52. Antiek Syracuse

Ondanks de kerkklokken, zucht, hebben we nog best aardig geslapen. We beginnen het eindelijk te leren. Of zou het de wijn geweest zijn? Na ons grondig op een dag rond de vulkaan te hebben voorbereid, trok de lucht ineens potdicht en was dit geen optie meer. Jammer. Heel jammer. Dan rijden we maar door naar Syracuse, waar erg veel te zien zou moeten zijn. We zouden met het Griekse theater beginnen en reden daar niet alleen in één keer naartoe, maar er was ook gewoon parkeerplaats en nog gratis ook.

Nadat we ons door een flinke fuik van souvenirstalletjes heen geworsteld hadden vol lelijke lavaprutsels, konden we eindelijk twee kaartjes kopen. Tjonge, die waren zowaar gratis? Dat hadden we niet meer verwacht op dit ratteneiland. We bleken niet alleen tickets voor het Griekse theater te hebben, maar er was hier nog veel meer te zien.

Na de entree zagen we een stokoud, klein kerkje uit de 11e eeuw, dat niet te bezichtigen was. Tja, er konden toch maar zes mensen tegelijk in. Daarna kwamen we langs de fundamenten van een altaar, wat ooit een kolossaal bouwwerk was van bijna 200 meter lang en waar maar liefst 400 stieren tegelijk werden geslacht om de god Zeus vriendelijk te stemmen. Gatver, dat was vast een vampier.

Iets verderop werden we een tuin ingestuurd. Best heel mooi hoor, maar waar staat dat Griekse theater nu eigenlijk? We bleken eerst in Latomie te lopen. Ja hoor, dan weten we het. Gelukkig hebben we een boekje over Sicilië bij ons en daar staat wel eens wat nuttigs in. Zo ook vandaag. Latomie betekent steengroeven. We liepen eigenlijk in een hele grote kom waaruit de vele architecten van Syracuse miljoenen kubieke meter steen hebben laten halen voor hun tempels en andere bouwwerken. De grotten die we er zagen, hebben ook dienst gedaan als gevangenis. De meest indrukwekkende is ‘het oor van Dionysius’. De legende wil dat de tiran Dionysius dankzij de geweldige akoestiek hier, precies kon horen wat zijn gevangenen tegen elkaar zeiden, waardoor hij altijd op tijd zijn ‘vriendelijke’ maatregelen kon treffen.

Daarna kwamen we dan bij het Griekse theater uit, wat er nog heel groots en indrukwekkend uitzag. Het schijnt een van de belangrijkste uit de oudheid bewaard gebleven theaters ter wereld te zijn. Dit theater is al in de 5e eeuw voor Christus ontworpen en er konden duizenden mensen in! Gelukkig was het vandaag iets rustiger. Wel mooi, dat het nog zo wit was!

Daarna waren we moe en hadden we trek. Eerst maar eens wat eten. Een kruising tussen brood met tomaat en pizza. Maar ja, rauwe bonen hè…. Trouwens, die tweede met aubergines waar we eigenlijk niet zo snel voor zouden kiezen was verrassend lekker. Ach en de wijn maakt sowieso een hoop goed. Hier tenminste geen chic nat glas, maar gewoon een limonadeglas vol. Beter! Het enige waar we al weken gek van worden in Italië zijn de hordes vliegen. Vind je ’t gek met al dat afval overal? En geen gewone huis-tuin-en-keukenvliegen, nee, wij hebben jezusvliegen. Je slaat ze dood en ze staan gewoon weer op. De andere variant is de bizonkitvlieg, ook heel vervelend. Die vliegt tegen je aan en blijft gewoon zitten. Bah! Maar goed, de pizza kregen we binnen en de vliegen hielden we buiten. Dat valt niet tegen. Smile. Daarna was het tijd voor het Romeinse amfitheater wat ook nog best leuk bewaard gebleven was. Het is in doorsnee 140 bij 119 meter, het is ovaal en het heeft veel zitplaatsen en de nodige gangen waar de wilde dieren en de gladiatoren doorheen kwamen. Het lag allemaal heerlijk in het groen, er stonden veel oleanders en we hadden een redelijk blauwe lucht. We kwamen weer een beetje bij.

Ten slotte reden we het archeologische gebied uit omdat we graag de Catacomben van Giovanni Evangelista wilden zien. Meteen weer allemaal bedelaars. Maar ons staarden ze alleen maar aan door dat opblaaspoot. Waar dat ding al niet goed voor is. Bij de catacomben stond een heel oud kerkje met een mooie muur vol poortjes ervoor. Ook het dak zag er apart uit. Zeker rechtsboven. Een kruis met een doodskop eronder. We hebben nog nooit zo veel doodskoppen en skeletten gezien als tijdens deze vakantie.

Tot onze blijdschap was het spul nog open want wij wilden dit onderaardse complex graag bewonderen. Het dateert van 360 - 315 voor Christus en bevat honderden kamers in diverse muren waar in de Romeinse tijd volgelingen van het nieuw christelijke geloof werden begraven. En eigenlijk zien de gewone Italiaanse begraafplaatsen er ook een beetje zo uit. Dat zijn ook allemaal muren met nissen waar kisten ingeschoven worden. Ook zijn er een aantal kapellen en resten van fresco’s te zien. Helaas voor ons mocht je de ruimtes alleen met een gids betreden en de groep was net weg. We moesten nog drie kwartier wachten en we bleken geen foto’s te mogen maken. Bah! Dan doen we het maar niet. We twijfelen wel, maar ja, we willen ook de stad zelf nog even in.

We reden het kleine eilandje Ortigia op, wat door twee bruggen met het vasteland is verbonden. We vonden zowaar snel een parkeerplek. Er bleek vlakbij een kleine Afrikaans aandoende markt te zijn en die was naast de resten van de tempel van Apollo die in de 6e eeuw voor Christus gebouwd is en de oudste Dorische tempel westelijk van Griekenland is. We mochten een foto van een prachtige Afrikaanse vrouw maken en daarna genoten we van een korte wandeling door een paar hele oude straatjes met bouwvallen van huizen, die toch veel charme hadden door de vele balkonnetjes en de mooie poortjes. Het was heerlijk authentiek, want er liep geen toerist. Gaaf om hier te lopen! Nou, als de rest van Sicilië ook zo gaat, teken ik toch nog een paar dagen bij!