27. Een echte kust(me)route

We hadden lekker rustig geslapen, maar veel bijgetrokken was ik niet en mijn pootje wordt alleen maar pijnlijker. Beetje jammer. Gelukkig gingen we vandaag een kustroute rijden. Dan denk je natuurlijk aan zee, wij ook, maar mooi dat ik binnen no-time ook drie keer gekust was en niet door Gerard!!!!

Wij reden eerst door een gebied waar ontzettend veel grote, dikke olijfbomen stonden. En even verderop konden we zo zo’n oeroude olijfgaard inwandelen. Gaaf zeg. Vooral als het zo’n dikke boom met gedraaide stam was. Ook zagen we complete hagen met cactusvijgen. Echt niet normaal meer, zo ontzettend veel. En hoe dichter we bij de zee kwamen hoe meer we tussen bossen huizenhoog riet reden afgewisseld met af en toe een wijngaardje voor de doe-het-zelver en wat vijgenbomen. Maar wat een abominabel slechte wegen en wat is het smerig langs de kant. De woorden afvalbak en kliko zijn al wel uitgevonden, maar ze doen er nog weinig mee. Tjonge, jonge, wat een vieze bende hier!

Há, eindelijk de zee! Lekker blauw en geen hond te zien. Dat riekt naar bikinitijd. Maar dat viel nog niet echt mee. Op het eerste strandje was het verboden over de rotsen te lopen wegens instortingsgevaar en mocht je de zee ook al niet in. Dan maar weer een stukje verder.

Ai, springt er zowat een licht wanhopig uitziende vrouw voor de camper. Gelukkig wel met de kleding nog aan, ja, je weet maar nooit met ons. Zij en haar man bleken autopech te hebben en al heel lang langs de kant van de weg te staan. Geen enkele Italiaan stopte, ze bleken alleen maar nare tekens te maken. Sneu. Wij stopten wel. Eerst was het een soort raadspelletje voor gevorderden omdat wij niet veel van het Italiaans bakten, maar al snel bleek dat hun accu straal leeg was. Gelukkig hadden wij startkabels bij ons. Alleen zit de accu bij ons op een gekke plek en wel onder Gerards stoel. Het was nog een heel gemanoeuvreer eerdat de kabels aan elkaars accu’s pasten. Intussen zette ik maar zo’n mooi paaltje wat we pas van pa gekregen hadden op de weg om de mensen te waarschuwen en trok een felgeel jasje aan. Kruk erbij en ik regelde het verkeer wel. Twee aanrijdingen in twee jaar tijd en een klapband lijken mij meer dan voldoende. Ik bewaak de auto’s wel. Intussen praatte de vrouw mij nog even bij over waar het mooi was hier in de buurt, compleet met kaart en foto’s – altijd handig- en even later was het leed weer geleden en kreeg ik drie dikke zoenen en een knuffel, terwijl Gerard het werk deed. Ze waren reuzeblij en we namen met veel begroetingen en gezwaai afscheid. Met recht een kustroute!

Onderweg zijn we nog wel een paar keer gestopt, één keer had ik zelfs mijn bikini al bij me, maar zwemmen ging niet. Te gevaarlijk, te steil, te verboden, te koud, camper niet kwijt. Heel fijn. Nou Tan, dat bikinihuiswerk kan je voorlopig nog wel even op je buik schrijven!

De kust is grillig en aan deze kant van de hak van de Italiaanse laars zitten er behoorlijk wat grotten in en liggen er veel rotsblokken en -punten in zee. Ook zijn er bijzonder veel inhammetjes. Leuk! In Torre dell’ Orso was het wat drukker en konden we de camper niet echt kwijt. Maar het zag er wel leuk uit. Gerard besloot ons rijdende fort wel te bewaken en ik strompelde naar de overkant, waar een smalle baai tussen twee kliffen lag, waar heel wat grotten in waren. Het gebied liep een heel stuk de zee in, maar dat redde ik niet. Het water stonk er vreselijk en na een paar fotootjes ging ik weer terug. Wel balen, dat het lopen voor geen meter meer lukt. Dat wordt weer rolstoelracen in de volgende stad. Maar welke? Dat weten we nog niet. Eerst maar even lunchen met een broodje kaas, tomaat, basilicum en knoflook. Heerlijk.