39. Nu dan toch de maffia?

We waren gisterenavond in het bergdorp Pietrapertosa gestrand en het pleintje waar men ons vriendelijk op wilde hebben, vonden wij niet echt een goed idee. Al die glurende oude mannetjes, kwekkende jeugd, die steeds alleen maar ‘hello’ kwam zeggen en dan ook nog én klem tussen twee auto’s én schots en scheef? Nee jongens, dit wordt hem niet. Wij rijden een stukje terug. En parkeerden hem even buiten het centrum gewoon langs de kant van de weg. We stonden superrustig maar werden uiteraard wel weer door iets gewekt. Eerst allemaal kakelende oude vrouwtjes, jemig, ’t leek wel een kiepenhoek, zou de gids van gisteren vast gezegd hebben! Pfff! Daarna kwam er iets met veel herrie en geroep door een megafoon langs. Het klonk als de ronde van Pietrapertosa, maar toen we slaperig uit het raam keken, bleek het de rijdende groenteboer te zijn, die de straat enthousiast drie keer op en neer reed. En dat kleine schattige huisje tegenover ons, bleek de bakker van het dorp te zijn. Nou ja, één voordeel, hadden we ook eens vers brood voor de lunch en konden we het zonder zaag af vandaag.

Van een stel vriendelijke mannetjes kregen we een flinke bak verse vijgen aangeboden! Wauw, dat is aardig! Daarna gingen we per cabrio het steile dorpje in. Ik vond het erg leuk om al die huisjes op elkaar geplakt aan de rots te zien hangen. Heel apart. Daarna reden we snel weg. Zouden er nog een paar toeristen wanhopig zijn en zich vrijwillig aan een dergelijk kabel het ravijn over laten slingeren? We konden de weg erheen niet meer vinden en reden ons weer eens vast in het dorp met zijn smalle straatjes en net te laag hangende balkonnetjes. Shit! Ook nog een tegenligger, die er toch echt langs wilde. Jemig, je ziet toch, dat wij niet OP dat balkon kunnen??? Ik ben er nog uit gegaan, kon Gerard ook nog een paar centimeter verder de kant in coachen, maar het was niet voldoende. Achter ons werd flink getoeterd, maar daar reageerden wij al niet meer op. We raken aan de Italiaanse stemmen en toeters gewend, wat we best knap vonden. We kijken zelfs niet eens meer! Onze voorganger ging op een gegeven moment maar het halve dorp achteruit en wij zwoegden ons in zijn 1 door de steile straatjes een weg naar boven. En weer dat rot getoeter hè, wat een irritante gast! Zelfs voor een Italiaan is deze wel heel vervelend! Oké, oké, we gaan wel even bij de bushalte staan. En wat denk je? Eén politiewagen met de deuren open, waar een agent half uit hing, een tweede politiewagen en daarna zes zwarte wagens die ineens allemaal zo’n blauw lampje op het dak hadden. Ai, ik vrees dat we een arrestatie verpest hebben, want daarna gingen ze me toch met een bloedgang van de berg af over die nare weggetjes. Oei, hier is echt wat loos, want vanmorgen kwam die hele optocht ook al langs, toen wij nog stilstonden. Wat nu, fly like an angel in het zogenaamd vredige Pietrapertosa? Het was gewoon ‘wild west! En wij hebben het verpest. Per ongeluk, dat dan weer wel.