25. Cisternino

Nou, we zijn vannacht nog gaan rijden, want het was één grote, doffe ellende. We kwamen uit op een reusachtige parkeerplaats net buiten de stad, waar helemaal niemand stond?! Wat waren we boos en uitgeput. We konden dan ook niet eens meteen slapen. Eerst maar een glas wijn en daarna voor de zekerheid dat dubieuze notendrankje, waar zelfs een olifant van out gaat. En wij ook!

We waren laat wakker en ik had rot gedroomd. Het weer zag er nogal dubieus uit. Zullen we wel, of zullen we niet? Het werd wel en even later zwoegden we de steile helling naar het kleine stadje op. Jemig, wat pittig. Ik stel hier roltrappen voor!

Ook dit was weer een heel leuk, charmant stadje met zijn vele witte huisjes, balkonnetjes, gekleurde luiken, planten, vele trappetjes, boogvensters, leuke gevels en vooral geen toeristen. Heerlijk rustig. Op een gegeven moment waren we aan de rand van de stad, waar je uit kon kijken over de trullivallei. Precies daar zag je amper zo’n huisje staan. Maar goed, het straatje ernaast was wel weer erg fotogeniek. En wat ook erg leuk was, was dat ik daar zelf met de rolstoel de helling af ging proberen. Tjonge, dit was echt gaaf!!!

Even later liepen we de witte hoofdstraat in, waar de huisjes wel wedstrijdje leken te doen, wie het mooist was. Ai, ben ik even blij, dat ik niet in de jury zit. Wij vonden het hier helemaal leuk. Wel jammer, dat er vanmorgen net markt was geweest en wij die dus net gemist hadden.

De terugweg, waar we eigenlijk nogal tegenop zagen omdat de hellingen zo steil waren, werd verrassend leuk. Ik kon de hellingen op grote stukken zelf aan en suisde vrolijk langs de marktkramen, die al grotendeels afgebroken waren. “Tranquillo, tranquillo!” riepen en gebaarden ze, waarop ik met een big smile “no, grazie!” terugriep, waarop ze meestal moesten lachen.

Het blijft ons verbazen, dat al die stadjes zo leuk zijn. We zijn benieuwd naar Ostuni wat voor vanmiddag op het programma staat. Maar tjonge, jonge, wat zijn we brak door dat gedoe van vannacht. Pfffff.

We waren nog niet eens de stad uit of ik zag een hele grote witte bloem, die prachtig uitkwam tegen de dreigende achtergrond van naderend slecht weer. Die ga ik even van dichtbij bekijken! En net terwijl ik daar sta te fotograferen, komt de heer des huizes eraan. Hij gebaarde, dat ik het terrein wel op mocht. En ach, wat leuk! Daar stonden drie trullihuisjes met hun voeten in de gele bloemen. Wat een mooi, romantisch plaatje! Leuk, om nu ook eens in zo’n huisje binnen te kunnen kijken trouwens!!! De excursie was kort, maar zeker verrassend en leuk. Op naar de volgende maar weer!