17. Gravina in Puglia

Tegen half vijf reden we Gravina in Puglia binnen, waar Gerard met stalen zenuwen de camper tussen twee auto’s in wist te manoeuvreren. Pfff, mijn ding zou het niet zijn. Ik moet er meestal uit om de aanwijzingen te geven en daar schijnt manlief dan heel blij mee te zijn.

Tja, cabrio eraf, Maantje erin, straatje uit, leuke klokkentoren trouwens, maar dan? Waar ergens in de stad zijn we eigenlijk? De eerste straat zag er nog best redelijk uit, maar jemig, toen we de hoek om gingen leken we zwaar in de achterbuurt te zijn beland. Volgens mij denken de mensen hier dat verf iets uit de middeleeuwen is. Maar jongens, het bestaat echt nog steeds hoor! Wat een oude, vervallen huizen, zwaar afgebladderd, luiken waar nog weinig kleur op zit, zwaar verroeste balkonnetjes, afgebroken regenpijpen en hele slechte wegen en stoepen. De tegels lagen schots en scheef. We keken onze ogen uit aan de oude zooi. Maar goed dat we jarenlang door de voormalige Oostbloklanden gereisd hebben. Na drie keer in een doodlopende steeg vastgelopen te zijn - wij hebben talent voor dit soort zaken - vroegen we een vrouwtje de weg naar de kathedraal. Dat was dan ook het enige gemeenschappelijke woord wat we van elkaar snapten. Heel globaal gezien was het immer gerade aus en dan een beetje naar links. Jammer alleen, dat het dorp een beetje tegen een heuvel aangebouwd is en er overal trappetjes zijn, die met een rolstoel nou net niet gaan. Maar goed, we proberen wel weer wat.

Niet eens al te veel later zagen we een toren. Há, dat is vast wel IETS van de plattegrond! En jawel hoor, een megavondst. We hadden meteen vier kerken en de kathedraal te pakken. Twee kerken werden niet eens meer als zodanig gebruikt, maar waren nu gedegradeerd tot troosteloos uitziend woonhuis. Een andere kerk, die er stokoud uitzag, ook door het ernstig tekort aan verf, had net als veel andere kerken wat skeletten en doodskoppen als versiering. Mens, gedenk te sterven. Ja, maar om nu skeletten aan de kerk boven de deur te hangen, dat vond ik toch wel heel bizar. Heb meteen die kerk maar links laten liggen. En hoewel er op de façade van de dom ook twee of meer doodskoppen te zien waren, hebben we deze wel bezocht. De kerk zag er van buiten mooi uit. Tja, deze had geen verf nodig, maar was van zandkleurig baksteen. Ook had ze een prachtig rozetraam, wat ik sowieso erg mooi vindt. Ook de metershoge, eeuwenoude bronzen deur met zijn vele versieringen in reliëf, was zwaar indrukwekkend. De kerk zelf was eigenlijk een beetje een allegaartje. Het middenstuk was redelijk sober, maar toch ook stijlvol. De zijkanten waren vol beschilderd marmer, verlichte schilderijen en beeldhouwwerken in bonte kleuren al dan niet met bijna-kerstverlichting en het plafond was één groot schilderij met ontzettend veel goud. Er waren mooie dingen te zien, maar bij elkaar horen deed het niet echt.

Eenmaal weer buiten hadden wij een goed overzicht over het gedeelte van de stad, dat aan de heuvel vastgeplakt leek. Tjonge wat een oude meuk. We wisten gewoon niet wat we zagen. En toch had het ook wel wat, al die witte en crèmekleurige woninkjes aan en op elkaar. Ernaast zagen we een stukje van de canyon, waar een prachtige eeuwenoude Romaanse brug overheen liep en aan de overkant ook nog een gebied waar het zou moeten wemelen van de grotten. Gravina in Puglia betekent eigenlijk de ravijnen in Puglia en deze stad zou zijn gebouwd op een flink ondergronds gangenstelsel vol met grotten. Vele hiervan worden nog gebruikt voor opslagplaatsen en er is zelfs nog een ondergrondse kerk. Deze hadden we graag willen zien, maar door de heftige regens van vanmiddag was het er te glad en kon het misschien morgen pas weer. Jammer. De oude binnenstad van Gravina in Puglia is helemaal opgebouwd met stenen die uit de mijnen en ravijnen hieronder vandaan komen. Eigenlijk lopen we dus op één grote gatenkaas.

Op de terugweg werden we nog een kerk binnen gekletst waar we eigenlijk niet per se in wilden. Al snel werden we ook nog aan een gids gekoppeld ( dacht ik) maar dat viel mee. Het was een stuiterend enthousiaste jongeman, die gek op talen was, 5 kwartier per uur in rap Engels praatte, doorspekt met Italiaans en daarnaast ook meteen het Italiaanse dialect van deze streek erbij gaf en waar je al helemaal nul komma niets van bakte en wat er niet eens op leek! Dit schijnt een mix van Albanees, Roemeens, Grieks, Frans, Turks en Italiaans te zijn. En af en toe sprak hij een woordje Nederlands. Koeden middag, hallo en tot ziens wist hij, maar ook de tekst van een antwoordapparaat had hij via google uit zijn hoofd geleerd. Dan heb je het over een gedenkteken van Frederik II en dan begint hij ineens: “koeten mittag, wij niet thuis zijn, als jij bericht heb, kan jij inspreken, ik jij later terugbellen, hallo, tot ziens, dank oe wel.” Nou, dan sta je wel even raar te kijken. Maar na drie woorden lagen wij dubbel. Wat een bizar gesprek. Maar goed. Ik dacht: "Laat Gerard maar fijn met die man kletsen, dan kan ik mooi ongestoord hier en daar wat fotootjes maken!"

Tot onze verbazing hoosde het weer lekker toen we de kerk uitkwamen. We wilden eigenlijk nog zelf naar die mooie brug lopen en iets van de grotten zien, maar de heftige regen en het vallen van de avond maakte het er allemaal niet beter op. We moesten ook nog een stuk rijden en wisten niet waar we een overnachtingsplek konden vinden. Bovendien was ik in die rolstoel zowat bevroren. Ik stel voor dat we voortaan ook maar een beitel en antivries aan onze wandelattributen toevoegen. Helaas, we gaan terug. Maar één ding is zeker; we hebben het hier heel apart gevonden. Zeker ook omdat we maar de enige twee toeristen waren! We hadden hier graag nog een poosje rondgelopen en raden het eventuele reizigers zeker aan!!! En als we zelf nog eens in de buurt komen, dan gaan we absoluut terug!