47. Herculaneum

Na al die lange, hectische dagen was ik helemaal verrot. We zouden eigenlijk vandaag met de trein naar Napels gaan, maar werden pas erg laat wakker. Bovendien had het de hele nacht en een groot deel van de morgen geonweerd en geplensd. En midden in de nacht kwam er ook nog een camper aan, die iedereen wakker maakte. Dan denk je dat je op een camping rustig staat…… Denken is echt slecht voor de mens. Pfff.

De hele morgen en een deel van de middag lag ik plat. Maar om half drie besloten we toch maar wat te gaan doen en wel naar Herculaneum, wat hier niet al te ver vandaan ligt. De parkeerplaats was bespottelijk duur voor campers en wij hebben hem dan ook maar ergens op straat gezet. Wel met de sjorbanden en de beugel, want we zitten toch in een licht dubieus gebied. Pompeï gaat wel, maar hier?

Herculaneum was vóór het natuurgeweld door de Vesuvius een badplaats waar zo’n 4.000 mensen woonden. Omdat de plaats dichter bij de Vesuvius lag en de gebouwen hier dieper begraven waren dan in Pompeï, zijn ze veel beter bewaard gebleven. Pompeï werd door een dodelijke aslaag bedekt, maar dit bleek maar een povere bescherming tegen de tand des tijds te zijn in vergelijking tot de indrukwekkende lavastroom van 12 tot 20 meter dikte die Herculaneum overspoelde. De opgedroogde, vulkanische massa vormde een hele compacte, beschermende laag die zó stevig was dat ze de gebouwen beschermd heeft tegen insijpelend vocht én tegen plunderaars. Dat is de reden waarom hier zo veel fresco’s, mozaïeken en andere broze voorwerpen uit hout of zelfs stof in uitstekende staat zijn teruggevonden.

Maar daar hebben wij niet zo bar veel van gemerkt. Herculaneum was maar een dorp vergeleken bij de metropool Pompeï. Drie hoofdstraten en een paar zijstraten en dan had je het wel gehad. 75% van deze oude stad schijnt echter nog onontgonnen te zijn. Dit is ook erg lastig, want de nieuwe ligt er bovenop. Het ligt in een dal en was van bovenaf goed te overzien. Eenmaal beneden was het best aardig om er een poosje te wandelen. Het was oneindig veel rustiger dan in Pompeï, op een zeer irritante groep Nederlanders na, maar echt uit ons dak gingen we niet. Er was bijna niets beschreven en van de mooie villa’s die wel beschreven waren, waren de meeste dicht. Balen dus!

De huizen waren zeker beter bewaard gebleven dan in Pompeï of waar dan ook. Hier zag je vaak huizen met twee verdiepingen en zelfs nog tralies in de vensters zitten die helemaal versteend waren. Er waren opvallend veel wijnhuizen en taveernes te zien. Het leuke hier was dat je de vazen in en onder de marmeren bladen heel goed kon zien. Ook de huizen hadden een leukere bouwstijl qua gebruik van stenen en kleuren. Eén mozaïek sprong er met kop en schouders uit. Dat was die uit de Casa di Nettuno e Anfitrite. Alsof hij net pas gemaakt was. Wauw, wat een kleuren en wat gaaf! Er waren ook nog badhuizen, maar niet echt heel goed herkenbaar. Het was best aardig, maar wij vonden het waardeloos dat er zo veel dicht was. Niet mindblowing. En wat denk je? Aan het eind zou er een weg door de oude muur naar iets met boten gaan aldus de plattegrond. Kom je in een gebied met allemaal nissen die worstvol met echte skeletten lagen. Zo, heftig! Zeker als je boten verwacht. Vroeger was dit de oude trap naar het strand en zouden er onder de arcaden allemaal winkeltjes geweest zijn. In 1980 werden hier 300 skeletten gevonden van mensen die op deze plek probeerden te schuilen tijdens de uitbarsting, maar jammerlijk gestorven zijn door de hitte.

We hebben braaf het rondje gelopen, maar toen we klaar waren, waren we het ook helemaal zat. Snel naar de camper en wegwezen. Maar ai, wat een illusie! Eerst wilde de tomtom ons een heel steil en smal steegje insturen, wat Gerard nog van plan was ook. Ik dacht het niet. Wij gaan ons in deze achterbuurt niet klemrijden. Ik stap NIET uit! Bij nader inzien vond hij het toch ook wel heel smal en besloten we te keren. De stad uit was een ramp! Zo verschrikkelijke veel auto’s en scooters die door en langs elkaar heen krioelden, mensen die er ook nog eens op hun dooie gemak tussendoor probeerden over te steken. Hoe levensmoe kun je zijn? Welkom in de voorstad c.q. achterbuurt van Napels. Auto’s stonden dubbel geparkeerd in toch al te smalle straatjes, niemand geeft een ander voorrang, nee, zij gaan allemaal toeteren. Dát helpt! Op een gegeven moment wurmde zich een scooter met twee hele nare gasten net langs de camper en ging daarna overdwars voor ons stilstaan. Schreeuwen, schelden, middelvingers omhoog. Provoceren en vooral niet verder rijden hè. We hadden niets verkeerd gedaan? Wij bleven gewoon staan, deuren op slot. Laat maar gaan, er zijn toch honderden mensen om ons heen. Na een minuut of wat die eindeloos leek, dat wel, reden de hufters dan weer door. Na een half uur zigzaggen en vooral tot 100 tellen kwamen we dan eindelijk bij de tolweg. Mensenlief, ik ging zowat op mijn blote knieën toen ik het tolpoortje zag! Halleluja!

Een ding is zeker, of we die week er nu bij krijgen of niet, wij gaan NIET naar Napels. Wij willen maar één ding en dat is met grote spoed dit vreselijke gebied vol idioten uit. We worden echt stapelgek hier. Als ze op een kostschool voor een beetje normen en waarden zijn geweest en als ze een herkeuring op hun rijbewijs hebben gehad, komen we misschien ooit nog eens terug. Maar NIET met de camper.

Há en wat denk je? Net toen ik af wilde sluiten, kwam er een appje van Gerards teammanager binnen. Hij gaat net als de projectmanager akkoord en we mogen langer wegblijven! Yes! Dag Napels, dag Amalfi, welkom Calabrië! Wij gaan per direct richting Sicilië! En daar nemen we er nog eentje op. Proost! Lekker zwemmen, eindelijk eens een boek lezen, spelletjes doen. Gewoon een relaxt weekje herfstvakantie. Helemaal top! Heerlijk!