Genieten!

De nacht was veel te kort. Slapen we boven de keuken, het restaurant of zitten we precies midden in een volière van keihard kakelende vroege vogels? Whatever, we waren uren te vroeg wakker en voelden ons nóg geradbraakter dan gisterenavond, wat best knap was.

Gelukkig hadden we oordopjes bij ons en daarna sliepen we toch nog even. Sterker nog, we sliepen tot 9.45 uur, wat qua ontbijten absoluut niet handig was. Vliegensvlug uit de veren en snel de kleren van gisteren aangetrokken die nog half over de koffer hingen. Daarna was het net een tripje naar zombieland. Voor mij dan. Gerard zei, dat ik nog net niet met vierkante ogen aan tafel zat, maar erg veel heb ik niet meegekregen. Ik was zowat te moe om op mijn stoel te blijven zitten. Ai, wat moet dit worden?

Daarna even gecomputerd, in bad, wat paracetamollen ingenomen, been opgepompt en daarna gingen we rond 14.00 uur dan toch de stad maar in. En eigenlijk was het vrijwel meteen leuk. Een feest van herkenning! Als reïncarnatie bestaat, heb ik toch wel wat Turkse genen overgehouden. Langs het hypodroom, waar tig jaar geleden de paardenrennen werden gehouden en nu nog maar 2 ½ zuilen staan, waarvan er een in Egypte hoort en een in Griekenland, lag een tentje met oergezellige, vrolijk gestoffeerde banken rondom lage tafeltjes. We zijn meteen maar aan de çay gegaan. Oei, wat was die thee sterk. Zelfs voor zo’n klein typisch Turks glaasje waren 2 klontjes eigenlijk nog veel te weinig.

Wel moesten we weer even wennen aan het wat amicalere en soms irritante gedrag van een aantal Turken. Hoewel we zelf gidsjes in onze handen hebben, proberen ze je toch driftig een al dan niet Japans exemplaar aan te smeren, komen er regelmatig schoenenpoetsers naar je toe, die zelfs mijn opblaas-skischoen wilden poetsen en probeerde er ’s avonds iemand aan Gerard maandverband te slijten. Nou, dat had ie net nodig…

In de Blauwe Moskee, waar het gigantisch druk was, kon je goed merken, dat het zomerseizoen voorbij was. Er komt geen water meer uit de kraantjes waar de mannelijke bezoekers hun voeten wassen, voor ze de moskee ingaan om te bidden. Wat een zweetvoetenstank… Ik onthoud niet hoe welke moskee er nu van binnen uitziet, maar ik vind het heerlijk om daar gewoon een poosje te zitten. Zeker als het er niet te toeristisch is. De Blauwe –vernoemd naar de vele blauwe tegeltjes – werd dan ook een bliksembezoekje.

Na ons bezoek aan de Mavi Cami hebben we bij wijze van snelle lunch een een of ander rond broodje op, waar ze chocoladepasta tussen gesmeerd hadden. Zelfs dat kon de pijn niet verzachten. Wat een vieze dingen. Gelukkig was het uitzicht hiervandaan een stuk beter. We stonden op een pleintje met een grote fontein erin, die tussen de Haghia Sophia en de Blauwe Moskee inlag. Echt gaaf.

De Haghia Sophia hebben we gelaten voor wat ie was, die hebben we de vorige keer al bezocht. We kwamen even later spontaan op de Arastabazaar uit. De nieuwste hit voor toeristen zijn de glazen lampen, die aan de buitenkant gemozaïekt zijn. Wauw, echt gaaf! Nu is het super balen, dat we met het vliegtuig zijn, want hoe krijg je zo’n geval met negen glazen lampen in hemelsnaam heel thuis? We hebben ze maar braaf laten hangen. Ook waren er hier en daar mooie kleden, maar flink aan de prijs. We bleken het onderhandelen echter nog niet helemaal verleerd te hebben en liepen even later dik tevreden weg met een nieuwe tafelloper.

