61. Woest romantisch hier

Zomaar een plekje in een straatje in een stadje en wat stonden we perfect! Geen honden, geen scooters, geen getoeter, niets! En dat te midden van allemaal flats. Zeldzaam rustig. Top! Het koelde hier zowaar af, als de zon hier tenminste al tussen komt, maar wij hebben zelfs lekker onder een fleecedekentje geslapen! Zo, dat was echt lang geleden!

Tegen 11.00 uur reden we weg. Terwijl Gerard zich een weg baande van de ene wegomleiding en wegwerkzaamheden naar de andere, hing ik enthousiast uit het raam het desolate landschap te beschieten, wat er uitzag als een patchworkdeken in lichtbruine, lichtbeige en bijna witte tinten met hier en daar een toefje groen. Mooi! En best verrassend als je denkt dat het binnenland hier groen is.

Agrigento is een van de meest toeristische plaatsen op Sicilië; hier ligt namelijk de indrukwekkende tempelvallei. Wij hadden eigenlijk geen zin meer in tempels, want we hebben er al heel veel gezien. We hebben het à la Japonaise gedaan. Raampje open en klik. Toch twee tempels gescoord. Smile. Toen ik op een van de parkeerplaatsen even een kaart ging kopen, zag ik een politiewagen achter de camper staan. Ai, toch geen gedoe hè? Ik liep (als smoes) naar de toerist information en vroeg of dit terrein wel rolstoeltoegankelijk was. Dat was het niet. Hij drukte me een flinke plattegrond in de hand en legde uit dat we een kilometer of wat terug wel met een treintje meekonden. ‘k Dacht het niet!

Weer in de camper gaf ik de plattegrond aan Gerard, die heel enthousiast riep: “Maan, die witte rotsen liggen hier vlakbij!” Wauw, dat is gaaf! De hele week op Sicilië zien we al prachtige kaarten van een indrukwekkende, witte kaap, die in zee uitloopt. Maar niemand wist hem te vinden. Volgens de laatste informante van gisteren zou de kaap boven Messina moeten liggen. Wij baalden toen we dat hoorden. En nu bleken we er ineens nog geen 10 km vanaf te zijn?! Yes, yes, yes!!! Scala dei Turchi, here we come!

We konden de auto gewoon langs de weg parkeren. Maar toen bleek steeds meer dat we een rot eind naar beneden moesten. En toen we eindelijk op het strand stonden, moesten we eerst een eind lopen om daarna de witte kaap weer te gaan beklimmen. Maar wat was het gaaf! Schitterend om die witte rots, we hadden de zon perfect aan de goede kant staan, zo te zien liggen. Het deed ons wel wat aan Pamukele denken. Het was niet al te druk en we vonden het super! Een klein beetje last van stedenmoeheid en kerkenkoorts hebben we intussen wel, dus het was een verademing om in de hitte lekker langs zee te slenteren met een fantastisch uitzicht op de rots.

Erop was weer een ander dingetje, dat ging niet met poot. Dan gaat ie maar eventjes uit en op deze manier kwam ik helemaal boven! Wat een uitzicht over het azuurblauwe water! Ik wil zo echt nog even zwemmen. Had op de heenweg al gevoeld, dat het ook hier wel warm water is. Maar dat is fijn voor manlief. Onderweg hadden mensen trouwens allemaal beelden van zand gemaakt, wat we erg leuk en creatief vonden.

Na tig foto’s geschoten te hebben van de witte kaap waar het woeste water en de wilde wind zijn sporen overduidelijk op nagelaten had, liepen we voorzichtig weer naar beneden. “Hé, krijg nu wat! Een bruidspaar! Dat is leuk!” Maar arm stel, ze hadden een nogal creatieve, wilde fotograaf uitgezocht die hen halve erotische scenes liet doen. Echt niets was hem te gek. Poeh, wild strand hier, net zagen we ook al een zeer opgewonden man, waarover we maar niet in details treden… Gerard zag er later nog een. Tjonge, strand met potentie of boven de 18?

Op een gegeven moment lagen ze tegen de kaap aan, innig verstrengeld, ze moesten steeds zoenen en de golven sloegen over hun benen heen. Een poosje later kwamen we hen weer tegen. Toen lagen ze gewoon echt helemaal drijfnat half op het strand en half in het water. Daarna gingen ze met jurk en al helemaal de zee in! En maar blijven zoenen. Die hebben de eerste drie dagen echt geen zin meer. Op een gegeven moment ging de jurk gewoon aan gort. De strik was helemaal losgeraakt en zat aan een van de rotsen vast.

Wij vonden het heel leuk om de fotograaf, zijn assistent en het bruidspaar zo enthousiast bezig te zien. Ik denk, dat ze wel een spetterende reportage hebben met hele gave foto’s! Er kwam op een gegeven moment zelfs een drone aan te pas! Echt flitsend! Ja, die fotograaf wilde zelf wel graag droog blijven, dat was wel duidelijk.

We hebben nog een poosje met het stel staan praten en hen alle geluk van de wereld toegewenst. Ze bleken in mei al getrouwd te zijn, maar nu pas de reportage te doen?! Nou, dat is maar goed ook. Je moet er toch niet aan denken om daarna nog in de kerk te trouwen en een feest te hebben met zulke zeiknatte kleren aan en zelfs zand in je haar?! Wat een verrassende dag! Echt een kadootje! Scala dei Turchi zag er al leuk uit op de kaart, maar dat het er zo woest en romantisch zou zijn? We voelden ons figuranten in een zinderende film!