37. Ik kríjg hier een complex!

Gisteren hadden we zomer, vandaag lijkt het herfst. Regen, regen en nog meer regen. We hadden besloten om een stukje zuidelijker te gaan en onderweg het Convent van Christus te gaan bezoeken. Nou ja, we…. Gerard wilde er graag heen. Iets met de orde van de tempeliers, ridders en nonnen. Het schijnt een zeer groot en machtig complex van kerken en een klooster te zijn. De kerk is helemaal over de originele gebedsruimte van de tempeliersorde heen gebouwd.

Het was veel verder rijden dan we dachten en het laatste stuk was het weer zo’n kloterig net te smal weggetje flink bergop. Kom je daar voor de ingang, staan er 17 bussen kop staart langs de weg en konden wij er nauwelijks langs. Even verderop een aquaduct en om het hele complex heen een hele grote, lange muur die we dan wél helemaal gezien hebben. Zucht. Na een kilometer langs deze muur gereden te hebben, konden we ergens keren. Volgens Google Maps moest er een parkeerplaats bij dit grote complex zijn. We gaan het weer proberen.

Net toen we weer bij de ingang kwamen, besloten een aantal bestuurders hun auto licht wanhopig tussen de bussen te gooien om hun medepassagiers in te kunnen laten stappen. Daarna kwamen de bussen. Maar passeren kon helemaal niet. En terwijl twee bussen en wij probeerden van plek te wisselen, wat al centimeterwerk was, besloten er gezellig een paar auto’s tussendoor en omheen te slalommen. We zaten gevangen als haringen in een ton. Vreselijk. Compleet gesandwicht tussen allemaal blik. Alleen de ketchup ontbrak!

Na veel gedoe waren we er dan langs. Na de berg een heel klein stukje te zijn afgedaald, zagen we half achter de struiken een camper staan. Mooi, hier is dus de parkeerplaats. Niet al te ver lopen. Wat denk je? Is er maar plaats voor 20 voertuigen en konden wij niet eens onze camper kwijt. Ik was helemaal klaar met dit gedoe. Zo’n wereldberoemd complex, hoog op de werelderfgoedlijst van de UNESCO met duizenden bezoekers per dag en dan een madurodamparkeerplaatsje met twintig kleine vakjes maken? Waardeloos!

Dan maar weer verder naar beneden. Komt er even verderop weer zo’n grote touringcar de bocht uitzeilen. Tja, dat past niet. Hij bleef eigenwijs staan en dus moesten wij achteruit de helling weer een stukje op. Maar deze buschauffeur werd denk ik niet per uur maar per gereden kilometer betaald, want ineens gaf hij een dot gas, knalde met al zijn wielen het ernaast gelegen vrij hoge trottoir op en scheurde erlangs! Duidelijk een voertuig van de zaak. Nou ja, het schoot wel lekker op en wij konden weer vóóruit de berg af. Toch fijner. Maar voor de oudere passagiers was het geen feest. Komen ze net helemaal zen en halleluja uit dat prachtige klooster (volgens de boekjes dan), krijg je zo’n buschauffeur die vol gas over de stoep scheurt en zij met een hartslag van 200 en gierende stress en dito banden de stoep over denderen…

Helemaal beneden aangekomen, hadden wij wel een grote parkeerplaats verwacht. Maar er was helemaal niets te bekennen. Gerard had er inmiddels ook al geen zin meer in. Wat zonde van onze dag. Oké, we hebben wel de eerste kurkeik gezien en de Lidl had passie-mangochocola in de aanbieding. Tel uw zegeningen.

Tja en nu? Hoe gaan we verder. Waar gaan we heen? Na enig overleg, dat voor vanavond op de planning stond, besloten we de snelweg naar Évora te nemen. Dan kunnen we morgen nog iets van het binnenland zien en daarna snel de zonnige Algarve in. Het laatste stuk naar de stad hoorde volgens mij ook nog bij het eeuwenoude tempelierscomplex. We hotsten en klotsten de weg over, alles schudde en trilde. Mag hopen dat alle schroeven nog vastzitten. Morgen even de Sardijnse flensboutjes controleren. ‘k Weet nu in ieder geval hoe die arme passagiers van die bus zich gevoeld moeten hebben!