18. Matera

Je kunt wel merken dat we in een gebied zijn, waar heel veel grotten en ravijnen en onderaardse niveaus zijn. Zelfs ik slaap zó verschrikkelijke diep! Ik heb zelfs al twee nachten geen nachtmerries. Yes, het wordt nog wel eens wat. Ik was pas om 10.30 uur wakker! Ai, het busje van de camping van 9.00 uur gaan we dus niet meer halen. Maar dat zal Gerard worst zijn. "Wat nu busje van de camping? Ik rijd gewoon zelf!" Die jongen is nergens gek te krijgen en rijdt overal zelf. Ik weet nog dat we ergens bij Athene een zesbaanssnelweg hadden en wij van baan 6 naar 1 moesten. We zijn zo ongeveer weg getoeterd, ik was allang doorgereden, maar manlief niet. Die is in elkaar gezet met stalen zenuwen en schuift heel rustig steeds een baantje op en ook hier in Italië laat hij zich door niets en niemand gek of bang maken. Wij gingen dus gewoon zelf met de camper Matera in. Ik overwoog van te voren nog een infuus met die dubieuze notenlikeur, maar dat kan altijd nog.

Bij de receptie van de camping, tjonge, dat ik ooit nog eens zo’n zin zou typen……, kregen we een handige plattegrond en een goede tip voor een prachtige uitzicht op de oude wijk van Matera, waar wij eerst maar eens heen gingen. We moesten wat klimmen en klauteren, maar op een gegeven moment hadden we inderdaad een heel mooi uitzicht over de oude wijk Sassi, de canyon, het woeste modderriviertje, een aantal grotten in het groene heuvellandschap en zelfs een stoere hangbrug over dat koffiekleurige riviertje. Die vond ik wel gaaf, maar veel te ver lopen.

Daarna gingen we proberen een plekje te bemachtigen in het oude gedeelte. Achteraf hadden we de camper veel te snel neergezet, want steeds zagen we nog invalidenparkeerplaatsen veel dichterbij de Sassiwijk die nog vrij waren. Zucht. Wij hebben ons weer eens voor Jan met zo’n hele korte achternaam op de kast laten jagen, dat het met de camper onmogelijk en onveilig was hier. Maar goed. We stonden en Gerard zag het wel zitten om mij rond te rijden. Het gaat hartstikke goed met zijn knie!

We konden eerlijk gezegd niet veel wijs worden uit de plattegrond en gingen dus maar een beetje onze eigen gang. Het eerste stukje stad was nog modern, maar al snel kwamen we weer in de wit-beigeachtige huisjes terecht die op en aan elkaar gebouwd waren. Maar als je denkt dat dit het enige was, dan heb je het mis. We hebben ook ontzettend veel kerken gezien. De een nog mooier dan de ander. Het was een ontzettend pittige klim naar boven om de dom te kunnen bezichtigen, maar dat was de moeite zeker wel waard. Die marmeren trappen, die zich tussen de huisjes door kronkelden, afgewisseld met leuke doorkijkjes en af en toe een fraai vergezicht over de stad. Het was echt gaaf!!! En net toen we boven waren, voelden we weer nattigheid. Wel gloeiende, het is zeker weer 15.00 uur?! Je kan er de laatste dagen gewoon de klok op gelijkzetten. Om 15.00 uur heb je regen en soms stopt het na een paar uur en soms pas ’s nachts. We worden het wel een beetje zat. Het is al zo’n gedoe met een rolstoel. Je bevriest er ter plekke in, je poot wordt zeiknat en duurt weer dagen eerdat ie droog is en daarna heb je het weer uren koud. Bah!

Matera gaat in 2019 de culturele hoofdstad van Europa worden en daar waren veel mensen nogal verbolgen over. Er waren zo veel mooiere steden in Italië en waarom dan die gekke stad, met die holbewoners die in zulke ongezonde en miserabele omstandigheden zouden leven, aldus de reisgids. De sassi zijn vreemde holwoningen die trapsgewijs tegen het ravijn aanliggen in twee wijken aan de voet van de kathedraal. Pas toen ze samen met de meer dan 150 grotkerken door de Unesco tot werelderfgoed uit werden geroepen, ging men de stad pas anders bekijken. En terecht. Het is echt een hele bijzondere stad. Ook het feit dat de film: The Passion of Christ hier is opgenomen, trekt veel extra toeristen. Je kunt hier heerlijk ronddwalen in de wirwar van straatjes en steegjes en steeds genieten van andere stukjes mooie, sfeervolle stad. De hoogteverschillen zijn extreem, dat is wel een minpuntje, maar verder is het hier echt genieten! Matera schijnt trouwens samen met Jericho en Aleppo tot de oudste steden ter wereld behoren! Fascinerend!


