53. Toch tien honden

Na een leuke dag in het mooie, oude Syracuse met veel beter weer dan we vanmorgen durfden te hopen, reden we niet al te laat weg. We hadden geen zin om voor de zoveelste keer spoorzoekertje in het donker te moeten gaan doen.

Ik was erg moe en lag te lezen terwijl Gerard de tolweg naar Noto nam. De tolweg ging nog wel. Daarna werd het een stikdonkere weg de binnenlanden in. Op een gegeven moment stopte Gerard. “Há, zijn we er?” “Nou, was dat maar waar! Ik ben al een paar keer verkeerd gereden en nu heb ik eindelijk de goede weg, geeft de tomtom aan, dat er geen campers kunnen rijden. En ik sta nu naast een vaag bordje waar nog net verboden voor voertuigen hoger dan 2.40 meter te ontcijferen valt.” “Oh, dat klinkt niet heel goed.” We bleken niet te kunnen keren en moesten dus de hele weg achteruit terugrijden. Nou, dat is echt geen feestje in het donker. Zeker niet omdat de witte strepen ook al tot de antieke tijden bleken te behoren.

Gerard bleek al een tijdje aan het klooien en op een gegeven moment waren we al bijna een half uur aan het emmeren en Gerard zag het steeds minder zitten. Toen ben ik er met een zaklamp maar uitgegaan, zodat hij mij ofwel het licht kon gaan volgen. Ik mocht dus voor de zoveelste keer het verkeer regelen en manlief coachen. Het eerste stuk ging nog wel, hoewel er overal honden aansloegen. Tot nu toe gelukkig achter stevige hekken.

Maar op een gegeven moment bij een flinke oprit waar wij wilden proberen te gaan draaien, kreeg ik het toch licht Spaans – of moet ik zeggen Siciliaans- benauwd. Hier zaten wel heel veel honden en toen ik de struiken een paar meter boven de weg ineens wild heen en weer zag gaan terwijl het niet waaide, kneep ik hem wel een beetje. Oké, twee beetjes. Pfff.

Die hond ging verschrikkelijk te keer en ik was bang dat hij binnen een paar minuten woedend door het gebladerte heen zou suizen en mij niet al te vriendelijk zou begroeten. Aan de overkant jankten er ook al een paar naar hartenlust mee en achter het hek bleken er ook nog een stuk of zes te grommen, te springen en te keer te gaan. Lieve hemel, wat zal ik doen?

Maar net op dat moment stopte er een auto met van die knipperende kerstverlichting. De man vroeg wat er was. Wij legden uit, dat we net een bord gepasseerd waren en dat wij minstens een meter te hoog waren voor deze weg. De agent ratelde iets in rap Italiaans en gebaarde dat wij er wel doorheen konden. Hij gebaarde, dat ik in moest stappen en zo gingen wij met privé-escorte tot de tunnel die verdorie wel 4 meter hoog was! Hebben we daar al die tijd voor staan klooien? Even verderop stond er wéér een bord. Dit keer was de maximale hoogte voor een voertuig 2.70 meter. Nou, laten we deze dan ook maar gokken. Deze boog bleek iets lager te zijn, maar ook hier konden we nog best onderdoor. Tjonge, jonge, haal die rot borden dan weg! Wat een ellende voor niets weer. Nou ja, ik weet nu in ieder geval vrij zeker dat onze buurman uit de Duitse overwinteringsenclave vast en zeker hier ook gereden heeft. Ik begrijp die ‘Zehn Hunden hatten Sie dort’ ineens heel goed. Arme man. Geen wonder, dat hij chronisch aan het bier was. Doe mij ook nog maar een wijntje.