46. Waar wij toch allemaal komen…

Dat de wegen een en al gehobbel en gedoe zijn is geen nieuws, maar op een gegeven moment hadden we echt een K..weg (ut), verschrikkelijk! En wat denk je? Kwamen we nog in een bordeel uit ook! Ik had niet gedacht, dat ik daar ooit in mijn leven zou komen en al helemaal niet dat ik er gewoon zo openlijk over zou schrijven. Het was een huis van twee verdiepingen met een aantal peeskamertjes. Er stond overal alleen een klein stenen bed in en op de gang hingen de meest wilde fresco’s. Keuzemenu’s voor de gevorderde en/of veeleisende man? Ik zeg maar even niets.

Dan denk je dat je op zo’n tweede dag zeeën van tijd hebt. Nou, mooi niet hè? Het bleef toch stevig aanpoten. We hebben nog een zeer vluchtige blik op het immense forum met al zijn theaters en beelden geworpen en natuurlijk namen we ook nog een kijkje in dat ontzettend mooie badhuis, waar we gisteren zo ongeveer geëindigd waren. Ook vandaag was het er best donker, was er nog steeds geen water, maar wel was er wat meer licht, waardoor we toch iets konden zien. Ik vind het een van de juweeltjes van Pompeï. Zelfs nog een marmeren fontein met inscripties. Echt heel gaaf.

En verder hier en daar een fresco, soms een aparte mozaïekvloer, dan weer een mooi huisje en heel veel Caupona’s; de eerste eettentjes in de geschiedenis. Dan zie je een soort marmeren bar waar gaten inzitten, en bij sommigen zagen we vandaag resten van vazen erin zitten waar de te kopen levensmiddelen inzaten. Fonteintjes met leuke reliëfs, stadspoorten, tempeltjes en daarna de hele grote stadspoort die we door moesten omdat een eind buiten het centrum net een van de mooiste villa’s van Pompeï zou liggen. Onderweg kwamen we nog langs de begrafenislaan, die op zijn Italiaans veel mooier klonk, maar hoe?, dat weet ik even niet meer. Er waren bogen te zien, kleine mausolea, veel tombes en ook een aantal resten van tombes met reliëfs. En net halverwege begint het me daar toch te hozen! Vreselijk! Als twee verzopen katten hobbelden we door. Dat het regent is nog tot daar aan toe, maar dat we dan geen foto’s kunnen maken, daar heb ik dan wel licht de balen van. En al helemaal dat dit gedeelte van de stad volledig ontoegankelijk voor rolstoelen is. Gerard had een hele klus aan dat ding en ik glibberde over die vreselijke keien, die nu ook nog eens spekglad werden. Bah, en we moesten nog klimmen ook! Maar goed, na een eindeloze weg – ik kreeg al van die Mieke Telkampgevoelens (waarheen leidt de weg…)- kwamen we dan toch nog aan in de mooiste villa van Pompeï volgens de boekjes. Hier had de tweede vrouw van Nero gewoond. In deze Villa dei Misteri met zijn vele kamers en een groot stuk land, waren hele bijzondere fresco’s te bewonderen. Er was alleen nergens verlichting. Beetje jammer. Gelukkig hadden we –dankzij gisteren- nu een zaklamp bij ons waardoor we nog wát zagen. Er waren inderdaad heel veel bonte fresco’s. Ik denk dat er in die tijd geen muur gewoon rustig was geweest. Het bijzondere van dit huis zijn niet alleen de afmeting en dat het buiten de stadsmuren ligt, maar de grote, fleurige, onbeschadigde fresco’s in het woongedeelte. Ze beeldden de inwijding uit van een jonge echtgenote in de Dyonische mysteriën. Nou, het klinkt vast romantischer en beter dan het eruitzag. Ja, ja, jonge echtgenote…. Geloof het zelf. Ik had dat kind geen 12 jaar gegeven. En nee, wat Dyonische mysteriën zijn, weet ik ook niet. Weet ook niet of ik het wel wil weten. De fresco’s an sich waren erg apart, groot en mooi van kleur, maar inhoudelijk kreeg ik er hele nare gevoelens bij. Ik ga wel in een andere kamer kijken.

En terwijl ik dit aan het typen ben, laat Jet me het plaatje zien van de villa hoe het er destijds uitzag. Wauw! Echt abnormaal groot, heel mooi en niet te onderhouden. Wel handig, dat Pompeïboek. Na het bezoek was het gelukkig weer droog en konden we elkaar uit onze model vuilniszak regenjasjes plukken. Op de lange terugweg konden we nog een paar foto’s van de tombes alsmede de stadspoort maken en daarna was het racen tegen de tijd en voor onszelf om de ‘Casa del Fauno’ nog te halen. Maar eerst schoot Gerard nog een straatje in waar ze bezig waren met opgravingen, want 25 procent van deze stad is nog niet opgegraven. Hij zou graag een handje mee willen helpen. Dat lijkt mij ook best gaaf. In dat zelfde straatje kwamen we ook nog een pas gerestaureerd huis tegen, waar ook een schitterende fresco hing en een soort tempeltje ervoor. Heel mooi. En nu snel weer verder, de tijd dringt!

Casa del Fauno was de grootste villa van Pompeï destijds met maar liefst een oppervlakte van 3.000 vierkante meter! Daar kun je nog eens leuk verstoppertje doen! Voor de immens hoge deur stond in het Italiaans of Grieks ‘have’ gemozaïekt, wat welkom betekent. De entree was prachtig versierd en in het impluvium stond een beeldje van een faun, waar de villa naar vernoemd is. Leuk dat ze er een kopie hebben neergezet. Ook is hier een heel groot mozaïek gevonden, dat een beroemde veldslag van Alexander uitbeeldde. Het origineel ligt veilig in een museum, maar er is wel weer voor een goed lijkende kopie gezorgd. Dat is toch attent. Veel vertrekken waren gesloten. We zagen nog een enorme binnentuin, omzoomd door pilaren en waar vroeger palmbomen groeiden en daarna was het toch echt exit. De tijd was op, net als onze energie. Nou, die staat echt zwaar in de rode cijfertjes.

Op de weg naar de uitgang konden we nog amper iets zien van het forum. Jammer, dat ze hier niets verlichten. Er kwam een ontzettend attente medewerker aan, die me vertelde dat ik deze uitgang echt niet met rolstoel kon nemen (via twee tolkende toeristen). Ik zei, dat ik dat wist en hoopte dat ik aan het eind iemand zou tegenkomen die me een arm gaf en anders zou ik wel zittend (of rollend….) naar beneden gaan. De toeristen boden zich meteen als begeleiders aan. We hadden een leuk gesprek, ik de gewenste arm en zo schuifelden we langzaam maar gestaag het steile pad naar beneden af, waarna we nog een tijdje bleven kletsen. Wat een dag, wat veel indrukken, en wat ontzettend veel aardige, hartverwarmende mensen. We zouden eigenlijk uit eten gaan voor Gerards verjaardag, maar ik had geen fut meer en gisteren had ik ook al geen triclinium (eetzaal met ligbedden) onder de wijnranken en tussen uitbundig bloeiende bloemen en struiken met een goede menukaart gezien! Maantje gaat naar haar eigen rijdende villa met triclinium en blijft daar voorlopig zwaar horizontaal aan tafel liggen met alweer zo’n heerlijk Italiaans broodje en een wijntje. Proost jongens, op Gerard en dat hij maar een lang en heel gelukkig leven mag hebben!