62. Palermo

Hoewel we OP het schoolplein stonden, nog net niet tussen de hockeydoelen en de kinderen hier geen herfstvakantie bleken te hebben, zijn we daar niet wakker van geworden. Heel vaag hoorde ik iemand blokfluiten en later de zware klanken van een vast strenge meester door het raam komen. Maar het was verrassend rustig. Ware het niet dat precies op de plek in het hoekje waar wij stonden, twee gele inzamelboxen voor oude kleding stonden. En jawel, uitgerekend vanmorgen moesten die geleegd worden en tja, die Italianen moesten natuurlijk per se met hun busje daar tegenaan staan. Dus toet toet, klop, klop, wij moesten weg. Jemig, we wilden ons net aan gaan kleden. Mogen we misschien nog even IETS aandoen? Pfff.

We stonden in een bergdorp en hadden een heel bijzonder uitzicht. Het hele dal was gevuld met wolken, maar wij stonden erboven. Wat een gaaf gezicht! Al die wolken, puntjes van andere bergen en toch wel een blauwe lucht. Gaaf! Toen we net onderweg waren en ik een foto langs de weg stond te maken, hoorde ik ineens toet, toet. Ja, het zal wel weer. Zwaai, zwaai! Hé, dat doen ze anders niet? Was het de bruid van gisteren?!!! Hoe zeldzaam toevallig wil je het hebben? We staan kilometers verder dan dat geweldige strand van gisteren en nog wel in een heel klein, afgelegen bergdorpje? Wat leuk, dat ze mij herkende!

De rit naar Palermo was best mooi. We waren wel benieuwd of het in Palermo met een camper qua verkeer te doen was. We hadden namelijk gehoord, dat ze hier als gekken reden. Nee hè, geen Napels deel twee alsjeblieft! De drukte en chaos waren niet erger dan anders. We hadden alleen wat hele rare spaghettikronkels en afslagen te kraken eer we in het centrum waren en daar begon de ellende van een parkeerplaats zoeken. Zucht. Na een tijdje zagen we een gehandicaptenplaats. Yes! Er stond alleen een scooter op het randje en ervoor twee grote, zware containers. Maar Gerard is niet zo moeilijk. Hij duwde die zware dingen naar voren, beetje draaien en hup daar hadden wij dan toch een plekje. Wij helemaal blij. Bleek het een parkeerplaats op kenteken te zijn, maar waren de letters er bijna af. SHIT! Weer het drukke verkeer in en rondjes rijden. Veel straathandel hier. Zelfs van die kleine autootjes met groenten of fruit onder tunnels en half op een afslag en bij voorkeur op kruispunten. Reuzehandig… Later hadden we weer een aardige plek, maar die scheen voor de politie gereserveerd te zijn. Oeps. Tja, veel verder dan pasta, pizzza en prego komen we nog steeds niet. Gelukkig had een behulpzame voorbijganger een geweldige tip. Niet al te ver hiervandaan konden we de camper zeker kwijt. Er bleek een flinke parkeerplaats te zijn, waar je voor € 2, 00 per uur mocht staan. Nou, dat is heel wat beter dan rattennest Taormina.

Toen we op zoek naar een parkeerplek waren, waren we al onder een indrukwekkende poort doorgereden, hadden een Arabisch aandoend gebouw gezien en later hadden we een fantastisch mooi gebouw zien liggen, wat de kathedraal bleek. Tjonge, deze stad gaat leuk worden! Helaas hadden we gedoe in Nederland, waardoor ik niet kon genieten en daar baalde ik van. Onze laatste echte vakantiedag en wéér geZZZZZZ. Heel jammer en zo niet nodig....

Maar goed, we probeerden er man- en vrouwmoedig nog wat van te maken. Cabrio startklaar en verkennen maar. Veel balkonnetjes, al dan niet met fraai bewerkt stenen onderkant, veel imposante, meters hoge poorten, waar er af en toe een van openstond en je zomaar een prachtige binnenplaats of kerk kon zien. Maar als we een vakantie-a-b-c- zouden maken, dan is de B van balkonnetjes, zonder kijf!