Maar goed. De regen viel dus weer eens met bakken uit de hemel en het water gutste in stromen door de steile straatjes over de marmeren steentjes, die ook nog eens schots en scheef liggen naar beneden. Een gevaarlijke glijbaan dus. Wij gingen eerst maar eens de kathedraal bekijken. Van buiten was hij erg mooi, maar ook van binnen keken wij onze ogen uit. Er was bijzonder royaal met goud omgesprongen, waardoor hij er behoorlijk chic uitzag. Wauw, best heel mooi.

Helaas was het weer na ons bezoek nog steeds prut. Ik weet niet hoe lang we wel niet onder een van de vele poorten hebben gestaan met al die ratelende Italianen en Chinezen om ons heen. Ik kan daar echt niet tegen en wilde verder, maar helaas wou mijn chauffeur niet. Op een gegeven moment ben ik zelf maar gaan lopen. Nou ja, meer sjokken. Ik baalde als een stekker. Dat het regent is nog tot daar aan toe, maar dat je geen fatsoenlijke foto meer kunt maken, dat is pas echt goed waardeloos als je net ergens loopt waar het hartstikke mooi is!

We hadden uitzicht op de heuvels met het ravijn en wat grotten, maar ook op een pleintje met een kerk en daarachter, een stuk hoger, een grotkerk met een flink kruis erop. Hier wilden we heen. Maar lieve help, wat een survivaltocht. Toen we er eindelijk waren, zijn we eerst de kerk ingegaan, waar niet veel aan was. Een tetterende tolk, die te hard en te snel praatte in combinatie met te harde Gregoriaanse gezangen en wat gewauwel van andere toeristen achter ons, maakte het nu niet echt heel ontspannend. Bovendien was de kerk donker, fantasieloos en lelijk en dat is nog afgerond naar boven. Ik laat me maar weer natregenen. Niveau goudvis in vissenkom had ik toch al. Maar een kwartier later werd het dan eindelijk licht nat en later zelfs droog! Hoera! We doken het eerste beste café in, Gerard verplaatste eigenhandig een tafel en twee stoelen voor mij zodat ik in de zon op kon drogen. Ik kreeg eerst een glas antivries, ook wel wijn genoemd, om wat te ontdooien en daarna gingen we aan de warme chocomel. Ze hadden hier nota bene een aparte chocomelkaart met wel 15 soorten. Jemig, nu moet ik nog 14 keer terug! Ik wilde mijn choco even roeren, er zat niet voor niets een lepeltje in. Maar nee, daar was ie niet voor. Hij was zó dik, dat het net een soort kaasfondue was en je hem gewoon met een lepel moest eten! Wow, als dat geen choco is!

Bij de toiletten heb ik mijn hoofd een minuut of 10 onder de blower gehouden, zodat mijn haar weer licht droog werd en daarna hadden we weer voldoende puf om nóg meer trappen te bestijgen en wel die naar de grotkerk. Alle kerken in Italië zijn tot nu toe gratis, behalve die dingen waar je eerst een half uur of langer voor moet klimmen. De vuile oplichters. Maar, oké, ik moet toegeven, dat deze grotkerk wel heel erg bijzonder was.

Deze grotkerk, de Madonna de Idris stamt deels uit de 9e eeuw, ziet er heel bont uit door veel half vergane fresco’s. Gelukkig was er zijn er ook nog een aantal redelijk intact. Deze schijnen uit de 11e en 12e eeuw te stammen. Heel indrukwekkend. Jammer, dat je er geen foto’s mocht maken! Na een niet al te lange wandeling, ook weer langs de rand van de stad, kwamen we bij de wat meer verlaten grotwoningen uit waar ook de grotkerk Santa Lucia alle Malve zich bevond. We konden nog net voor sluitingstijd naar binnen.

Deze kerk was behoorlijk groen, wat door het hoge vochtigheidsgehalte zou komen. Dit is een van de grootste grotkerken in Matera (en misschien ook wel van Italië) en er wordt hier nog een keer per jaar op 13 december, de dag van Santa Lucia, een mis opgedragen. Tot het einde van de 16e eeuw kwamen in deze kerk uit de 11e eeuw nog Benedictinessen. Daarna werd ze gebruikt als woning, maar in een deel ervan werden ook nog missen gehouden en diende de kerk zelfs nog als schaapskooi. Jemig, hebben die beesten even cultureel onder al die fresco’s liggen blaten! Ik zou nu een vergelijking met een bus toeristen kunnen trekken met als conclusie dat er weinig veranderd is in al die jaren, maar dat doe ik niet.

De kerkjes waren stokoud, de muren waren zwart en groen uitgeslagen van het vocht en dan ineens toch een paar prachtige fresco’s. We vonden het zeer de moeite waard om deze kerkjes gezien te hebben.

