49. Het schip in?

Gelukkig voor ons werd de herrie van de postzegelverzamelaars of duivenmelkers, weet ik veel wat, iets beter te dragen. Ik was nog niet echt relaxt, maar wel uitgeput. Na een paar glazen wijn en oordoppen gingen we maar een poging wagen om te slapen. Ik was heel bang dat er mensen hard op de camper zouden gaan bonzen, en dat is zo vreselijk schrikken als ze dat doen als je ligt te slapen. Maar gelukkig, is dat niet gebeurd.

Wel werden we natuurlijk weer door iets gewekt. Niet alleen beppende vrouwtjes en krijsende kinderen, maar ook nog door iets veel gekkers. Een rijdende tapijtenboer met megafoon die alle straten tig keer afreed?! Dat geloof je toch niet? Gewoon een busje, achterop een stel hangers met kleding en over zijn bus heen allemaal tapijten?! Het is maar goed, dat ik een foto heb, anders zou je het nooit geloven!

Ik was niet blij. En ja dat is een understatement. Ik haat overvaren en nieuwe landen of delen waar ik ook maar iets naars over gehoord heb. Nou hoera, vandaag was vette bingo. Eerst halve nacht erge nachtmerries en dan vandaag ook nog overvaren naar het broeinest van de maffia. Waarom vond ik dit gisteren toch leuk? En waarom leer ik het verdorie ook nooit? In Noorwegen heb ik die camper meer dan twintig keer zelf de boot opgereden en zou je dus denken, dat ik intussen licht gewend ben. Nou, niet dus. Ik wilde op dat moment echt naar huis. Ik wil naar camping Dons, naar het kleine paradijs, waar geen operazangers in het weiland staan, geen rijdende tapijtenboeren met megafoon langs komen en waar geen carillons hangen. "Pa, waag het eens!" Waar het gewoon zo buitengewoon idyllisch is.

Gelukkig hadden we mooi weer. Onderweg zagen we ontelbaar veel citroen- en olijfbomen en het aantal cactusvijgen per vierkante kilometer lijkt ook nog steeds te stijgen. We namen niet de snelweg, ik wilde nog wel iets van de Calabrische sfeer opsnuiven (lees ook, wat uitstel van executie…). In Rosarno zag het zwart van de Afrikanen. Je zou zweren dat we Italië al uit waren! In het iets verderop gelegen Gioia Tauro – wat een arm dorp trouwens- wilden we even een kijkje op het strand nemen. Wij wilden wel eens zien of het hier echt zo smerig was als er op de camperapp geschreven was. Nou, schoon was het er zeker niet. Bierdoppen en bergen blikjes in plaats van schelpen en schoonheid. Zonde! Zelfs in het water dreef van alles. En dan bedoel ik niet de af en aan varende containerschepen die hier geladen en gelost konden worden.

Wat zag het er ook vervallen uit. Een verroeste pier waar heel wat hekken misten, een op instorten staande hut van palmbladeren en wat gammele bootjes. Maar wat mij veel meer zorgen baarden waren de woeste golven die wild tegen de pier uit elkaar spatten. Oh nee! Hier gaan wij echt niet even gezellig overheen varen! En als het toch moet, ga ik meteen met drie zwemvesten vast in de reddingsboot zitten. Ze kunnen me wat!

Hoe zuidelijker we komen, hoe meer kleine straathandel we zien. Auto’s met een paar kratjes aardappelen, een vrachtwagentje vol meloenen of ander fruit, kratten olijven, cactusvijgen of kastanjes.

Precies in de plaats waar wij de boot zouden nemen waren allebei de afslagen afgezet. Yes, bidden helpt! Maar nee, we reden door tot we wel een afslag konden nemen en daarna was het spoorzoekertje doen tot we zowat in de boot zaten? Geen enkel bordje. Toch niet normaal? Maar het goede nieuws was wel, dat de zee hier rustig was en ik Sicilië al hartstikke goed zag liggen. Yes, als dat klereding kapseist, kan ik het gewoon zwemmend halen! Ik pak voor de zekerheid vast mijn zwemspaghetti. We hoefden niet al te lang te wachten en ineens lag er me toch een joekel van een boot pal naast me! Jemig, waar komt die ineens zo snel vandaan? Oeps, hij leek net nog zo klein, dat we dachten dat dat vast geen ferry was….. Maar goed, een paar minuten later reden we erop, we hadden een heerlijk rustige overtocht en twintig minuten later waren we dan op Sicilië. Spannend!