Vlak voor de imposante Porta Nueva stond iets wat ik nog véél indrukwekkender vond. Een waanzinnig mooie boom. Niet alleen omdat hij groot was, maar om de fantastisch mooie bloeiwijze. Het leek wel of de boom vol met knalroze met gele lelies hing. Wauw! Zo’n mooie boom had ik nog nooit gezien. Mijn favoriet was de magnolia, maar die gaat vanaf vandaag naar een eervolle tweede plek. Jemig, ik heb die boom wel een kwartier staan bewonderen. Wat een schoonheid!

Nadat we de Porta Nueva onderdoor waren gegaan, kwamen we al gauw in een heerlijk groen park wat echt een oase voor de stad is. Zeker door al die geweldige palmbomen! Ook hier moest een aparte boom met meterslange luchtwortels staan, maar die hebben we niet gevonden. Ineens stonden we weer voor dat prachtige gebouw, dat we echter niet konden vinden in onze gids. We bleken in West-Palermo te zitten i.p.v. in Oost. Ah, vandaar dat al die straten al niet op onze kaart stonden, behalve de hoofdstraat…… Maar goed, uiteindelijk na de hele gids zo ongeveer doorgebladerd te hebben, kwamen we er dus achter dat dit de majestueuze kathedraal was. Op deze plek staat al eeuwenlang een huis van aanbidding – soms God, soms Allah-, maar nu dus een kathedraal waarin je veel Arabische elementen ziet, vooral in het portaal. Maar ook aan de daken van de koepels, de ramen en de versieringen kon je het goed zien. Wauw! We kregen meteen zin om ook maar een rondje Afrika te doen!

Aan de linkerkant van het geheel stonden twee bijzonder hoge torens, die met een boog verbonden waren. Bovendien moesten er ergens ook nog een deel van de moskee en wat Arabische inscripties bewaard zijn gebleven. Een hele aparte klokkentoren, veel beelden, nog meer palmbomen ervoor en de blauwe lucht maakten het sierlijke plaatje af. En wat apart, dat je op de kathedraal kon lopen! We waren zeer benieuwd hoe het gebouw er van binnen uitzag, maar wilden eerst nog een poging wagen om de Mercato della Vucciria te vinden. Hopelijk staat ie er de hele dag. Het schijnt een van de kleurrijkste markten van Palermo te zijn, waarin je je in een Arabische soek waant. Nou, dat zie ik helemaal zitten!

Maar eerst maar poging zóveel wagen om souvenirs te kopen. Hier lukte het redelijk. Snel verder. Op een gegeven moment kwamen we op wel een heel bijzondere kruising. Op elke hoek stond een huis wat rond liep, er had gewoon perfect een rotonde ingepast. Die huizen waren ook nog eens heel rijk gedecoreerd en overal stond een flink beeld voor. Dit moet het chicste plein van Palermo zijn. Een plein zou ik het niet willen noemen, want er reden auto’s, en die huizen mogen ook wel eens schoongemaakt worden, een verfje is ook geen overbodige luxe, maar apart was deze Quattro Canti zeer zeker!

We liepen over de hoofdstraat en keken onze ogen regelmatig uit aan de zijstraten. Hetzij aan de smalle steegjes vol balkonnetjes natuurlijk, hetzij aan de aftansheid of een straatverkopertje met citroenen. Even verderop zagen we een groot gebouw met een paar trappen ervoor. We bleken uit te komen op een plein wat ik nu veel mooier vond dan die Quattro Canti. Er stonden een stokoud paleis, wat ook overduidelijk snakte naar een stevige opknapbeurt, een deftig gebouw –paleis?- met veel bewaking, aan de overkant een hele oude, aparte kerk en midden op het plein, wat een paar meter boven de weg lag, een schitterende fontein; de Fontana Pretoria uit 1555. Het is een grote, ronde fontein vol met witte, marmeren beelden en opgebouwd uit drie lagen. Veel water en overal water spuwende dieren. Omdat de fontein vol met naakten staat, wordt hij ook wel de fontein der schaamte genoemd. Nou, alsof ze daar op Sicilië last van hebben!!!! Ik zeg niets.

