61. Lest best

Tot onze verbazing was het vandaag weer schitterend weer. Gerard is natuurlijk niet voor niets tester en ging vanmorgen een temperatuurexperimentje doen. Gisteren was het zwaar bewolkt en maar 10 graden. Vanmorgen was het in de zon 22 graden en in de schaduw 14. We hadden heerlijk geslapen op een super rustig plekje. Ik begin zowaar weer wat vakantiegevoel te krijgen. Eindelijk.

Omdat ik geen zin heb om alleen de toeristische attracties af te rijden, pak ik regelmatig een wit weggetje. Eigenlijk wil ik alle weggetjes op de Lofoten gezien hebben. Het liefst hadden we ook wandelingen door de bergen naar verlaten strandjes gemaakt, waar niemand komt. Helaas is dat voor dit jaar geen optie meer. Balen. Maar goed, wij kwamen met de camper in het gehucht Ytresand uit, waar een prachtig wit zandstrand uitnodigend op ons lag te wachten. Het water was mooi blauw en een stukje verder in zee lag nóg een mooi wit strandje. Dan is het zulk mooi weer en dan loop je helemaal alleen over het prachtige strand, waar zelfs orchideeën bloeiden. Echt gaaf!

Daarna was het tijd om die twee pittige bruggen weer te nemen. Het uitzicht was zo vreselijk mooi, dat ik aan het eind gekeerd ben en die dingen nóg een keer gereden heb, zodat Gerard ook van de andere kant kon genieten. Wat een ruig land. We zullen al dat mooie, ongerepte natuurschoon in Nederland wel missen. Ik denk dat we hier maar zo’n leuk rood huis gaan kopen.

Een stukje verder zagen we een bijna gifgroen stukje water. Heel bizar. Net voor Reine hadden we weer zo’n stukje prachtig felgroen water. Er bleek een gigantisch groot rotsblok net onder de oppervlakte van het kristalheldere water te liggen, die helemaal begroeid was met super groene algen. Heel gaaf om te zien! Daarna werd het even hindernissenbaan. Dat is het op de Noorse wegen sowieso al, maar nu hadden we pittige wegwerkzaamheden hoog op de berg langs een steile afgrond. Gelukkig stond er een hekje van 50 cm… En ja, dit is cynisch. Er lag geen asfalt. Gravel, grote stenen en flinke kuilen. Ze waren maar liefst drie of vier tunnels achtter elkaar aan het aanleggen. De stofwolken waren dan ook niet van de lucht. Er vlak na was een grote viswinkel annex stokvishandel, waar een flinke kar met grote kabeljauwkoppen stond. Ook stond er nog een droogrek waar het een en ander aan hing. Hier gaan we mooi even pauze houden. De winkel lag vol met stapels stokvis in allerlei maten. Gerard heeft hier behalve een broodje zalm – dat wordt weer drie dagen niet zoenen – ook walvis en heilbot gegeten. De walvis smaakte meer naar vlees dan naar vis en was behoorlijk stevig en de heilbot leek veel op de zalm. Terwijl hij hier van zijn proeverijtje genoot, schoot ik in de winkel en daarbuiten de nodige griezelfoto’s van reuze kabeljauw- en zeewolfkoppen.

Daarna ging het via bruggen en tunnels dan echt richting Reine; een van de mooiste plaatsjes op de Lofoten. Het uizicht aan het begin van de baai was prachtig. De rode huisjes langs het blauwe water en op de achtergrond de grote, grillige kale bergen rondom de Reinefjord. Super gaaf. Wij wilden hier heel graag varen, maar dat is niet gelukt. Na half augustus gaan de kinderen weer naar school en stoppen vrijwel alle toeristische attracties en is Noorwegen weer voor 11 maanden in winterslaap. Ja, we kunnen morgenochtend om 8.00 uur de veerboot nemen naar een een of ander strandje en dan naar een dorpje wandelen een paar kilometer verderop en een berg over, maar of en wanneer je dan weer terugkomt? Geen idee. We gaan wel even naar de toeristeninformatie. Helaas bleek Reine er geen een te hebben en die van Moskenes was al om 14.00 uur dichtgegaan. Ai. Dan rijden we maar verder naar het allerlaatste plekje wat met de auto op de Lofoten te bereiken is; Å. Dan moet je op een gegeven moment een tunnel door en daar achter is alleen een grote parkeerplaats? Maar goed, daar hebben we de camper neergezet en daarna even een stukje gelopen. Toen we in Å aankwamen, leek het niet zo’n geweldig dorp, maar toen we er doorheen liepen, vonden we het hartstikke leuk. Weer al die rode visserhuisjes, die nu aan toeristen verhuurd worden en een soort openluchtmuseum, waar we morgen een kijkje gaan nemen. Net toen wij bij de haven waren, kwam er een aantal stoere mannen aan, die waren wezen zeevissen. Lieve hemel, wat een kanjers van vissen hadden ze gevangen! Als je weet wat hier rondzwemt, ga je echt niet meer vrijwillig het water in. Gerard ging nog even kijken hoe de mannen in grote witte schorten de vis gingen schoonmaken. Ik kon het niet aanzien en ben vast weggestrompeld. De pijn in mijn voet was heel heftig (we zouden eigenlijk het dorpje niet ingaan en ik had mijn walker niet aan…) maar Gerard was zo lief een van zijn krukken af te staan en zo zijn we uiteindelijk weer bij de camper gekomen. Ook in Å hebben we trouwens geïnformeerd naar boten naar de vogeleilanden en de speciale getijdenstroom, maar er vaart niets meer. Balen. Volgens mij zijn die Noren de kerstboom al aan het optuigen.

Tja, en nu zitten we dan in de camper. Ik met een ijszak om mijn voet en Gerard met een reisgids van Noorwegen. We staan best rustig, maar echt mooi is het niet op een grote parkeerplaats. Je ziet voor en naast je alleen maar beton en auto’s en achter ons kijken we uit op de droogrekken voor de kabeljauw. Echt jammer, dat de prachtige toer door de Lofoten er nu opzit. We hebben niet echt een vakantiegevoel gehad, lang niet zo kunnen genieten als anders, maal wel duidelijk gesignaleerd dat het hier mooi is. De foto’s van prachtige zonsondergangen boven weergaloze landschappen hebben we niet meer kunnen maken, want van middernachtzon is allang geen sprake meer, maar verder was het toch heel bijzonder hier. Morgen nog het stokvismuseum en hopelijk kunnen we nog ergens een boottochtje versieren. Maar het verste puntje is vandaag gehaald. Morgen valt er niets meer te ontdekken en te bereiken. Aaaah, wat jammer. Het verste punt heet toch niets voor niets Å. Maar qua eilanden was de laatste toch echt wel de mooiste. Lest best!