en een stukje van een begraafplaats bewonderen.

Vlakbij de pier gingen we het straatje weer in, waar we de wandeling begonnen waren. We hadden namelijk een authentiek Turks tentje gezien, waar je manti zou kunnen eten en laat dat nu net ons favoriete Turkse gerecht zijn. We hadden ’s middags al gezien dat er veel locals zaten, dus dat zat wel goed.

Nou, dat zat zelfs heel goed. De manti (soort ravioli met boter, rode peper, knoflook en yoghurt) was geweldig! Jammer, dat het tentje aan de overkant ligt, anders gingen we er van de week nog wel een keer eten. Ook de kokkin was erg aardig. Ze vond het leuk om met ons te praten en kwam telkens even kletsen. Aan het eind mochten we niet weg. Thee van het huis, nog een thee, en nog een. We werden volgens mij gigantisch gematst qua prijs. Na een snelle uitwisseling van emailadressen favoriete muziek moesten we echt rennen (Gerard dan) om de boot te halen. Nou, dit is precies gelukt. We hadden op de minuut af de allerlaatste boot naar de overkant.

Leuk om ook bij nacht eens over de Bosporus te varen. Best romantisch. Zodra we ons hotel moeten gaan zoeken, gaat het mis. Dat was acht jaar geleden al zo, gisteren en ook vandaag weer. We hadden het nog aan de politie onderweg gevraagd, maar die kunnen blijkbaar ook geen kaart lezen. Ineens stonden we bij de fontein tussen de Blauwe moskee en de Haghia Sophia? Schiet ons maar lek. Maar echt erg was het niet. De fontein zat vol met lichtjes en er zat een heel showprogramma ingebouwd. We genoten volop. Wat is het toch een geweldige stad! Jammer, dat ie niet wat dichterbij ligt, dan kunnen we vaker een weekendje.

Bij de onderdoorgang bij de Galatabrug hebben we nog gekeken of we de schildpaddenverkoper van gisteren nog zagen zitten, maar die was er helaas niet. Wel een vriend van hem, die ons herkende. We lieten de verminkte schildpad zien (mist 1 poot). De man zei, dat zijn vriend er de rest van de week wel weer zou zijn en dat we hem dan natuurlijk konden ruilen. Bij hem kochten we een leuke olifant. Leuk voor onze verzameling. Ik wou dat ik al dat blije gevoel, wat we hier ervaren in dat beest kon stoppen en er thuis elke keer een beetje uithalen.

Doodmoe, maar met een big smile rolden we pas 00.30 uur het hotel in, waar we meteen in een bad met extra veel schuim doken. We hebben ons in tijden niet zo goed gevoeld als vandaag. In plaats van bereslecht te slapen al dan niet met nachtmerries en met lood in onze schoenen op te staan, hebben we nu gewoon ’s avonds al zin in de volgende dag. Heerlijk in het kwadraat