Er vlak achter lag ook al zo’n gaaf Arabisch gebouw. Rechthoekig, hoog en vier rode koepels op het dak, waarvan drie achter elkaar. Ik noem het maar even de superkameel. Ach, bijna goed, het heet de San Cataldo en bleek de kapel van een paleis te zijn dat in de 12e eeuw gebouwd is. De rechtlijnige Normandische-Arabische stijl is nog intact. De ramen hebben spitsbogen en er zijn mooie Arabische versieringen te zien. De mooie toren ernaast hoort er vast bij, want hier zie je ook Arabische kenmerken in. Ook van binnen schijnt het nog heel wat Arabische trekken te hebben. Ik had het graag willen zien en voor jullie beschrijven, maar het gebouw bleek alleen ’s morgens open. Beetje jammer. Over dat Arabisch gesproken; toen we de stad inkwamen hadden we ook al een zeer Arabisch aandoend gebouw gezien, maar dat hebben we later niet meer teruggevonden.

En weer een pleintje, kerkje, huisje. Maar waar die markt nu toch is? Na tig keer vragen, hadden we hem dan eindelijk gevonden. Je rook de vislucht nog, maar de kramen waren weg, net als de meeste groente- en fruitstalletjes. Jammer! Had zo gehoopt, op een vette, vrolijke, megakleurrijke markt waar we eindeloos tussen Afrikaanse stoffen, sieraden en kruiden zouden kunnen dwalen.

Hier en daar stonden nog wel van die driewielautootjes waar het in heel Italië nog van wemelt! Maar toch veel meer in Zuid-Italië en Sicilië. Er was nog één steeg met oude boeken, dito ansichtkaarten, prullaria en vooral veel scooters, die erdoor wilden. Gelukkig ook een bakkertje, die ons van een flauwte redde. Jemig, we hadden al heel lang geleden ontbeten…. Een kerk, een gezellig straatje, hé, hier weer een steeg vol kraampjes, en nog een, en nog een! Leuk! Heel vrolijk was het niet, maar een gezellige puinhoop wel. Het leek wel een beetje op Istanbul. Al die smalle straatjes volgestouwd met koopwaar en karren vol cd’s of ander spul. En toch nog ergens een rij Afrikaanse kleden, made in India. Maar kleurrijk waren ze wel. En even later kwamen we in een leuk sieradenwinkeltje van een Chinees, waar we ook nog een mooie ketting en een aparte armband vonden. Make my day!

Ergens in die wirwar van straatjes stond een kerk. Van buiten niveau zwaar verwaarloosd, maar Gerard wenkte me om toch even naar boven te klimmen. En terecht. Wat was hij mooi! Vast weer barok. Zo sfeervol en op de achtergrond prachtige, stemmige muziek en alleen één enkele pater. Ineens sprongen de tranen in mijn ogen. Kaarsje gebrand voor iemand die ik ontzettend mis. Naast de kerk bleek een klooster te zijn en kon je de zuilengalerij rondom de tuin bewonderen. Weten wij eindelijk dat dit vroeger een peristilium heette, is noemen ze het nu weer een tuin. Tja, nog niet oud genoeg zeker.

