63. Time to say goodbye
Door: Maan
Blijf op de hoogte en volg Gerard en Manuela
19 Oktober 2016 | Italië, Padula
In het centrum nog snel een broodje gehaald. Ze hebben hier een Lidl?! Hoe Arabisch wil je het hebben? Ik had echter ook een straatverkoper vlak daarvoor gezien met van die fleurige kleden. Na braaf de boodschappen gedaan te hebben, ging ik snel naar die handelaar toe. Hij vroeg veel te veel, ik zei meteen al dat ik dat niet ging betalen, legde uit dat we er al drie hadden; een witte met rood, een met een vissen en een met ‘karetta karetta, waar hij erg om moest lachen, en dat het echt veel goedkoper kon. We vouwden gezellig wat kleedjes uit en weer in, ja, ik zie het; ze zijn zeker groot! We kletsten wat over Sicilië en het weer en toen ik mijn keus gemaakt had, gaf ik de beste man een tientje, wat echt wel genoeg was. Hij wilde meer, maar ik zei dat het mijn laatste geld was en dat we naar huis gingen. Hij pakte zowaar het tientje aan, deed een tasje om mijn laatste zonnige aankoop en Maantje liep met een big-smile weg. Make my day!
De rest van de dag was slaapverwekkend saai. We hebben alleen maar gereden en tunnels geteld. Tjonge, Sicilië uit, van Palermo tot Messina hadden we er al 76 geturfd en niet de kleinsten! En dan ook nog tig viaducten. Wat een megaproject moet het ontsluiten van de noordkant van Sicilië geweest zijn. Zowel op Sicilië als in Zuid-Italië was het vandaag qua rijden één lange ketting met 153 kralen van tunnels en bijna net zo veel viaducten! Jemig, dan heb je nog één dag zon, speel je de hoofdrol in een mollenmusical! We hebben meer onder de grond gezien dan erboven! Ik hoor Gerard nog steeds zeggen: “Wel gloeiende, nu laden de zonnepanelen WEEEEER niet op!”
In Messina hadden we even moeite met het vinden van de goede boot. We kwamen bij een heel dubieus terreintje aan. Een man beweerde dat de boot achter de hokjes lag, maar je moest alleen de tickets even 4 km terug halen…. Nou, ik weet het niet. Bij mij gingen alle intuïtieve lampjes meteen op rood! Het ziet er niet uit hier! Het zou me niets verbazen als je nog zelf moet roeien ook! Wat een spul. We gaan maar snel een blokje verder. En dat was maar goed ook.
We passeerden een gigantisch cruiseschip en ervoor waren busjes vol ME-politie en veel tenten van het rode kruis. Zouden ze weer vluchtelingen van zee op gaan pikken? Die dag met die kapotte Afrikaanse wanhoopsbootjes heeft veel indruk op ons gemaakt. Heel erg veel.
Maar goed. Even later waren we toch in de goede haven, Gerard liet de camper gewoon midden op de weg staan met draaiende motor, zette het gevarenlicht aan, rende naar het tickethuisje, scoorde een kaartje en hup daar gingen we weer. Je ziet, we worden al helemaal Italiaans. Hij wou vanmorgen bij het boodschappen doen al dubbel parkeren op een grote weg. Nou schat, laten we dat nou even niet doen. We reden door naar de boot die al klaar lag en waarvan de meeste auto’s er al uit waren. Binnen vijf minuten konden wij erop en even later voeren we weg. Ciao Sicilië, wat was het leuk hier!
Op de boot was het behoorlijk fris en ook hier hadden we last van drie rare gasten. Ze stonden steeds naar ons te wijzen, te lachen en raar te doen. Later kwamen ze met z’n drieën naar ons toe en begonnen ons aan te spreken. Omdat ze zo raar deden en wij er toch een licht unheimisch gevoel bij kregen, besloten we niets te spreken. Ze vroegen ons van alles in het Engels en waren perplex dat wij dat niet spraken. “No English????? Ze begonnen een hele rij talen en landen op te noemen, maar wij deden of we gek waren. Gerard sloeg een arm om me heen en semi-achteloos hobbelden we naar de reling om foto’s te maken, die we net al gemaakt hadden. Zucht. Ze bleven bij ons hangen en kwamen zelfs nog een keer terug. Maar ja, wij niets begrijpen hè. We bleven verbaasd kijken –terwijl we hen heus wel verstonden, lachten vriendelijk en probeerden intussen onopvallend bij andere mensen in de buurt te komen. Wat lopen er toch een hoop idioten op deze wereld rond en dan nog los ook! Gelukkig waren ze even later weg en hadden we verder een goede overtocht.
Tjonge, wat een week hebben wij op Sicilië gehad. Wij dachten een weekje heen te gaan voor het goede weer en nog even lekker elke dag te zwemmen en veel spelletjes te doen. Nou, dat is niet echt gelukt. Het was zo veel mooier dan we dachten. Geen tijd voor relaxen, we wilden toch het een en ander zien nu we er waren. En wat was er veel te zien. Veel te veel! Nu moeten we nog terug ook. Maar dat zijn we zeker van plan. Een super zonnig eiland met veel prachtige steden en natuur, vol met uitbundig bloeiende bloemen, zelfs half oktober nog. Het is nóg tropischer en uitbundiger dan de rest van Italië. Volgend jaar ook maar eens een weekje Malta doen, dat ligt hier twee uur varen vandaan. Wat is reizen toch heerlijk. Ik word dat geloof ik nooit zat.
Maar het weerzien met de familie, het weten dat er twee kleine meisjes zijn die de nachtjes al aftellen voor ome Geer en tante Maan eindelijk weer thuis zijn, Sem en Noah weer knuffelen, met hen spelen én zeker ook het bijna weer oom en tante mogen worden is toch ook heel ontroerend en fijn. Lieve Ieniemienie blijf alsjeblieft nog even zitten! Heidi, heb nog even geduld! We zijn onderweg!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley