51. Vuile ratten!!!!!!

Helemaal blij liepen we terug naar de parkeergarage. Gerard liep naar de kassa en meldde dat wij weer weg wilden gaan. De vrouw van vanmiddag die beloofd had er nog uren te zijn en dat het echt goed zou komen, was hem gesmeerd en er zat nu een arrogante, vervelende kerel. Wij vertelden hem het verhaal en de afspraak met zijn vrouwelijke collega alsook de regeling met de dames van de pendeldienst. Hij werd gelijk boos en weigerde mee te werken. Invalidenkaarten gelden alleen voor auto’s en niet voor campers. Wat is dit nu weer voor flauwekul?! Hij blokkeerde de uitgang en wilde eerst 30 euro hebben. Wij werden pisnijdig en vonden het geen stijl. We hadden net een stukje terug een politiewagen gezien en we besloten dat Gerard hier naar toe zou lopen. De wagen bleek inmiddels weg en Gerard werd doorgestuurd naar een bureau in het centrum. De agenten spraken geen Engels en moesten eerst iemand uit een naastgelegen winkel halen. Ze hebben nog naar de parkeergarage gebeld, maar na het telefoontje draaiden ze en masse als een blad aan de boom om en wilden ineens niets meer met Gerard en onze klacht te maken hebben. Hij werd ineens genegeerd en niemand zei meer iets. Vreemd. Eerst wilden ze notabene graag helpen. Van de wal in de sloot zeker...

Hij kwam boos terug. Bij de parkeergarage wilde de arrogante man nog steeds niet helpen, hoewel hij zei dat hij ons graag van dienst wilde zijn…… Hij wilde zijn collega niet roepen, hij liet ons niet met de manager praten en wilde inmiddels ook meer geld hebben. Wat een lul!

Ineens schoot me te binnen, dat de man die beneden liep, ook van de afspraak wist. Wij er met de lift heen. Vonden zowaar de man ook nog, maar die had ook al last van een zeer acuut geheugenverlies. Hij wilde niet getuigen van de afspraak met de pendelbussen en zijn collega en sprak zelfs ineens geen Engels meer! De hufter!

Boven hebben we meerdere malen geprobeerd de politie te bellen, maar ze namen niet eens op. We hebben heel veel mensen op straat aangesproken, aanvankelijk willen ze je helpen, en dan ineens als je over de politie begint, rennen ze nog net niet gillend weg en spreken ze weer geen Engels? Uiteindelijk hadden we dan iemand, die meeliep tot aan de kassa en de man c.q. arrogante eikel probeerde te overtuigen. Maar dat is hetzelfde als een muur te leren zwemmen. Hopeloos dus. Hij zei, dat zijn collega een fout had gemaakt. Ja en? Dat is ons probleem niet? In feite, gaf hij dus al toe dat hij het wist. Maar meneer de lul was het er niet mee eens. En ja hoor, ook hier was de aanvankelijk behulpzame Italiaan ineens hypernerveus en wist niet hoe snel hij weg moest komen. Zodra het woord politie valt, leren ze hier acuut hardlopen. Vreemd. Heel erg vreemd!

Wij voelden ons zwaar klote. Na een uur wachten, bidden, smeken, ANWB bellen, die er ook geen raad mee wist, hebben we uiteindelijk die rat maar betaald. Nu wilde hij 40 euro hebben. De vieze, vuile, smerige oplichter! Vast en zeker een zwaar corrupt lid van de maffiaparkeerclub. En dat voor twee uurtjes parkeren. Briesend van woede reden we weg en net na de poort hebben we al onze frustraties er keihard uitgescholden en veel getoeterd. De stoomwolken kwamen zowat uit onze oren. Ik was in staat om meteen met de boot terug te gaan, maar Gerard wilde het graag nog één dagje proberen. Nou, dan moet het wel echt beter worden. Heel veel beter!!!

En een plekje vinden was ook weer één grote, doffe ellende. Steeds zijn de parkeerplaatsen niet te vinden ondanks de exacte coördinaten. Uren emmeren in het donker. Nou, daar knapten we al helemaal niet van op. Zwaar gefrustreerd en nog net niet ontploft strandden we zwaar uitgewoond op een parkeerpleintje strak naast de kerk, waarvan de klok maar vier keer per uur luid en duidelijk van zich liet horen. Bidden moet je IN de kerk en vloeken leer je ernaast! En om het maar kerks te houden hebben we het bij brood en wijn gehouden. Heel veel wijn!!! Dat dan weer wel.