En dan kom je buiten en is het ineens hartstikke donker. Shit! Hoe vinden we in hemelsnaam A de weg terug naar de kathedraal en B de weg naar de camper. Help! Nou ja, dat zien we dan wel weer. Eerst maar even genieten van Matera bij nacht. Dit was best heel sfeervol en had zeker ook wel toegevoegde waarde aan deze toch al mooie dag.

Gerard vroeg ergens de weg, iemand hielp ons duwen, superaardig trouwens, we werden hartstikke positief afgeleid door de geweldige sfeer en ineens waren we dan toch weer een stuk gestegen. De diepvriesverschijnselen namen echter wel steeds meer toe. Op het plein bij het paleis waren ineens zowaar allemaal winkels. Dat was trouwens ook zo bijzonder hier; er waren niet eens soevenirwinkels! Gerard was er dan ook helemaal gelukkig. Ik was blij dat we er met hangen en wurgen nog wat kaarten konden kopen.

Net na het paleis kwamen we op een plein waar je ook weer grotten onder straatniveau kon zien en erachter bleek je een panoramisch uitzicht over Matera bij nacht te hebben. Zo mooi! En dan ineens heb je een straatje met superbonte verlichting in alle kleuren van de regenboog. Klein Istanbul? Wat is dit? We waren wel nieuwsgierig en hebben hem uitgelopen. Ik was inmiddels licht wanhopig op zoek naar een fleecedeken, liefst een stuk of 4 en dan graag voorverwarmd, maar die hadden ze niet. Alleen een stervensduur ultradun shawltje. Nee, dank u. Aan het eind van het straatje stond een op zich prachtig kerkje met een schitterende deur, maar ook daar weer kermisachtige verlichting voor. Doodzonde, maar ja. Ook van binnen was de kerk heel mooi en heel sfeervol. Maar wat draaiden ze er wilde muziek? Die bleek echter bij een openluchtrocktempel er pal naast te komen. Elke drie minuten trad er iemand anders op. Het was wel aardig, maar veel te koud om op een stoel te gaan zitten, dus racete ik snel de helling weer af. Gerard half in paniek. Die dacht dat ik nog niet kon remmen. Hij greep me beet en lag zelf half op de grond. Beetje jammer, ik lag net op turbosnelheid. Smiley.

Na nog een laatste blik op een drietal kerkjes besloten we maar verder te gaan - wat was die kerk van Fransiscus van Assisi trouwens mooi zeg - maar niet voordat we om 21.00 uur eens gingen lunchen bij de plaatselijke bakker alias pizzeria. Wij hadden een zalige panfocaccia met een soort ham, kaas, rucola, tomaten, olijven en pesto. Echt helemaal top. En hij was nog warm ook. Nu ik nog.

Aan de overkant bleek nóg een kerk te staan. Ook heel mooi. Ik had net een foto van een prachtige plafondschildering gemaakt, toen het licht uitging. Dat was dus mooi net mazzel. Daarna was het echt op. We lieten de geweldige stad Matera achter ons en gingen op zoek naar de camper. Gelukkig herkende ik veel dingen, waar ik een foto van gemaakt had en zo vonden we de weg terug. Ja, Tan, ik heb nog een talent. Ik ben niet slecht in het terugvinden van wegen!

Gelukkig stond de camper er nog, we hadden ook nog gewoon vier wielen en een dak en ook van binnen waren we helemaal compleet. Dat is mooi. Nadat Gerard me uit de cabrio gehakt had, ben ik onder zo veel mogelijk dekens gaan liggen. Ik was kotsmisselijk van de kou en zou dat de eerste uren ook blijven. We besloten maar weer terug te gaan naar de camping van vannacht. Het is uiteindelijk al 22.00 uur geweest en om nu nog naar een vreemde stad te gaan rijden? Nee, geef mijn portie maar aan fikkie.

Nemen wij een camping omdat er en geen camperplaats is en wij een beetje voor extra veiligheid gingen, hebben ze hier een wel heel solide systeem. Er staat een ijzeren paal met slot midden op de weg, zodat je niet zomaar de camping op kunt. Maar wat blijkt nu? Dat slot zit nergens aan vast en die paal kun je er gewoon uittillen…… Tjonge, wat een veiligheid. Maar voor vanavond was het handig. De camping was eigenlijk al dicht en nu konden wij er toch op.

En daar lig ik nu al twee uur te typen over een stad, die eigenlijk niet eens in woorden te vangen is. Had ook gewoon superapart, veel hoogteverschillen, tig grotwoningen en –kerken kunnen typen en een wereld op zichzelf, dan was ik veel sneller klaar. Maar goed. Ik heb mijn best gedaan en het na uren bibberen eindelijk niet meer koud. Heb dan ook zo ongeveer alles aan en om wat een mens tegelijk aan en om kan hebben. Zo, en nu ga ik weer aan de warme chocomel. Welterusten allemaal!