Istanbul is wel een stuk westerser en drukker geworden de laatste jaren, ze hadden er nu zelfs de Mac en de Burger King, waar we in de loop van de dag vergelijkend warenonderzoek gedaan hebben. We wilden liever in een plaatselijke lokanta eten, maar die konden we, net als de soeptenten niet vinden.

Genietend van het uitzicht op de zee van Marmara liepen we langs de stadsmuur naar het Topkapipaleis. Omdat het bijna dichtging, hebben we het bij een wandeling door de tuinen gehouden. Ook al hebben we dit paleis al eens eerder bezocht, hier gaan we van de week zeker nog een keer heen. Toen hadden we echter veel te weinig tijd. Maar wat we gezien hadden, vonden we zo gaaf! Nu genoten we van de honderden winkeltjes met hun exotische waren. De mensen vonden het zo leuk dat we wat Turks konden, dat ik helemaal zin heb om vanavond nog even wat woordjes te gaan stampen.

Gerard had nog fut zat en ik hoefde alleen maar niet uit mijn cabrio te vallen, dus gingen we ook nog even naar de Yeni Moskee, waar het zowat uitgestorven was. Heerlijk! We waren verbaasd hoe weinig Turkse moskeegangers er maar waren.

Dan was het op de Galatabrug een stuk drukker. Deze brug loopt over de Gouden Hoorn en het wemelt er van de schouder aan schouder staande vissers. Sommigen halen met 1 hengel wel vier vissen tegelijk naar boven. Onder de brug zaten alleen maar vistentjes. En achter de brug was de vismarkt. Het stonk er dan ook als een reiger en bovendien was het op de brug nogal glad. Bovendien werden we om de 20 seconden aangesproken door een opdringerige Turk, die je zijn restaurant in probeerde te lokken. Nou, dat werkt bij ons averechts. Als ze het vragen, gaan we er zeker niet eten.

De wijk rondom de Galatatoren hebben we maar laten zitten, het was donker en er heerste toch een wat minder prettige sfeer. En ach, we moeten nog iets voor de rest van de week overlaten. Wel een ellende trouwens, dat je alleen via heel veel trappen onder de superdrukke weg door kan. De uitvinding lift zou hier heel prettig geweest zijn. Gerard sjouwde zich rot met die rolstoel. Gelukkig hadden we overal afleiding genoeg. Wat is het toch een super levendige stad. Zelfs in de tunnel onder de weg stikte het van de winkeltjes. En zodra deze sluiten, komen uit allerlei hoeken en gaten de straathandelaars tevoorschijn die hun waren gewoon op een kleedje op de grond uitspreiden. Er zaten dit keer veel zwartwerkers (Afrika?), die leuke, houten kunstvoorwerpjes bij zich hadden, zoals de vrolijk beschilderde schildpad die zijn kop zelf kan bewegen.

Maar wat maken de Turken er een vreselijke puinhoop van. Ze gooien echt alles gewoon op straat. Het beroep straatveger is hier dan ook zeker geen overbodige luxe. Er liggen overal bergen plastic, dozen en ander afval. Echt niet nodig! Bovendien trekt het het nodige ongedierte aan. Gelukkig werden wij alleen getrakteerd op een flink aantal graatmagere zwerfkatten.

Jammer dat de grote bazaar dicht was en wij daarom een eind om moesten lopen. Bovendien waren alle winkeltjes in deze hele wijk rondom de bazaar nu al gesloten. Echt heel boeiend hoor, al die neergelaten rolluiken. Het vinden van ons hotel was nog een hele klus. Maar na tig keer vragen, kwamen we hier dan toch om 22.30 uur aan. Ik wilde nog helemaal niet naar binnen, want ik was in de loop van de dag alleen maar lekkerder in mijn vel komen te zitten. Ik heb zo’n zin om nog veel meer te gaan bekijken. We hebben eigenlijk niet echt nieuwe dingen gezien, maar het was een fijne dag geworden. Gewoon jammer, dat ie om is. Hoewel het overal megadruk was, vonden we het toch heel leuk en ontspannen om overal lekker rond te struinen. We hebben gewoon nu al zin in morgen!