Hectisch dagje
Door: MGJ
Blijf op de hoogte en volg Gerard en Manuela
13 Oktober 2013 | Turkije, Istanbul
Na een niet al te beste nacht, waarin ik een creatieve nachtmerriemix van het ongeluk in Spanje en de stalkers had, stond ik 's morgens al te stuiteren naast mijn bed. Qua inpakken lagen we gelukkig aardig op schema en toen onze vrienden ons tegen enen kwamen halen, waren we dan ook startklaar. Wim en Ria super, dat jullie ons zo last-minute wilden wegbrengen!
We waren rond 14.00 uur op Schiphol en het inchecken ging fluitend. Dankzij de rolstoel mochten we naar een apart loket waar niemand voor ons was. De andere rij was behoorlijk lang. Aardige lui, die mensen van Transavia.
Het boarding gedeelte leek wel een halve stripteasetent. Er moesten heel wat kledingstukken en dan vooral schoenen, riemen en sieraden af. Op een gegeven moment zei de douanebeambte: "Mag ik uw rolstoel even checken?" Ik was nogal verbaasd. Is dit nieuwe service of zo? Ik zei nog, dat hij licht naar links afweek, maar dat het verder wel ging. Maar nee, dat bedoelden ze niet. Hij werd onderzocht op drugs of weet ik wat en zelfs de krukken moesten eraf en door de scan. tjonge, ze brengen je hier wel op ideeen... Maar ja, ik had ook nog van alles in mijn walker kunnen stoppen, behalve mijn zere voet. Dat werd echter niet gecontroleerd.
De rolstoel mocht tot halverwege de slurf mee naar binnen en zou vandaar naar beneden getransporteerd worden. Net voordat we het vliegtuig instapten, hoorden we vrolijk gebel. Ah, de rolstoel wordt gehaald. Wij hadden er pas een gigagrote knalroze fietsbel opgezet.
Hoewel je voor alles extra moet betalen (per koffer en dan ook nog per gewicht, voor normale beenruimte en voor extra beenruimte, hadden wij mazzel. De eerste 7 rijen hebben ruime plaatsen en invaliden worden daar standaard neergezet. We zaten op rij 2. Drie stoelen voor ons tweeen. Echt lekker!
Eigenlijk mocht je per persoon maar een stuk handbagage meenemen, maar mijn krukken mochten ook mee naar binnen. Ze waren supervriendelijk voor me. De stewardess vroeg of het ging. Ik vroeg haar, of ik mijn been misschien af mocht doen en of ie nog in het bagageluik paste. De man achter me trok helemaal wit weg. Ai, die wist natuurlijk niet dat we die walker altijd dat been of dat poot noemden. Gelukkig kon hij er even later wel om lachen.
Alleen jammer, dat we maar niet opstegen. We zouden 16.10 uur de lucht ingaan, maar om 16.30 uur stonden we nog steeds op Schiphol. Op een gegeven moment werd er omgeroepen waarom. Er bleken een paar reizigers bij de boarding zo'n ruzie te hebben en erg agressief te zijn, dat de marechaussee erbij geroepen moest worden. Oh help, die komen toch niet precies bij ons zitten hè?
Er schijnt een belangrijke voetbalwedstrijd (NL- Turkije) as dinsdag gespeeld te worden. Wij waren bevreesd voor wilde hooligans. Komen er drie kwartier later twee hele oude Turkse mensjes het vliegtuig ingeschuifeld. Zijn dat die agressievelingen? ze kunnnen amper op hun benen staan? En toen ze net zaten, werden ze er toch weer uitgehaald en moest hun bagage ook weer uit het ruim gevist worden. Ineens kwam er ook een KLM-stewardess naar binnen lopen. Was zij misschien twee passagiers kwijt? Maar goed, na eindeloos wachten (en lichte stress door de woorden agressie en marechaussee) vertrokken we dan een uur later toch naar Istanbul.
Na een flard van Amsterdam gezien te hebben, waren we al snel in de wolken. Letterlijk dan, figuurlijk komt hopelijk nog. Weer een paar minuten later vlogen we boven de wolken. Wauw, dat is zó gaaf. Een wonderbaarlijke wattenwereld met een strakblauwe lucht erboven. Je krijgt gewoon zin om er even in te gaan liggen. Helaas, dat zat niet bij de prijs in.
De vlucht was prima en we landden om 20.15 uur , meteen 21.15 uuur (leuk dat tijdsverschil) in Istanbul. Meteen aan het begin van de slurf stond al een rolstoel klaar, waar ik door een EHBO'er ingezet werd. Voor ik iets kon zeggen, reden we al. "Hallo, ik heb zelf een rolstoel bij me en wacht aub even op mijn man! Het is geen jongleur die met vier tassen en een fototoestel kan meerennen!"
