9. l’Aquila, de stad met een groot litteken

Vannacht geen carillons, geen tokkies, geen schreeuwende mensen of toeterende auto’s, we hadden alleen maar een drummer die net zo lang doorging tot de boktorren zijn stokken opgevreten hadden. Wij weten nu, dat dat zo’n anderhalf uur duurt. Daarna ging het zo vreselijk regenen, dat we überhaupt niets anders meer KONDEN horen. Weet niet of dit goed of slecht nieuws is. Maar na 1.30 uur kregen we toch twee ogen tegelijk dicht. Hoezo vakantie?

Ik werd met heftige buikpijn wakker. Fijn, opoe! Snel pillen en weer terug. De rest van de ochtend licht comateus doorgebracht. Gerard daarentegen was onwijs goed bezig. Hij heeft het voor elkaar gekregen om met die vage roestige stukjes weer een strak functionerende handrem te repareren. Chapeau schat, ik vind het grote klasse! Tijdens onze vorige vakantie hadden we veel gedoe met de startmotor. Net voor we weggingen had de monteur daar goed naar gekeken, een indrukwekkend verhaal opgehangen over te weinig drukopbouw en een uitlaat die er te dicht langsliep, waardoor hij de startmotor geïsoleerd had, met als gevolg, dat ie nu helemaal oververhit is en we nog twee keer zo lang moeten wachten, eerdat we na het tanken of een pauze weer verder kunnen. Gerard was er al dagen helemaal klaar mee en heeft de hele boel er vanmorgen weer afgesloopt. ’t Is jammer, dat ik niet nog een uur langer heb geslapen, want dan had hij de motor misschien ook eens op kunnen voeren, zodat we ook eens 120 km per uur i.p.v. per dagdeel gaan. Dat schijnt nog onder het hoofdstuk toekomstmuziek te vallen.

I.v.m. slecht weer wat enkele dagen gaat duren volgens de voorspellingen, besloten we door te steken naar de oostkust en moesten we de hele dag rijden. Aan het eind van de middag kwamen we door l’Aquila, een middelgrote plaats die een maand geleden zwaar getroffen is door een stevige aardbeving.

Aanvankelijk leek de schade reuze mee te vallen. Totdat we in het laatste deel van de stad kwamen. Daar stonden zeker 50 tot 60 grote telekranen zij aan zij tussen de kapotte huizen. Wow, dat was heftig. Er wordt met man en macht en gigantisch veel materiaal gewerkt om de stad weer leefbaar te maken. Volgens internet schijnt de helft van de kapotte huizen alweer bewoond te zijn. Nou, als je ziet hoe veel huizen er nog kapot zijn, dan kun je op je vingers natellen, dat zich hier een behoorlijke ramp heeft voltrokken. We hebben dan ook heel wat beschadigde huizen gezien, overal stellages, kapotte wegen, wegen die ineens niet meer verder gingen, handgemaakte borden, stellages om nog overeind staande huizen te beschermen, hekken waaraan foto’s van slachtoffers je aankeken, bloemen, knuffels en soms een vlag. De hele wijk rook naar beton en stof. Het leek wel alsof we in een soort oorlogsgebied reden. Dode straten. Hele rijen huizen zonder leven. Honden, die ineens geen baasje meer hadden en troosteloos door de straten liepen. Een pand zonder voorgevel, waar de wasmachine nog stond en de was al maanden wapperde maar er niemand meer was om het af te halen.

Iedereen weet dat een aardbeving met veel doden heftig is. En toch, als je er zelf rijdt is het zó anders, dan op tv of in de krant. Het kippenvel stond op mijn armen.

De stad uit viel ook niet mee. Op een gegeven moment moesten we volgens een agent nota bene bij het kruispunt linksaf en daarna de eerste rechts en daarna zouden er borden richting snelweg staan. Ja, vast wel, maar die hebben wij nooit gevonden. Linksaf lukte nog en daarna zaten wij vast. De straat werd smaller en smaller en de bocht was veel te krap voor een camper. Nou, hoera, daar stonden Jut en Jul dan weer. Muurvast. Gerard dacht aanvankelijk nog, dat het met 6 keer steken wel zou lukken, maar dat viel echt onder de categorie ernstige illusie.

Inmiddels stond er een rij auto’s achter ons, waar ik niet echt heel relaxed van werd. Na twee keer steken, stonden we weer recht, maar konden we geen kant op. Dan maar bij iemand het erf op, om de meute achter ons te laten passeren. Zodra het even rustig was, heb ik Gerard achteruit geloodst, tot hij ergens kon draaien. Intussen moest ik ook nog het onrustige verkeer regelen en daarna moesten we ook nog spook gaan rijden, omdat dat de enige weg was, waar de camper doorheen paste. Joehoe….. en we wisten dat er zojuist nog een paar agenten stonden. Maar goed, ook dat is weer gelukt en de smerissen waren weg. Het was een onverwacht heftige middag. Een stad met een trauma en een overvolle begraafplaats. En zelfs deze was beschadigd.