48. Rustige rijdag

Weer afschuwelijk gedroomd, bah! Zo tank ik nooit eens bij. Het is maar goed dat we vandaag een lange rijdag hebben. Gerard was er trouwens gisterenavond laat achter gekomen dat ze op deze camping douches met heerlijk warm water hebben. Hoewel ik eigenlijk veel meer een badtype ben – gelieve dit op zijn Nederlands uit te spreken – vond ik het toch wel heel luxe. Gewoon kraantje open en heerlijk water over je heen. Én het gaat ook wel gemakkelijker dan eerst water te moeten koken!

Na de sanitaire klusjes en het afrekenen was het dan tijd om naar het warmere zuiden af te reizen. Maar eerst moeten we nog extra medicijnen zien te regelen die je in Nederland echt niet zonder recept krijgt. We hadden ons ingesteld op veel gedoe. Er bleek een apotheek in de gigadrukke hoofdstraat van Pompeï te zitten. Helaas geen parkeerplaats. Maar Gerard begint al wat in te burgeren qua Italiaanse parkeerstijl en dacht een aardig plekje, weliswaar half op het trottoir gevonden te hebben langs een hek. Hij was nog maar net weg of dat hek, waarvan wij eigenlijk dachten dat het een muur was, draaide ineens open en er wilde een auto uit! Tja, verrassing, er staat een camper voor! Hij begon uiteraard meteen te toeteren. Wie verwacht nu dat die muur of dat hek naar binnen open kan draaien?????

Wat een gedoe weer. Moest ik het fort weer uit, wat ik zou bewaken. Krukken gepakt en dan is het gelijk prima hè. Dan hebben ze geen haast meer, natuuuurlijk wachten we gewoon eventjes en nee, je hoeft ook je man niet te halen. Soms, heel soms, zijn die dingen ook voor andere zaken handig.

Ik ging Gerard toch maar even halen. Hij was al klaar en kon net zo veel pillen krijgen als we wilden hebben? Wat nu dokter, bellen, recept, doorverwijzing, specialist, gedoe? Gewoon 30 pillen voor een paar euro en klaar! Wauw! Wie had dat gedacht? Wij zeker niet. Mooi mazzel dus.

Daarna even inkopen voor onze favoriete broodjes gedaan. Op veel plaatsen staat een Afrikaan pal voor de deur, wat ik nogal intimiderend vind, en ook hier was het niet anders. Gelukkig zat ik in de auto. Maar ook daar werden we meteen vrij hardnekkig benaderd. “Of we sokken willen?” “Nee, we don’t need socks!” “Ja, maar je weet niet hoe duur ze zijn?” Die man bleef maar doorgaan hè. En toen hij het na tig keer snapte, kwam de volgende langs. Tjonge, niet te hopen dat het in Sicilië erger wordt.

De weg naar Reggio di Calabria was uitstekend. Veel viaducten, nog meer tunnels en weinig verkeer, wat een verademing was na die Napelsagglomeratie. Gerard vond het landschap niet spectaculair, maar ook niet lelijk. Ik heb alleen het laatste stukje van de 444 km gezien. De rest van de middag heb ik foto’s uitgezocht voor de stukjes en liggen photoshoppen. Jemig wat een werk!

Rond 19.45 uur kwamen we aan in Paravati, waar het heerlijk rustig leek. Maar we stonden nog geen tien minuten of er kwamen ineens allemaal auto’s aan, die om ons heen parkeerden. Wij houden het erop dat de plaatselijke filatelieclub vergadering had. Het was nogal rumoerig, maar voor één keer vond ik dat niet erg, want dit angsthaasje wilde vanmiddag toch ineens NIET naar Sicilië en zag alleen nog maar leeuwen en beren. Van de maffia natuurlijk. Zucht. Ik heb nu echt wijn nodig. Heel veel wijn.

En morgen moeten we nog varen ook. Niet te hopen dat we verder nog het schip in gaan op dat eiland…… Maar goed, met een fles per dag red ik het voorlopig wel en het schijnt echt heel mooi te zijn.