We gingen in sneltreinvaart door de luchthaven. Hij drong overal voor. Binnen een 1 minuut hadden we onze visa, daarna gingen we door de speciale pascontrole voor personeel en diplomaten, waar we ook weer binnen een minuut klaar waren.Daarna racete hij naar de bagagehal. tjonge, we hadden wel een recordsnelheid gehaald vandaag. Maar ja, hardlopers hè..... De koffers kwamen redelijk snel, maar toen bleek mijn rolstoel kwijt en de shuttleservice van het hotel was niet op komen dagen. Hadden wij net geregeld dat we met een ander bedrijf met de bus mee mochten, kon zij niet langer wachten, omdat de politie moeilijk deed. Hun bus moest nú gaan vertrekken. Wat een ellende.
Ik was er al bang voor, dat die EHBO'er, niet begreep dat ik zelf een rolstoel had. Ik had het al een paar keer gezegd en hij zei, dat hij het begreep. Tja, dat zeggen Turken altijd.
Na heel veel gedoe, telefoontjes en ellende konden we nog een shuttlebus regelen. De man reed een geweldige, nachtmerriebevorderende slalomrace over de megadrukke snelweg, intussen druk bellend en papieren lezend. Hij kon echter het hotel van de andere mensen niet vinden, waardoor we de Aziatische wijk Uskudar wel heel grondig gezien hebben. Ongelooflijk dat de Tomtom hier nog niet uitgevonden is.
Gelukkig vond hij het eindelijk en waren wij de stinkende, smakkende, herriemensen kwijt. En nu op naar ons hotel aub. Gelukkig deed hij dat. Hij vond het geweldig dat we wat Turkse woordjes kenden. En toen ik bij het uitstappen de Turkse volzin 'aangenaam kennis met u gemaakt te hebben' er nog redelijk uitkreeg, viel hij zowat steil achterover. Hij was bijzonder behulpzaam bij het uitstappen en ook in het hotel mochten we niets zelfs doen, zodra ze dat been zagen. Niet gedacht, dat het ooit nog voordelen zou hebben.
00.30 uur waren we op de kamer. En wat voor een. Het hotel heeft ruim 100 kamers, en twee bijzondere. Een is de suite (niet te betalen) en de ander is de royale balkonkamer (waar er maar 1 van is) en die hebben wij. Yes! Gelukkig zijn de Turken zelden moeilijk en en het woord openingstijd is rekbaar. Tegenover het hotel zit een minimarktje, dat tot 03.00 uur open was. Snel een koud biertje en 5 liter water gehaald en daarna in bad gedoken. Wij ziijn helemaal verrot. We wilden eigenlijk nog heel even naar buiten, maar konden nog net ons bed halen. Istanbul, tot morgen dan maar!
We waren rond 14.00 uur op Schiphol en het inchecken ging fluitend. Dankzij de rolstoel mochten we naar een apart loket waar niemand voor ons was. De andere rij was behoorlijk lang. Aardige lui, die mensen van Transavia.
Het boarding gedeelte leek wel een halve stripteasetent. Er moesten heel wat kledingstukken en dan vooral schoenen, riemen en sieraden af. Op een gegeven moment zei de douanebeambte: "Mag ik uw rolstoel even checken?" Ik was nogal verbaasd. Is dit nieuwe service of zo? Ik zei nog, dat hij licht naar links afweek, maar dat het verder wel ging. Maar nee, dat bedoelden ze niet. Hij werd onderzocht op drugs of weet ik wat en zelfs de krukken moesten eraf en door de scan. tjonge, ze brengen je hier wel op ideeen... Maar ja, ik had ook nog van alles in mijn walker kunnen stoppen, behalve mijn zere voet. Dat werd echter niet gecontroleerd.
De rolstoel mocht tot halverwege de slurf mee naar binnen en zou vandaar naar beneden getransporteerd worden. Net voordat we het vliegtuig instapten, hoorden we vrolijk gebel. Ah, de rolstoel wordt gehaald. Wij hadden er pas een gigagrote knalroze fietsbel opgezet.
Hoewel je voor alles extra moet betalen (per koffer en dan ook nog per gewicht, voor normale beenruimte en voor extra beenruimte, hadden wij mazzel. De eerste 7 rijen hebben ruime plaatsen en invaliden worden daar standaard neergezet. We zaten op rij 2. Drie stoelen voor ons tweeen. Echt lekker!
Eigenlijk mocht je per persoon maar een stuk handbagage meenemen, maar mijn krukken mochten ook mee naar binnen. Ze waren supervriendelijk voor me. De stewardess vroeg of het ging. Ik vroeg haar, of ik mijn been misschien af mocht doen en of ie nog in het bagageluik paste. De man achter me trok helemaal wit weg. Ai, die wist natuurlijk niet dat we die walker altijd dat been of dat poot noemden. Gelukkig kon hij er even later wel om lachen.
