10. Dit geloof je niet ...

Na de heftige rondrit in l’Aquila vond Gerard op de camperapp een rustige plaats in een vrij klein dorpje bij een tennishal. Bij de recensies stond dat dit op zich een erg rustige plek was, alleen ’s morgens niet i.v.m. schoolbussen. Nou, de tennisbaan was al gesloten en de buitenbaan lag half vergaan aan de rand van de parkeerplaats. Dat zag er niet veelgebruikt meer uit. En waar al die schoolbussen moesten staan? Er stond wel een schuurtje, maar daar zat alleen een gewone deur voor personen in? Bovendien was het vrijdagavond, dus wat nu schoolbussen? Wij hadden het er de hele avond heerlijk rustig.

Maar ja, je voelt hem al aankomen. Wij helaas niet. De volgende ochtend werd ik wakker van veel geronk en nogal wat kabaal van een bende brommende en babbelende buschauffeurs, die ‘gezellig’ naast ons openstaande raam stonden, terwijl al die bussen minstens een half uur stationair stonden te draaien. Aaaaaah, nee, die gaan hier op zaterdag ook naar school! Help!

Slaappillen, oordoppen, een kwartier hoesten om die gore dieseldampen weg te krijgen en toen ging het wel weer. Een paar uur later was het tijd voor sanitaire klusjes en gingen we toch eens kijken waar ze al die bussen verstopt hadden. Bleken ze via dat kleine snertdeurtje de hele voorgevel open te kunnen trekken en stond me er toch een grote hal! We wisten niet wat we zagen. Het leek zo klein en wij dachten dat het verhaal over die bussen al lang verleden tijd was? Keep on dreaming, maar niet hier!