Daarna besloten we even, met de nadruk op EVEN naar de haven te lopen. We moesten er vlakbij zijn. Zagen uiteraard weer van alles, maar geen haven. Toch stond hier wind en kreeg ik het koud. Gelukkig kon ik voor een paar euro nog een fijne shawl in Klein-Istanbul scoren. Scheelde een dot! Bij navraag bleek dat wij echt kunstig verdwaald waren. Je zou het niet verwachten als je alleen maar de hoofdstraat hoefde te volgen die wij al tijden liepen, maar ons was het toch weer gelukt. Zaten ineens in Palermo Oost in plaats van Noord. Zucht. We zagen nog wat mooie gebouwen, een soort Arc de Triomphe en uiteindelijk ook de haven, die nog tegenviel ook. We hebben de pier helemaal uitgelopen. Jemig, wat een honden, wat een bewaking! De kustwacht lag ook al weer startklaar om uit te varen. In de verte vertrok een loeigroot schip over het zwarte water het duister in. Bah, blij dat ik er niet op zit. Overdag is varen nog wel aardig – soms dan….-, maar de hele nacht? Geef mijn portie maar aan fikkie. Ik ben blij dat we niet met de boot van hier naar Genua gaan. 21 uur varen is toch best 20 te veel. Zo lief, dat Gerard gaat rijden. Maar stiekem voel ik me schuldig. Hij vindt het leuk en het had ons toch twee dagen vakantie gescheeld.

Vlakbij de fontein der schaamte die er ook bij nacht prachtig bij lag, hebben we wat gedronken. Dat was wel nodig. Er zaten veel buitenlanders aan de rand van het plein, het was vrij donker en ik werd nogal aangestaard door wat licht ongure, wazige types. Jasses! Gerard was net even foto’s aan het maken en ik stond daar eenzaam in de rolstoel. Ik ging maar een paar meter richting 3 keurig uitziende blanke mannen. Want denk je? Kwamen uitgerekend zij op me af, gingen me uitlachen, raar doen en vreemde gebaren maken. Gatverdamme! Ik probeerde zo snel mogelijk naar Gerard te rollen, want lopen was al uren geen optie meer. De mannen kwamen naar ons toe, bleven wijzen en raar doen. Nu ook naar Gerard. Jemig, nog nooit twee toeristen in korte kleren gezien? Ging het om de camera? De rolstoel, het opblaaspoot? Het was heel naar. We deden maar of het ons niets deed en gingen ineens de andere kant op. Niet de rolstoeluitgang waar zij natuurlijk op gerekend hadden. Dan maar de trap naar de straat, waar nog veel mensen liepen. Nog even licht onrustig, maar al snel bleek, dat we hen kwijt waren. Pffff. Lamzakken!

Maar goed, op het eerste beste plein na de fontein streken we neer. Het zal wel achterlijk duur zijn hier, maar pech. Ik zit er zwaar doorheen en bovendien is het onze laatste zomeravond. De wijn was lekker, Gerard kwam ook aardig door zijn halve liter bier heen en zijn opwarmpizza was ook not bad for one time. Volgens mij een typisch gevalletje van rauwe bonen, maar oké. Ik nam een Siciliaans toetje wat erg lekker bleek te zijn en even later nam manlief er ook een. Er speelde een bandje vlakbij – niet echt je-van-het- en er kwam een rozenverkoper langs, waarvan de blaadjes spontaan loslieten zodra je betaald had. Maar ach, verder was het toch best romantisch. We hadden het daar even fijn!

Na nog een laatste blik op de schitterende kathedraal met zijn vele beelden geworpen te hebben, nog een kerkje, en weer een, liepen we door het prachtige palmenpark en de grote poort weer terug. Maar eerst nog even bij die fantastisch mooie boom kijken! Het is vast een sprookjesboom! Manlief was helemaal romantisch na bier en wijn en ging voor mij zo’n bloem plukken. Je begrijpt, dat hij nu elke dag bier en wijn krijgt!

Ook nu presteerden we het weer om de camperplaats niet te kunnen vinden, maar uiteindelijk rolden we – ik letterlijk, Geertje figuurlijk, dan toch de goede parkeerplaats op. Wat een dag, wat een stad. Maar hij is zeker voor herhaling vatbaar. Hier was de mix tussen Europees en Arabisch zeer goed merkbaar en ik vind dat geweldig! We hebben Palermo in onze harten gesloten en willen zeker terug. Ik stelde meteen morgen voor, je moet uiteindelijk het ijzer smeden als het heet is, maar die vlieger ging niet op. Soms, heel erg soms is manlief net wat nuchterder dan ik. Beetje jammer. Tot later dan maar!