Alleen jammer, dat we maar niet opstegen. We zouden 16.10 uur de lucht ingaan, maar om 16.30 uur stonden we nog steeds op Schiphol. Op een gegeven moment werd er omgeroepen waarom. Er bleken een paar reizigers bij de boarding zo'n ruzie te hebben en erg agressief te zijn, dat de marechaussee erbij geroepen moest worden. Oh help, die komen toch niet precies bij ons zitten hè?
Er schijnt een belangrijke voetbalwedstrijd (NL- Turkije) as dinsdag gespeeld te worden. Wij waren bevreesd voor wilde hooligans. Komen er drie kwartier later twee hele oude Turkse mensjes het vliegtuig ingeschuifeld. Zijn dat die agressievelingen? ze kunnnen amper op hun benen staan? En toen ze net zaten, werden ze er toch weer uitgehaald en moest hun bagage ook weer uit het ruim gevist worden. Ineens kwam er ook een KLM-stewardess naar binnen lopen. Was zij misschien twee passagiers kwijt? Maar goed, na eindeloos wachten (en lichte stress door de woorden agressie en marechaussee) vertrokken we dan een uur later toch naar Istanbul.
Na een flard van Amsterdam gezien te hebben, waren we al snel in de wolken. Letterlijk dan, figuurlijk komt hopelijk nog. Weer een paar minuten later vlogen we boven de wolken. Wauw, dat is zó gaaf. Een wonderbaarlijke wattenwereld met een strakblauwe lucht erboven. Je krijgt gewoon zin om er even in te gaan liggen. Helaas, dat zat niet bij de prijs in.
De vlucht was prima en we landden om 20.15 uur , meteen 21.15 uuur (leuk dat tijdsverschil) in Istanbul. Meteen aan het begin van de slurf stond al een rolstoel klaar, waar ik door een EHBO'er ingezet werd. Voor ik iets kon zeggen, reden we al. "Hallo, ik heb zelf een rolstoel bij me en wacht aub even op mijn man! Het is geen jongleur die met vier tassen en een fototoestel kan meerennen!"
We gingen in sneltreinvaart door de luchthaven. Hij drong overal voor. Binnen een 1 minuut hadden we onze visa, daarna gingen we door de speciale pascontrole voor personeel en diplomaten, waar we ook weer binnen een minuut klaar waren.Daarna racete hij naar de bagagehal. tjonge, we hadden wel een recordsnelheid gehaald vandaag. Maar ja, hardlopers hè..... De koffers kwamen redelijk snel, maar toen bleek mijn rolstoel kwijt en de shuttleservice van het hotel was niet op komen dagen. Hadden wij net geregeld dat we met een ander bedrijf met de bus mee mochten, kon zij niet langer wachten, omdat de politie moeilijk deed. Hun bus moest nú gaan vertrekken. Wat een ellende.
Ik was er al bang voor, dat die EHBO'er, niet begreep dat ik zelf een rolstoel had. Ik had het al een paar keer gezegd en hij zei, dat hij het begreep. Tja, dat zeggen Turken altijd.
Na heel veel gedoe, telefoontjes en ellende konden we nog een shuttlebus regelen. De man reed een geweldige, nachtmerriebevorderende slalomrace over de megadrukke snelweg, intussen druk bellend en papieren lezend. Hij kon echter het hotel van de andere mensen niet vinden, waardoor we de Aziatische wijk Uskudar wel heel grondig gezien hebben. Ongelooflijk dat de Tomtom hier nog niet uitgevonden is.
Gelukkig vond hij het eindelijk en waren wij de stinkende, smakkende, herriemensen kwijt. En nu op naar ons hotel aub. Gelukkig deed hij dat. Hij vond het geweldig dat we wat Turkse woordjes kenden. En toen ik bij het uitstappen de Turkse volzin 'aangenaam kennis met u gemaakt te hebben' er nog redelijk uitkreeg, viel hij zowat steil achterover. Hij was bijzonder behulpzaam bij het uitstappen en ook in het hotel mochten we niets zelfs doen, zodra ze dat been zagen. Niet gedacht, dat het ooit nog voordelen zou hebben.
00.30 uur waren we op de kamer. En wat voor een. Het hotel heeft ruim 100 kamers, en twee bijzondere. Een is de suite (niet te betalen) en de ander is de royale balkonkamer (waar er maar 1 van is) en die hebben wij. Yes! Gelukkig zijn de Turken zelden moeilijk en en het woord openingstijd is rekbaar. Tegenover het hotel zit een minimarktje, dat tot 03.00 uur open was. Snel een koud biertje en 5 liter water gehaald en daarna in bad gedoken. Wij ziijn helemaal verrot. We wilden eigenlijk nog heel even naar buiten, maar konden nog net ons bed halen. Istanbul, tot morgen dan maar!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
